Ben de çok yaşlı insanlar vefat edince doğal karşılıyorum. Herkesin acısı kendine kötü, ateş düştüğü yeri yakıyor, her ölüm erken ölümdür falan filan ama doğan yaşıyor ve ölüyor yani,biz de öleceğiz.
Dedem seksen yaşında öldü, üzülmedim yani çok. Tabii ki arasıra aklima geliyor,olsaydı diye. Ama Allah sağlıklı bir ömür verdi, güzel işlerde çalıştı, güzel bir hayat yaşadı, son otuz yıldır emekliliğini çok sevdiği bir yerde geçiriyordu, kısa bir süredir rahatsızdı,kimseye muhtaç olmadan ve tum çocukları yanindayken kendi yatağında huzur içinde öldü.
İnsan daha ne ister ki? Darısı başıma:)
Ananem sağ, seksenbes yaşında. Onu çok severim, her fırsatta yanına giderim,hediyeler alırım. Hatta tatile çıkardım onu, Buraya geldiğinde bir yerlere götürürüm. İdeal torunum. Allah sağlıklı ömür versin ama vefat ettiği zaman 'ne mutlu,güzel bir ömür yasadi' derim, büyük ihtimalle. Umarım vakti geldiginde çekmeden, elden ayaktan düşmeden, kimseye muhtaç kalmadan aynı sevgili eşi gibi göçer öte aleme.
Ölüm de insanlar için.
Eşimin dostumun dedesi ninesi öldüğünde üzülmüyorum şahsen ben de. Geçen arkadasimi tiyatroya davet edecektim 'iyi oldu aradığın,dedem öldü benim de canım sıkkın' dedi. 'basin sağolsun,kaç yaşındaydı?' dedim. Yüz yaşındaymış . 'erken gitmis,hasta miydi' dedim, güldük beraber.
Yani arkadaşlarını çok anormal bulmadım. Bazen böyle şeylerin dalgası geçilir. Bir sevgilim bayramda anneannesinin annesinin evine gitmişti. Kadın dipçik gibi sapasağlam ve tek yaşıyor.
Anneannesinin annesi... Bu mesela aramızda bir dalga konusuydu,
Yıllar sonra gördüm, ilk aklıma gelen bunu sormak oldu, hala daha yaşıyormuş,Allah uzun ömür versin
Arkadaşların biraz kırıcı davranmış ama böyle şeyler alaya alinabilir, o konuda ben olsam kimseye kizmazdim. Kimse kimseye üzülmek zorunda değil.
Siz madem üzgünsünüz o kişinin yanında olmaya çalışın, morale ihtiyacı vardır. Ona moral verin,yeterli
