Uzun zamandır aklımı kurcalayan bir konu var aslında çok da üstüme vazife değil belki ama siz bu duruma şahit olsanız ne yapardınız merak ediyorum.
Yakın bir arkadaşımın 3 yaşında kızı var, kız nerdeyse hiç konuşmuyor başta ülke değiştirdikleri için dil karmaşası yaşıyor olabileceğini düşündüm ama gözlemledikten sonra fikrim değişti. Çocuk çok küçük yaştan beri sürekli ekran maruziyeti yaşıyor oturmaya gittiğimizde ya da onlar geldiğinde bile tv sürekli arka planda açık. (Bebeğim doğduktan sonra ben açmıyorum). Hala bez kullanıyor, şarkıları takıntılı biçimde tekrar ediyor, adıyla seslenildiğinde cevap vermiyor, yapma denildiğinde aldırmıyor, sürekli çığlık atıyor, kendi etrafında dönmeyi seviyor. Doktora götürmesini tavsiye ettim doktor akrabasına danıştığını (başka branşta) normal olduğunu söyledi. Belki de götürmedi bile sadece çocuğunda bir gariplik olduğunu kabul etmek istemiyor. Yaşadığımız yerde çocuk aşıları ücretsiz mesela ben türkiyede yaptıracağım diye direttiği için rota aşısı ücretli diye yaptırmamış ve çocuk virüsü kapıp hastanede yattı. Üstelik ilk çocuk sorunlu olduğu halde şimdi ikincisine hamile. Yani sadece çocuklara üzülüyorum yoksa kimseye annelik öğretecek halim yok. Bana da çok yardımı oldu o yüzden araya mesafe koymak istemiyorum kötü biri değil zaten az bir araya geliyoruz. Ama söylemesem gönül razı değil söylesem de olmuyor. Siz ne düşünüyorsunuz?
