ben hep arıyorum, hep mesaj atıyorum bazen eski günleri anımsıyorum diyorum ona da.. eşime geçen akşam 1 saat anlattım onu. dizi izlicektik eşimle(karadayıyı çok seviyor eşim), ben habire ayşeyi anlattım bak bi kere de Ankamall'e gitmiştik diyorum eşim "biliyorum biliyorum şöyle olmuştu" diyor. dizi de izletmedim adamcağızaa :)) 6 aydır bi kere mesaj atmadı aramadı, özellikle son 6 aydır diyim 1.5 yıldır öyle gerçi :) siz yine de arar mıydınız...
ben kopmadım arkadaşlarımdan hiç, var olan hayatıma eşimi aldım çünkü. onun için yepyeni bir hayat oluşturmadım. ona uyum sağladım, tabi sorumluluklarım farklı oldu, zamanı kullanmam biraz daha fakrlı oldu ama hiç kimseyi silmedim. işle ilgili de arkadaşıma hep diyordum ankara dışına gidemem ben ailem burada, tek başıma yapamam başka bi şehirde ben diye. gerçekte kendimde o gücü görmüyorum, tek başıma bir şehirde ayakta kalamam, öyle alışmışım... annesiyle konuşuyorum o da şikayetçi ayşe değişti yüzünü görmüyorum nerdeyse falan diyor.Görünüşe göre sen de çok iyi bir arkadaşsın ki peşine düşüyorsun. Benim çok tanıdığım var öyle, evlenince arkadaş çevresinden kopan ya da kocasından uzak tutmak adına dostluklarını bitiren - hem de ortada birsey yokken- . Evini biliyorsan kapıdan kovacak hali yok ya, evine git bi pasta falan alıp.. hem akrep dönemine giriyoruz belki doğum günü için bir seyler yaparsan aranızdaki buzlar erir. Bi daha dene şansını, şimdi o ikiniz adına bi plan yapmış işle ilgili, ona uymayınca 2. plana atıldığını düşünmüş. O yüzden ona göre hatalı olan sensin.. Git bence, ben giderdim.. İş konusunda da sana hak veriyorum, arkadaşın çok duygusal yaklaşmış. Annesiyle aran iyiymiş, annesini ara sor.. Eğer bu çabalarına rağmen karşılık bulamazsan da zorlama hiç, kendini de üzme..
ben bu tür arkadaşlıkları çok sağlıklı bulmuyorum açıkçası..
yani tamam dosttur, kötü günde yanındadır iyidir hoştur da bu resmen eşini kıskanıyor yahu
bence hiç arama. unut gitsin.
çünkü eğer tekrar konuşmaya başlarsanız eşinle aran bozulacak gibi geliyor bana
Canim arkadaslik budur.. daha ne samimiyet bekliosun ki? Arkadaslik bir yere kadar.. benimde yakin arkadasim var.. ama bazi taraflarinda biraz sogudum. Evlendi zaten.. aramizda sogukluk girdi evlendikten sonra.. mesafe girdi.. fazla bsy bekleme bir arkadastan.. snn suan en iyi arkadasin esin ve kardeslerin ve ailen.. gerisi snn kotulugunu ister genelde.. fazla guvenme elle..
ben kopmadım arkadaşlarımdan hiç, var olan hayatıma eşimi aldım çünkü. onun için yepyeni bir hayat oluşturmadım. ona uyum sağladım, tabi sorumluluklarım farklı oldu, zamanı kullanmam biraz daha fakrlı oldu ama hiç kimseyi silmedim. işle ilgili de arkadaşıma hep diyordum ankara dışına gidemem ben ailem burada, tek başıma yapamam başka bi şehirde ben diye. gerçekte kendimde o gücü görmüyorum, tek başıma bir şehirde ayakta kalamam, öyle alışmışım... annesiyle konuşuyorum o da şikayetçi ayşe değişti yüzünü görmüyorum nerdeyse falan diyor..
Öncelikle merhabalar, birilerinin beni ynlendirmesine ihtiyacım var...
Bir arkadaşım var; adına Ayşe diyelim misal. Ayşeyle arkadaşlığımız 6 yıldır. Annesini kendi annem gibi severim; çok defa dizlerine yattım (bir ara bitlenmiştik Ayşeyle, annesi temizledi saçımızı), kendi annemden daha çok onun annesine yakındım. Babası desen o da öyle mazlum, sevecen biridir; amcam gibi benim :) Hem Ayşeyle hem de ailesiyle tahmin edemeyeceğiniz kadar yakındım ben. Mesela maydanozdan nefret ederim annesi peynirli poğaça yaparken iki türlü yapar tekine koymaazdı maydanoz, ben seviyorum diye zeytinyağlı sarma yapıp gönderirdi...
Ayşeyle öyle yakındık ki, tek bir gn görüşmediğimiz olmazdı, üniversite aynı sınıftaydık.. aynı mühitte oturuyorduk(ama aramızda iki mahalle vardı)... benim otobüse binerdi Ayşe, sırf beraber gidelim diye, sonra iner yaklaşık 20 dk kendi evine yürürdü... Kışın bile hem de... Bir gün görmesek birbirimizi(yaz tatillerinde falan) her gün arardık, aveanın kampanyaları vardı onları yapar sabaha kadar konuşurduk... 5 yıl her gün görüşen iki kardeşten öteydik. Ailemdi o benim resmen; her sırrımı, derdimi, mutluluğumu bilen ailem... Bendeki hakkı öyle çokki...
Sınıftan başka bir arkadaşım benden not istesin(kız arkadaş) hemen küserdi bana Ayşe.. Memleketimden(liseden) yakın arkadaşım arayınca yüzü düşerdi.. Beni arkadaşlarımdan kıskanırdı yani..
Ne olduysa 2 yıla yakın bir süredir var. Eşimle sevgili olduğumuz zamanlarda başladı. Eşimi Ayşeye anlatmıştım, hoşlandığım zamanları falan. Ayşe olmaz diye düşünüyordu... Eşim bana olan duygularını söyledi, 4 gün sonra doğumgünüydü, bir pastanede kutladık Ayşe ben eşim. İlk defa da o zaman Ayşeyle tanıştırdım eşimi. Benim bir hatam oldu Ayşeye karşı; aynı yerde çalışma hayallerimiz vardı. Bir kurum bulduk, ayşenin babasının tanıdığı. Ayşe orada çalışalım ikimiz diye tutturdu ama oranın yolu bana çok fazla uzak. İnanın 1,1.5 saat olsa giderdim ama aktarmalı çok zıt bi yer 2 saat dönüşte de daha uzun süren bir yol. Ben o gün onu yarı yolda bırakmış oldum sanırım aynı kuruma gitmeyerek...
Neyse; Ayşe bu dönemlerde bana karşı uzaklaştı, aramamaya başladı, ben arayınca açmamaya. Mesaj atıyordum ertesi gün cevap geliyordu(normalde telefon hep elindedir bunu bilmesem içerlemicem bu akdar). Bahaneler buldu; arkadaşlarlaydık, dışardaydım, piknikteydik kızlarla vs diye. beni yeni arkadaşlarıyla kıskandırır gibiydi. son 1, 1.5 yıldır hep ben arıyordum onu, mesaj atıyordum. Bazen geceleri aklıma geliyordu uyanınca, saat 3 gibi ona onu ne çok özlediğimi derdim, niye böyleyiz diye sorgular; eski günleri, anılarımızı paylaşırdım. sayfalarca yazardım ona o bana "ah canım ben de seni çok özledim yakında görüşürüz öperim" yazardı. oturur ağlardım.
Her konuşmamızda laf sokar oldu; (eşimin adına Ahmet diyelim); sen Ahmet için atanmadın, kpssye bile girmedin, oysa aynı şehre atanacaktık, benimle dışarı çıkmıyorsun, hayatını ona göre yönlendiriyorsun falan dedi. Ben hiç bir zaman buldumcuk olmadım ki... Sadece arkadaşım işten sonra yani akşam 7den sonra çıkıyordu dışarı. Eve gidip hazırlanıp çıkması saat 9u buluyordu. Evlenmeden önce mümkün değildi bu saatlerde pek çıkmam babam çok izin vermezdi. Yılda bi kere verirdi izin mesela. Ama evlenince eşime söylüyordum, o gittiğimiz yere bırakıyordu(içkili ortamlardan nefret ettiği ve içmesek de bulunmamızı istemediği için gittiğimiz yeri bi görmek isterdi), sonra dönüşte ikimizi alıp Ayşeyiğ evine bırakıyorduk.
Çok uzun oldu biliyorum, affedersiniz ama ancak anlatabildim... Şimdi ayşeyi yine çok özlüyorum, onunla dostluğumuzu neşemizi... Ayşenin feysbuk'unda hep ikimizin resimleri vardı şimdi onları kaldırmış başka bir arkadaşıyla olanları koymuş, o arkadaşına yazılar yazmış.. Bu çok acıtıyor canımı...
Tekrar mesaj mı atsam ayşeye ya da arasam mı... Bu arkadaşlık toparlar mı, ne yapsam... Nolur bana bir akıl verin...
Öncelikle merhabalar, birilerinin beni ynlendirmesine ihtiyacım var...
Bir arkadaşım var; adına Ayşe diyelim misal. Ayşeyle arkadaşlığımız 6 yıldır. Annesini kendi annem gibi severim; çok defa dizlerine yattım (bir ara bitlenmiştik Ayşeyle, annesi temizledi saçımızı), kendi annemden daha çok onun annesine yakındım. Babası desen o da öyle mazlum, sevecen biridir; amcam gibi benim :) Hem Ayşeyle hem de ailesiyle tahmin edemeyeceğiniz kadar yakındım ben. Mesela maydanozdan nefret ederim annesi peynirli poğaça yaparken iki türlü yapar tekine koymaazdı maydanoz, ben seviyorum diye zeytinyağlı sarma yapıp gönderirdi...
Ayşeyle öyle yakındık ki, tek bir gn görüşmediğimiz olmazdı, üniversite aynı sınıftaydık.. aynı mühitte oturuyorduk(ama aramızda iki mahalle vardı)... benim otobüse binerdi Ayşe, sırf beraber gidelim diye, sonra iner yaklaşık 20 dk kendi evine yürürdü... Kışın bile hem de... Bir gün görmesek birbirimizi(yaz tatillerinde falan) her gün arardık, aveanın kampanyaları vardı onları yapar sabaha kadar konuşurduk... 5 yıl her gün görüşen iki kardeşten öteydik. Ailemdi o benim resmen; her sırrımı, derdimi, mutluluğumu bilen ailem... Bendeki hakkı öyle çokki...
Sınıftan başka bir arkadaşım benden not istesin(kız arkadaş) hemen küserdi bana Ayşe.. Memleketimden(liseden) yakın arkadaşım arayınca yüzü düşerdi.. Beni arkadaşlarımdan kıskanırdı yani..
Ne olduysa 2 yıla yakın bir süredir var. Eşimle sevgili olduğumuz zamanlarda başladı. Eşimi Ayşeye anlatmıştım, hoşlandığım zamanları falan. Ayşe olmaz diye düşünüyordu... Eşim bana olan duygularını söyledi, 4 gün sonra doğumgünüydü, bir pastanede kutladık Ayşe ben eşim. İlk defa da o zaman Ayşeyle tanıştırdım eşimi. Benim bir hatam oldu Ayşeye karşı; aynı yerde çalışma hayallerimiz vardı. Bir kurum bulduk, ayşenin babasının tanıdığı. Ayşe orada çalışalım ikimiz diye tutturdu ama oranın yolu bana çok fazla uzak. İnanın 1,1.5 saat olsa giderdim ama aktarmalı çok zıt bi yer 2 saat dönüşte de daha uzun süren bir yol. Ben o gün onu yarı yolda bırakmış oldum sanırım aynı kuruma gitmeyerek..
Neyse; Ayşe bu dönemlerde bana karşı uzaklaştı, aramamaya başladı, ben arayınca açmamaya. Mesaj atıyordum ertesi gün cevap geliyordu(normalde telefon hep elindedir bunu bilmesem içerlemicem bu akdar). Bahaneler buldu; arkadaşlarlaydık, dışardaydım, piknikteydik kızlarla vs diye. beni yeni arkadaşlarıyla kıskandırır gibiydi. son 1, 1.5 yıldır hep ben arıyordum onu, mesaj atıyordum. Bazen geceleri aklıma geliyordu uyanınca, saat 3 gibi ona onu ne çok özlediğimi derdim, niye böyleyiz diye sorgular; eski günleri, anılarımızı paylaşırdım. sayfalarca yazardım ona o bana "ah canım ben de seni çok özledim yakında görüşürüz öperim" yazardı. oturur ağlardım.
Her konuşmamızda laf sokar oldu; (eşimin adına Ahmet diyelim); sen Ahmet için atanmadın, kpssye bile girmedin, oysa aynı şehre atanacaktık, benimle dışarı çıkmıyorsun, hayatını ona göre yönlendiriyorsun falan dedi. Ben hiç bir zaman buldumcuk olmadım ki... Sadece arkadaşım işten sonra yani akşam 7den sonra çıkıyordu dışarı. Eve gidip hazırlanıp çıkması saat 9u buluyordu. Evlenmeden önce mümkün değildi bu saatlerde pek çıkmam babam çok izin vermezdi. Yılda bi kere verirdi izin mesela. Ama evlenince eşime söylüyordum, o gittiğimiz yere bırakıyordu(içkili ortamlardan nefret ettiği ve içmesek de bulunmamızı istemediği için gittiğimiz yeri bi görmek isterdi), sonra dönüşte ikimizi alıp Ayşeyiğ evine bırakıyorduk.
Çok uzun oldu biliyorum, affedersiniz ama ancak anlatabildim... Şimdi ayşeyi yine çok özlüyorum, onunla dostluğumuzu neşemizi... Ayşenin feysbuk'unda hep ikimizin resimleri vardı şimdi onları kaldırmış başka bir arkadaşıyla olanları koymuş, o arkadaşına yazılar yazmış.. Bu çok acıtıyor canımı...
Tekrar mesaj mı atsam ayşeye ya da arasam mı... Bu arkadaşlık toparlar mı, ne yapsam... Nolur bana bir akıl verin...
Öncelikle merhabalar, birilerinin beni ynlendirmesine ihtiyacım var...
Bir arkadaşım var; adına Ayşe diyelim misal. Ayşeyle arkadaşlığımız 6 yıldır. Annesini kendi annem gibi severim; çok defa dizlerine yattım (bir ara bitlenmiştik Ayşeyle, annesi temizledi saçımızı), kendi annemden daha çok onun annesine yakındım. Babası desen o da öyle mazlum, sevecen biridir; amcam gibi benim :) Hem Ayşeyle hem de ailesiyle tahmin edemeyeceğiniz kadar yakındım ben. Mesela maydanozdan nefret ederim annesi peynirli poğaça yaparken iki türlü yapar tekine koymaazdı maydanoz, ben seviyorum diye zeytinyağlı sarma yapıp gönderirdi...
Ayşeyle öyle yakındık ki, tek bir gn görüşmediğimiz olmazdı, üniversite aynı sınıftaydık.. aynı mühitte oturuyorduk(ama aramızda iki mahalle vardı)... benim otobüse binerdi Ayşe, sırf beraber gidelim diye, sonra iner yaklaşık 20 dk kendi evine yürürdü... Kışın bile hem de... Bir gün görmesek birbirimizi(yaz tatillerinde falan) her gün arardık, aveanın kampanyaları vardı onları yapar sabaha kadar konuşurduk... 5 yıl her gün görüşen iki kardeşten öteydik. Ailemdi o benim resmen; her sırrımı, derdimi, mutluluğumu bilen ailem... Bendeki hakkı öyle çokki...
Sınıftan başka bir arkadaşım benden not istesin(kız arkadaş) hemen küserdi bana Ayşe.. Memleketimden(liseden) yakın arkadaşım arayınca yüzü düşerdi.. Beni arkadaşlarımdan kıskanırdı yani..
Ne olduysa 2 yıla yakın bir süredir var. Eşimle sevgili olduğumuz zamanlarda başladı. Eşimi Ayşeye anlatmıştım, hoşlandığım zamanları falan. Ayşe olmaz diye düşünüyordu... Eşim bana olan duygularını söyledi, 4 gün sonra doğumgünüydü, bir pastanede kutladık Ayşe ben eşim. İlk defa da o zaman Ayşeyle tanıştırdım eşimi. Benim bir hatam oldu Ayşeye karşı; aynı yerde çalışma hayallerimiz vardı. Bir kurum bulduk, ayşenin babasının tanıdığı. Ayşe orada çalışalım ikimiz diye tutturdu ama oranın yolu bana çok fazla uzak. İnanın 1,1.5 saat olsa giderdim ama aktarmalı çok zıt bi yer 2 saat dönüşte de daha uzun süren bir yol. Ben o gün onu yarı yolda bırakmış oldum sanırım aynı kuruma gitmeyerek...
Neyse; Ayşe bu dönemlerde bana karşı uzaklaştı, aramamaya başladı, ben arayınca açmamaya. Mesaj atıyordum ertesi gün cevap geliyordu(normalde telefon hep elindedir bunu bilmesem içerlemicem bu akdar). Bahaneler buldu; arkadaşlarlaydık, dışardaydım, piknikteydik kızlarla vs diye. beni yeni arkadaşlarıyla kıskandırır gibiydi. son 1, 1.5 yıldır hep ben arıyordum onu, mesaj atıyordum. Bazen geceleri aklıma geliyordu uyanınca, saat 3 gibi ona onu ne çok özlediğimi derdim, niye böyleyiz diye sorgular; eski günleri, anılarımızı paylaşırdım. sayfalarca yazardım ona o bana "ah canım ben de seni çok özledim yakında görüşürüz öperim" yazardı. oturur ağlardım.
Her konuşmamızda laf sokar oldu; (eşimin adına Ahmet diyelim); sen Ahmet için atanmadın, kpssye bile girmedin, oysa aynı şehre atanacaktık, benimle dışarı çıkmıyorsun, hayatını ona göre yönlendiriyorsun falan dedi. Ben hiç bir zaman buldumcuk olmadım ki... Sadece arkadaşım işten sonra yani akşam 7den sonra çıkıyordu dışarı. Eve gidip hazırlanıp çıkması saat 9u buluyordu. Evlenmeden önce mümkün değildi bu saatlerde pek çıkmam babam çok izin vermezdi. Yılda bi kere verirdi izin mesela. Ama evlenince eşime söylüyordum, o gittiğimiz yere bırakıyordu(içkili ortamlardan nefret ettiği ve içmesek de bulunmamızı istemediği için gittiğimiz yeri bi görmek isterdi), sonra dönüşte ikimizi alıp Ayşeyiğ evine bırakıyorduk.
Çok uzun oldu biliyorum, affedersiniz ama ancak anlatabildim... Şimdi ayşeyi yine çok özlüyorum, onunla dostluğumuzu neşemizi... Ayşenin feysbuk'unda hep ikimizin resimleri vardı şimdi onları kaldırmış başka bir arkadaşıyla olanları koymuş, o arkadaşına yazılar yazmış.. Bu çok acıtıyor canımı...
Tekrar mesaj mı atsam ayşeye ya da arasam mı... Bu arkadaşlık toparlar mı, ne yapsam... Nolur bana bir akıl verin...
Aynı hisleri bi saat önce yasadım ...
Kardeş gibi oldugum bi arkadasımı ne kadar özlediğimi his ettim...
Ama ulaştığımda hayatımın berbat olacağını da bildiğimden... Benden önemli degil diyorum ve suan kendime mukayet olmaya çalışıyorum ...herseyi uzun uzun yazmak istemiyorum suanda ama sadece yazıp rahatlamak istedim...
Evlisin... Bosver Ayşe'yi ...bak bende simdi bosverdim cebimdeki harçlığımı, simitimi, cayimi paylaştığım Ayşe'yi gidip esime sıkı sıkı sarılıp uyucam....
Senin icinde canım
Bu tarz iliskiler emin ol hic sağlıklı degil hem...hemen hemen herkesde hemfikir sanırım bu konu da...
Daha güzel arkadaslklar bizimle olsun
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?