Evlendikten sonra tanıştık..eşimin arkadaslarinin eşleriydi. Önce biz evlenmistik, bizden 1 hafta sonra digeri, 2 hafta sonra digeri. Tanıştigimizsa üçümüzde yeni evliydik.. Kısa sürede cok samimi olduk surekli görüsmeye başladık, dertleşmeye başladık. Allah icin cok iyi insanlardi..
Ücümüzde cocuk istiyor, bu konu üzerinde birbirimizi bilgilendiriyorduk.
3ay sonra biri hamile kaldi. Cok sevindik bi o kadar da icim buruktu. Aradan 1ay gecmeden digeri hamile kaldi.. Zannediyordum ki, sıra bende. Bende hamile kalıcam diye umut ederkennn....
Bir baktım koca 9ay gecmis ve arkadaslarimin dogum zamani gelmişti. Tabi bu süre zarfı icinde yine devamlı görüsüyoruz ve her konumuzdan biri bebek, bebek kiyafetleri, beşik biberon mama tekmeler sancilar bilmem ne ler.. Artık tahamülüm kalmamıştı ama belli etmemeye calısıyordum.
Git gide psikolojim bozulmaya başlamıştı ve artık cok sık görüsmemek istiyordum. Eşime bu durumu anlattım ve beni sagolsun anlayışla karşıladı.. Hatta whatsapp grubumuz vardı. Ordada devamlı bebekle ilgili paylasımlar ultrason resimleri gonderiyorlardi. O gruptanda cıktım ve bir acıklama yaptim; sizin mutlu günlerinizi mutlu anlarınızı istediğiniz kadar paylaşmaya hakkınız var, ama benim bunları kaldıracak artık tahamülüm kalmadı...
Ikiside dogum yaptilar ve suan bebekler 3-4 aylık.. İkisinin dogumunda da yanlarında oldum, doguma girerken yasinler okudum dogumun kolay gecmesi icin dualar okudum, cıkınca gecelere kadar başlarında durdum, yardım ettim. Ben arkadaşlık vazifemi yaptım diye umuyorum... Artık benden bu kadar. Kim ne düşünürse düşünsün hakkimda. Ister kıskanıyo desin ister çekemiyo desin.. Ben ne yaptıysam Allah rizası icin yaptım..
