Arkadaşımı kıskanıyor muyum sizce?

yorganyastik .!.:

Sevgili albertine,
Nerden başlasam bilmiyorum ama ilk söyleceğim şey sırtındaki ağır bir yükten kurtulduğun için seni tebrik etmek olsun.
Neden kendini ikinci sınıf muamelesi yapılan bir arkadaşlıkta daha fazla tutsaydın ki? Sana bilinçaltı olarak bile bunu hissettiren biriyle neden görüşesin... güzelmişte bilmem ne... boşver bunları lütfen...
Lütfen hayatına kararlarına müdahale eden biriyle mesafeli ol... şu yaptıklarını kız arkadaşın değilde kocan yapsaydı yani doğumgününe çağıracağın kişiye kadar karışmak sana gelen bir teklifi bana gelmiştir deyip aslında seni küçümsemek gibi ; bütün kk kocan da kim oluyormus kararlarına karışacak diye çığlıklar atarlardı. ve “boşan” derlerdi
Lütfen kendine değer ver yazdıklarından seni ezdiğdipini senin de ezildiğini görüyorum. Güzel olduğu için her güzelliği de onun hakettiğini düşünüyorsun...

Yazdıklarında ufak bir detay dikkatimi çekti... ben de seninle aynı düşünüyordum eskiden ama evlenince bu konudaki fikrim değişti... “insanların karakterinin çok küçük şeylerde saklı olduğu” karakter meselesi o kadar değişik o kadar çok boyutlu bir meseleki yani öyleymiş küçük detaylar aslında aileden cinsiyetten dolayı farklılıklar da olabiliyormuş... bu konuyu bir düşün isterim

Allah iyi insanlar çıkarsın karşına ve hep mutlu ol umarım...

Genişletmek için tıkla...

albertinekayip .!.:

Öncelikle hepinize merhaba, bir süredir burayı takip ediyordum ve buradaki kadınların genel olarak verdikleri tavsiyeleri mantıklı bulduğumdan biraz da bu sorunumu yanlış anlaşılmaktan korktuğum için günlük hayatta tanıdığım insanlara bahsedememekten kaynaklı konu açmak istedim.

Benim lisenin ilk yılından itibaren çok yakın olan bir arkadaşım vardı. Hatta şöyle ki ben şehir değiştirdikten sonra dahi buraya sık sık gelirdi (ablası burada okuyor) ve görüşürdük. Sonra zaman geçtikçe ikimiz de büyümeye başladık ve bazı şeyler benim gözüme batmaya başladı. Arkadaşım benim yanımda gayet akıllı ve normal biriyken erkeklerin bulunduğu ortama girdiğimizde birden aşırı derecede bebeksi tavırlar alıyordu. Yani liseyi henüz bitirdik çok büyük sayılmayız o ayrı bir mesele elbette ama dediğimi anlamışsınızdır konuşması bile değişiyordu. Arkadaşlığımızdaki ilk problem benim yeni tanıştırdığım bir çocukla benden habersiz olarak ikili bir buluşma ayarlamasıydı. O çocuktan çok kısa bir süre hoşlanmıştım ama olay olduğunda üzüldüğüm nokta arkadaşımın böyle bir tutum sergilemesiydi ki zaten çocuk onunla ilgilenmişti ve buna bozulsam da arkadaşımın bir suçu yok sonuçta diye görmezden geldim. Sonraki olay belki çok basit bir şey gibi gelebilir size ama ben de hep insanların asıl karakterlerini küçük detaylarda belli ettiğini düşünürüm o yüzden bu meseleden sonra çok kırılmıştım. Ortak tanıdığımız başka bir çocuk kalabalık bir ortamdayken bana buluşma amaçlı mesaj atmıştı ve ben de bunu ona söylediğimde herkesin içinde 'o aslında benimle görüşmek istediği için sana yazmıştır' dedi bunu ona söylemedim ama çok kırıldım. Belki bahsettiğim şeylerden dolayı sürekli odakları erkekler olan iki ergen olduğumuzu düşünmüşsünüzdür ben de böyle şeyleri kendime pek yakıştıramam ama olaylar hep bunlar üzerinden gelişti maalesef. Daha sonrasında yine buna benzer şeyler yaşandı ve ben kendisine arkadaş olmak istemediğimizi söyledim o da olayları düşününce bana hak verdi ertesi gün evime kadar gelip özür diledi sonra barıştık. Olayları anlatırken haliyle kendi gözümden anlatıyorum ama ben de fevri bir insanımdır sinirlenince onu kırmışlığım olmuştur ve o da alttan alırdı.

Neyse çok uzattığımın farkındayım baya kitap yazdım ama en son olayda şöyle gelişti; kendisinin eski sevgilisi de (sonradan arkadaş oldular) yaşadığım şehirde okumaya başlayınca arkadaşımın olduğu sıra üçlü buluşma ayarlayalım dedik ama müsait değildim o sıra olmadı. Sonrasında çocuk bana yazdı bir ara biz buluşalım diye arkadaşıma bahsettiğimde önemli değil benim için buluşun dedi ama benim içime sinmediğinden dolayı çocuğa açık açık söyledim seninle ikili buluşmak istemem ama doğum günü partim var haftaya istersen gel diye. Çocuk sonrasında bana hayır gelmem tarzı sert konuştu ama doğum günümde aniden geldi ben de şaşırdım yine de bir şey demedim zaten kalabalıktı çok oturmadı kalktı hemen düzgün muhabbet bile geçmedi. Ben de mesaj attım arkadaşıma x burada diye sonra telefona bakma fırsatım olmadı eve geçtiğimde bi açtım mesajları baya şey yazmış bana. İşte x beni çok üzdü bana kötülükler yaptı sen onu nasıl çağırırsın kibarlıktan bile olsa çağırmamalıydın diye ama bunlardan hiç haberim yoktu anlatmamıştı ki zaten kötülük dediği olay da çocuğun sevgilisi onu instagramdan engellemiş bu yani. Ben de arkadaşımdan özür diledim çocuk umrumda değildi zaten kibarlık yaptığıma da pişman oldum ama ertesi gün baktım onlar barışmışlar. Ben de arkadaşımla kavga ettim çocuğa kibarlık ettim diye bana kızdın ertesi gün barıştın diye öyle büyük bir kavga oldu ama o kadar uzun yazdım ki artık iyice sündürmeyeyim diye uzatmıyorum. O olaydan sonra hiç konuşmadık ama bilemiyorum gerçekten yakın olarak gördüğüm bir arkadaşımdı ve fazla mı tepki verdim diye. Kıskanma olayına gelirsek uzun uzun yazdığım gibi olaylar hep erkeklerden kaynaklı oluyor ve çok çirkin mevzular bunlar. Ben de şunu fark ettim arkadaşım güzel bir kız ve her ortamda erkeklerin ilgi odağı kendisi olduğu için onun yanındayken kendimi özgüvensiz hissediyorum belki de bu yüzden böyle büyütüyorum. Her insanın kötü huyları olabilir dediğim gibi ben de fevri bir insanım ama kıskançlık benim huyum değildir bu yüzden kendime de yakıştıramıyorum ama arkadaşım güzelliğinden de ziyade erkeklerin yanında takındığı hal, tavır vs. yüzünden böyle olması hoşuma gitmiyordu. Kendi kıskançlığımdan ötürü mü arkadaşlığımı bitirdim bilemedim sizce haksız mıyım? Eğer buraya kadar okuduysanız lütfen fikir belirtir misiniz?

Genişletmek için tıkla...