Evlendikten sonra hamile olduğumu öğrenince son aylarda işten ayrıldım. Eşimle çocuğumuzu kendimin yetiştirmesini planlamıştık çünkü.
Bebek doğunca sürekli etrafımda akıl veren, karışmak isteyen aile büyüklerinden kimse kalmadı. İlk çocuğumdu, bilgisiz ve korkaktım. Bir bardak suya muhtac günlerce banyo yapamadan, saçımı taramadan, uykusuz yorgun günler geçirdim. O günlerde dostum arkadaşım kardeşim sandığım insanların nasıl da bir bir kendilerini kenara çektiklerini gördüm. Oysa onlarla dertleşmeye, seslerini duymaya bazen bir mesajlarını okumaya ne kadar da ıhtıyacım vardı... Bir zaman hala irtibatta kalabilmek için çok uğraştım onlarla, sonra daha üzücü şeyler yaşadım senin gibi....
O zaman anladım ki, ye kürküm ye dünyası... Koy bakalım facebook'a sağda solda cirit ararken resimlerini, Yunan adalarında fılan ayak resimlerini!! Bak bakalım kaç beğeni alıyorsun o ruhsuzlardan....
Bir müddet çok üzüldüm, sonra anladım ki öyle dost olmaz olsun, zaten hiç yokmuş benim için. Hepsini sildim gitti bir kalemde...
Eskilerden hiç değişmeyen bir dostumun kıymetini daha iyi anladım, kardeşten öte oldu benim için...
Yeni dostlar edindim, az sayıda ama en azından biliyorum ki, benim o günlerimde yanımdaydılar, iyi günlerimde de olmayı hakediyorlar.
Artık üzülmüyorum, hayat böyleç indanlar böyle.....Onlar için çabalamanı pek tavsiye edemeyeceğim sana....