kızlaaarr günaydınn
belki beni hatırlayan vardır. b*ktan bir ilişkiden çıkıp toparlanma sürecindeydim. ya da hala sürecindeyim bilemiyorum.
eski ilişkime baktığımda artık içim küllenmek üzere. çok az kaldı hissediyorum.
ama asıl sıkıntı yaşadığım taraf şu ki ;
spora gidiyorum
köpeğimle zaman geçiriyorum
babamı kaybettiğim için annem ve kardeşimle aktiviteler yapıyorum.
tabiri caizse kendimi işime verdim köpek gibi çalışıp prensesler gibi yiyorum
kendime bakıyorum
yapmadığım kadar makyaj yapıp kıyafetlerimi daha özenli seçiyorum
senede 1 kuaföre sadece saç kestirmek için giden ben her hafta kuafördeyim
enerjimi hiç negatife çevirmemeye çalışıyorum
sahile inip tek başıma kitap okuyorum
ammaaaaaaaaaaaaaaa gelin görün ki;
müthiş bir umutsuzluk
korkunç bir mutsuzluk
iğrenç bir gelecek kaygısı sardı 4 bir yanımı
37 yaşından sonra aşkı nasıl bulacağım
arkadaşlarım azaldı sanki daha fazla yanlız hissediyorum. çünkü hepsi evli ya da ilişkileri var.
bu yaştan sonra birini bul güven ona alış
hadi buldun yine bir zaman kaybı mı olacak
bir kişiyle daha zaman mı harcayacağım
bir yuvam bir çocuğum olmayacak mı ( çünkü gerçekten bunun hasretini çok çekiyorum. anne olmak istiyorum
)
yalnızlığın tadını çıkar diyenler olacak. ama ben bunu sevmiyorum. hep bir aile özlemi çekiyorum.
hikayeme benzer bir hayat yaşayan varmı ?
ya da daha ne yapabilirim?
ya da moral verebilecek olan ?
şimdiden teşekkürler.