- 12 Aralık 2011
- 116
- 32
- Konu Sahibi dertli_simge
- #1
28 yaşında çalışan bir bayanım. Arkadaş çevrem yok gibi birşey. Daha önce "ailem canımı çok yakıyor" başlıklı konumda nedenlerini anlatmıştım, yine de şöyle özetleyeyim: küçüklükten beri sessiz, sakin, pasif, içine kapanık bir insandım. Ortaokul ve lise yıllarında sırf bu yüzden bana sataşan, benle dalga geçen, alay eden çok oldu. Kimseye cevap veremez içime atar ve geceleri ağlardım. Ailem de benim üstüme gelir, "asosyal, arkadaşsız" diye alay ederdi. Sonuçta özgüvensiz bir birey oldum çıktım. İş hayatına adım atalı beri bu özelliğimi yenmeye çalışıyorum, çok az üstümden atabildim. Az da olsa arkadaş edindim.
İşyerinde bir arkadşım vardı, onunla çok yakındık. O başka bir birimde çalışıyor. Her öğlen beni arar, yemeğe giderdik. Bazen ben onu arardım. Yemekten sonra işyerinin en üst katındaki kafeteryaya gider, çay veya kahve içerdik. O arkadaşımla sohbet etmek bana iyi gelirdi. Bir de bu arkadaşım bana göre sosyal biriydi, başka insanlar da gelir masamıza otururdu. Yeni insanlar tanır, sohbet ederdim ve kendimi gerçekten çok iyi hissederdim.
Ayrıca, çalıştığım birimdeki insanlarla aram iyi değil. Ben birime sonradan geldiğim ve onlardan başka bir üni. mezunu olduğum için beni dışladılar. İlk başta onlarla kaynaşmak için çaba gösterdim, ama beni içlerine almayınca çaba göstermeyi kestim. Selamlaşıyoruz ve iş icabı konuşuyoruz, onun dışında öğlen yemeğine çıktıklarında beni çağırmazlar. Bu nedenle de, yukarda anlattığım arkadaşım bana çok iyi geliyordu. Onunla dertleşiyordum, birimdekiler böyle davranıyor bana diyordum, "boşver takma kafana" diyor beni teselli ediyordu.
Ama şu son 1.5 ayda bir şeyler oldu. Arkadaşım sanki mesafe koydu aramıza. Görünürde bişey yok, kavgalı falan değiliz, canımlı cicimli konuşuyoruz ama mesafeyi hissediyorum. 1.5 ay önce arkadaşım artık yemeğe gitmeyeceğini, diyete başladığını, diyet yemeği yiyeceğini söyledi. Üzüldüm ama ne diyebilirdim ki?? Onun kararına saygı duydum tabi ki. "En azından öğle yemeklerinden sonra görüşürüz" diye düşündüm. Ama artık hiç aramamaya başladı. Eskiden her gün beni arardı ve mutlaka görüşürdük, şimdi haftada bir bazense iki haftada bir görüşüyoruz !!! Çok üzülüyorum
Tamam öğlen diyet yemeğini yesin ama en azından kafeteryaya gidebiliriz, bir çay içip sohbet edebiliriz. Bunu bile yapmıyor. Üstelik birimde yalnız olduğumu da biliyor. Yalnızlığımda boğuluyorum sanki.
Ben gururlu bir insanımdır. Bu nedenle ona "neden böyle davranıyorsun" diyemiyorum, zaten görünürde iyiyiz, canımlı cicimli konuşuyoruz. Ben de sanki bu durumu umursamıyor, kafama takmıyormuş gibi davranıyorum. Ama içten içe çok kafama takıyorum, canım çok acıyor. Sizce bana neden böyle davranmaya başladı, ben ne yapmalıyım??? Yoksa bu durumu abartıyor muyum?
İşyerinde bir arkadşım vardı, onunla çok yakındık. O başka bir birimde çalışıyor. Her öğlen beni arar, yemeğe giderdik. Bazen ben onu arardım. Yemekten sonra işyerinin en üst katındaki kafeteryaya gider, çay veya kahve içerdik. O arkadaşımla sohbet etmek bana iyi gelirdi. Bir de bu arkadaşım bana göre sosyal biriydi, başka insanlar da gelir masamıza otururdu. Yeni insanlar tanır, sohbet ederdim ve kendimi gerçekten çok iyi hissederdim.
Ayrıca, çalıştığım birimdeki insanlarla aram iyi değil. Ben birime sonradan geldiğim ve onlardan başka bir üni. mezunu olduğum için beni dışladılar. İlk başta onlarla kaynaşmak için çaba gösterdim, ama beni içlerine almayınca çaba göstermeyi kestim. Selamlaşıyoruz ve iş icabı konuşuyoruz, onun dışında öğlen yemeğine çıktıklarında beni çağırmazlar. Bu nedenle de, yukarda anlattığım arkadaşım bana çok iyi geliyordu. Onunla dertleşiyordum, birimdekiler böyle davranıyor bana diyordum, "boşver takma kafana" diyor beni teselli ediyordu.
Ama şu son 1.5 ayda bir şeyler oldu. Arkadaşım sanki mesafe koydu aramıza. Görünürde bişey yok, kavgalı falan değiliz, canımlı cicimli konuşuyoruz ama mesafeyi hissediyorum. 1.5 ay önce arkadaşım artık yemeğe gitmeyeceğini, diyete başladığını, diyet yemeği yiyeceğini söyledi. Üzüldüm ama ne diyebilirdim ki?? Onun kararına saygı duydum tabi ki. "En azından öğle yemeklerinden sonra görüşürüz" diye düşündüm. Ama artık hiç aramamaya başladı. Eskiden her gün beni arardı ve mutlaka görüşürdük, şimdi haftada bir bazense iki haftada bir görüşüyoruz !!! Çok üzülüyorum
Tamam öğlen diyet yemeğini yesin ama en azından kafeteryaya gidebiliriz, bir çay içip sohbet edebiliriz. Bunu bile yapmıyor. Üstelik birimde yalnız olduğumu da biliyor. Yalnızlığımda boğuluyorum sanki. Ben gururlu bir insanımdır. Bu nedenle ona "neden böyle davranıyorsun" diyemiyorum, zaten görünürde iyiyiz, canımlı cicimli konuşuyoruz. Ben de sanki bu durumu umursamıyor, kafama takmıyormuş gibi davranıyorum. Ama içten içe çok kafama takıyorum, canım çok acıyor. Sizce bana neden böyle davranmaya başladı, ben ne yapmalıyım??? Yoksa bu durumu abartıyor muyum?
Son düzenleme:
