Sizin anlattıklarınızdan yola çıkıyorum, kuzenin evliliği zaten inişli çıkışlıymış. Boşanmaya karar verilmiş. Dava çekişmeli. Muhtemelen de senelerdir sürüyor. Benzer bir şeyi bir akrabam erkek yaşadı. Birlikte yaşamanın imkansız olduğunu iki tarafın da bildiği bir ilişki, evler barklar hatta şehirler çoktan ayrılmış olmasına rağmen, tam 9 sene, evler barklar ayrı, ama nikahlı geçti. Başka bir kadın, hikayeye ancak 5. sene girdi. Adam bu duruma o kadar öfkeliydi ki ve kadın çocuklarını o kadar manipüle ediyordu ki adama karşı, adam çocuklarını dahi görmeyi reddediyordu.
Şunu demek istiyorum, sizin hikayenizdeki süreç nasıl işledi bilmiyorum, ama bazen, özellikle boşanma aşamasında, geride kalan eşin ağır manipülasyonlarından, çocuğu kullanmasından, bazen de sadece boşanmayı böyle inatla uzatmasından bıkan erkek, çareyi çocuğu da görmemekte buluyor. Bu doğrudur demiyorum, bu oluyor diyorum. Belki esas konuşulması gereken, 10 yaşındaki çocuğun annesi. Ama her halükârda, ben böyle kısa bayram ziyaretlerinde, ancak laf sokmaktan öteye gidemeyecek ve bu haliyle de esas mevzu üzerinde hiç etkisi olmayacak, o 10 yaşındaki çocuğa zerre yararı olmayacak, bir tek beni tatmin etmekten öteye gitmeyecek lafları söylemezdim. Biraz mesafeli, bayramlaşır geçerdim. Bence, hatta tam aksine, böyle dışarıdan gelen bazı hareketler, adamın bu yeni kadına/çocuğa daha da sahip çıkmasına sebep olur.
Ama tüm bunların dışında, evlilik kurtulurdu da, 4 yaşındakinin annesi ile olan ilişki herşeyin ipini çekti diyorsanız, o zaman kendi adıma yüzlerine dahi bakmaz, bayramlaşmayı da reddeder, durumun normalleşmesine ben en azından kendi adıma asla izin vermezdim. Hikayenin detayları sizde, ben en doğru kararı vereceğinizden eminim.