Ben kendimi bildim bileli annemlerle alış verişe çıktım. Çok nadirdir kendim gidip bir şey alayım üstüme başıma.
Aslında bir sebebi ekonomik özgürlüğe sahip olmamış olmam. Mecbur gibiyim yani. Ama hani annemler de hiçbir zaman demedi ki kızım al şu parayı kartı al istediğini...
Özellikle küçükken aşırı baskılandım kıyafet konusunda. Kıyafet alınacağı zaman aşırı gerildim. Saçma sapan kıyafetler gösterirdi. Beğenmedim diyince de kızardı. Kendi beğendiğimi göstermeye bile cesaret edemezdim. Arada bir beğenir gibi olurdum bir şeyi... Şak! Hemen derdi ki bunu alacaksan üstüne en az şu kadar uzun giymen lazım haberin olsun. E ama uzun giyersem modeli kapanacak ne anladım ben. Moralim bozulunca da kızardı. Ne yapsam suçtu yani. Asla fikrimi söyleyemez bir hale gelmiştim. Dolayısıyla kafamda şöyle bir şey oluştu: Asla kendi istediğimi alamam. Mutlaka özellikle annemin onayından geçmesi lazım... Büyüdüm tabii... Eskisi gibi karışamıyorlar ama yine de annem olmadan alış verişe çıkamıyorum. O kadar sinir bozucu bir şey ki... Bazen çıkıyorum kendim... Dolanıyorum dolanıyorum elde var sıfır. Hiçbir şey alamadan geri dönüyorum. Bazen aynanın karşısında "Bunun şurasını annem beğenmez. Buna kesin şöyle der..." diye düşünürken buluyorum kendimi. Halbuki güzel gayet ama alamadan dönüyorum.
Annemin "Sen ne anlarsın giyimden, bunu mu beğendin... Bedava verseler giymem şunu..." sözleri eşliğinde alış veriş yapmaktan da bıkmış durumdayım. Asla tatlı dilli biri değil. Sürekli iğneliyor, sürekli laf sokuyor. Bazen saçma sapan bir şey gösteriyor... Anne ne yapayım onu ben diyorum istemsizce... Çünkü hani hiç benlik değil. Yaşıma da uygun değil... Ondan sonra başlıyor surat asmaya. Zehir ediyor günü bana. Sorma bana diyor. Madem benim gösterdiklerimi beğenmiyorsun sorma bana diyor ve benden ayrı geziyor. Küsüyor ya bildiğiniz çocuk gibi. Bu gün yine aynı muhabbet. Gidip dedim ki "Anne neden böyle yapıyorsun? Neden kızıyorsun? Ben sen alışverişteyken benim beğenmediğim bir şeyi beğenip giydiğinde böyle surat asıyor muyum? Lütfen tadını çıkaralım ya bir kere de..." dedim... Ama duvara konuşuyorum sanki. Bağırmaktan ve küsmekten başka bir şey bilmiyor.
Bugün kaşe bir mont almak istedim. Uzun olanlarından. Annem beğenmedi tabii ama aldım (Ki bu benim için aşırı zor bir şey). Ekleyeceğim fotoğrafını. Anneme göre çok çirkin ve bana da hiç yakışmadı. Eve geldim hâlâ düşünüyorum acaba almasa mıydım diye... Allah aşkına söyleyin gerçekten kötü mü olmuş?
Aslında bir sebebi ekonomik özgürlüğe sahip olmamış olmam. Mecbur gibiyim yani. Ama hani annemler de hiçbir zaman demedi ki kızım al şu parayı kartı al istediğini...
Özellikle küçükken aşırı baskılandım kıyafet konusunda. Kıyafet alınacağı zaman aşırı gerildim. Saçma sapan kıyafetler gösterirdi. Beğenmedim diyince de kızardı. Kendi beğendiğimi göstermeye bile cesaret edemezdim. Arada bir beğenir gibi olurdum bir şeyi... Şak! Hemen derdi ki bunu alacaksan üstüne en az şu kadar uzun giymen lazım haberin olsun. E ama uzun giyersem modeli kapanacak ne anladım ben. Moralim bozulunca da kızardı. Ne yapsam suçtu yani. Asla fikrimi söyleyemez bir hale gelmiştim. Dolayısıyla kafamda şöyle bir şey oluştu: Asla kendi istediğimi alamam. Mutlaka özellikle annemin onayından geçmesi lazım... Büyüdüm tabii... Eskisi gibi karışamıyorlar ama yine de annem olmadan alış verişe çıkamıyorum. O kadar sinir bozucu bir şey ki... Bazen çıkıyorum kendim... Dolanıyorum dolanıyorum elde var sıfır. Hiçbir şey alamadan geri dönüyorum. Bazen aynanın karşısında "Bunun şurasını annem beğenmez. Buna kesin şöyle der..." diye düşünürken buluyorum kendimi. Halbuki güzel gayet ama alamadan dönüyorum.
Annemin "Sen ne anlarsın giyimden, bunu mu beğendin... Bedava verseler giymem şunu..." sözleri eşliğinde alış veriş yapmaktan da bıkmış durumdayım. Asla tatlı dilli biri değil. Sürekli iğneliyor, sürekli laf sokuyor. Bazen saçma sapan bir şey gösteriyor... Anne ne yapayım onu ben diyorum istemsizce... Çünkü hani hiç benlik değil. Yaşıma da uygun değil... Ondan sonra başlıyor surat asmaya. Zehir ediyor günü bana. Sorma bana diyor. Madem benim gösterdiklerimi beğenmiyorsun sorma bana diyor ve benden ayrı geziyor. Küsüyor ya bildiğiniz çocuk gibi. Bu gün yine aynı muhabbet. Gidip dedim ki "Anne neden böyle yapıyorsun? Neden kızıyorsun? Ben sen alışverişteyken benim beğenmediğim bir şeyi beğenip giydiğinde böyle surat asıyor muyum? Lütfen tadını çıkaralım ya bir kere de..." dedim... Ama duvara konuşuyorum sanki. Bağırmaktan ve küsmekten başka bir şey bilmiyor.
Bugün kaşe bir mont almak istedim. Uzun olanlarından. Annem beğenmedi tabii ama aldım (Ki bu benim için aşırı zor bir şey). Ekleyeceğim fotoğrafını. Anneme göre çok çirkin ve bana da hiç yakışmadı. Eve geldim hâlâ düşünüyorum acaba almasa mıydım diye... Allah aşkına söyleyin gerçekten kötü mü olmuş?