- 24 Mayıs 2016
- 2.575
- 3.586
- 63
- 32
Kizlar merhaba. Benim 10 yildir canim cigerim bir arkadasim var. Hic kopmadik. Maddi manevi o kadar emegimiz gecti ve geciyor ki birbirimize.
Gelin gorun ki son birkac aydir ben bu arkadasliktan umudumu kestim. Oyle agir elestirilerine maruz kaliyorum ki...
Bazen haddini bilmeden konustugu olmustur. Bana degil herkese karsi boyle. Ama ben hep iyi niyetinden deyip tek kelime etmemistim. Belki de bu yuzden dozu iyice artti elestirilerin.
Her yaptigima "bu yaptigin cok yanlis, cok kotu bir hayatin var" diyerek yaklasmaya basladi. Gecen ay evine gittim, stresliyim hem atama surecindeyim hem sinav. Surekli azarlarina maruz kaldim. "Ben de stresliyim ama yasamayi yine de cok seviyorum. Kendimi birakmiyorum. Senin hayatinda hic duzen yok. Biraz kendine gel. Aklini basina al." dedi bana surekli.
Kizlar vallahi mezun olmanin verdigi sudan cikmis balikligim var. Onun disinda normal normal hayatimi yasiyorum. Aklim basimda cok sukur.
Cok ozele girmek istemedigim icin detaylandiramadim ama sevgilimle yeni basladigim zamanlarda iliskiyi hic onaylamiyordu (nedense?) ve bana "o seni sevmiyor, sen git bakalim kac kere Ankara'ya gelir senin icin? Hic gelmez." Diyordu. Bu uslubu zerre kadar degismedi. Bu sozlerin beni uzdugunu soyledim. Bir gece gizli gizli sabaha kadar agladim soyledikleri yuzunden. Ama minnet borcum mu var bilmem tek kelime edemedim.
Hatta bir kez kapidan kovdu nisanlimi (o zaman yeni sevgiliydik simdi kovmaz tabi ki ama)
Bana yaptigi ayiplardan cok biktim. Kendimi onun elestirileri yuzunden cok kotu hissediyorum.
Ozguvenimi zedeliyor.
Bu iliskiye bir son vermek istiyorum ama icim aciyor. O kadar yillik emegimiz anilarimiz var. Onu terk etmek, vicdansizlik olmaz mi bu? Birbirimizin en yakin tek arkadaslariyiz. Lutfen yardim edin.
Gelin gorun ki son birkac aydir ben bu arkadasliktan umudumu kestim. Oyle agir elestirilerine maruz kaliyorum ki...
Bazen haddini bilmeden konustugu olmustur. Bana degil herkese karsi boyle. Ama ben hep iyi niyetinden deyip tek kelime etmemistim. Belki de bu yuzden dozu iyice artti elestirilerin.
Her yaptigima "bu yaptigin cok yanlis, cok kotu bir hayatin var" diyerek yaklasmaya basladi. Gecen ay evine gittim, stresliyim hem atama surecindeyim hem sinav. Surekli azarlarina maruz kaldim. "Ben de stresliyim ama yasamayi yine de cok seviyorum. Kendimi birakmiyorum. Senin hayatinda hic duzen yok. Biraz kendine gel. Aklini basina al." dedi bana surekli.
Kizlar vallahi mezun olmanin verdigi sudan cikmis balikligim var. Onun disinda normal normal hayatimi yasiyorum. Aklim basimda cok sukur.
Cok ozele girmek istemedigim icin detaylandiramadim ama sevgilimle yeni basladigim zamanlarda iliskiyi hic onaylamiyordu (nedense?) ve bana "o seni sevmiyor, sen git bakalim kac kere Ankara'ya gelir senin icin? Hic gelmez." Diyordu. Bu uslubu zerre kadar degismedi. Bu sozlerin beni uzdugunu soyledim. Bir gece gizli gizli sabaha kadar agladim soyledikleri yuzunden. Ama minnet borcum mu var bilmem tek kelime edemedim.
Hatta bir kez kapidan kovdu nisanlimi (o zaman yeni sevgiliydik simdi kovmaz tabi ki ama)
Bana yaptigi ayiplardan cok biktim. Kendimi onun elestirileri yuzunden cok kotu hissediyorum.
Ozguvenimi zedeliyor.
Bu iliskiye bir son vermek istiyorum ama icim aciyor. O kadar yillik emegimiz anilarimiz var. Onu terk etmek, vicdansizlik olmaz mi bu? Birbirimizin en yakin tek arkadaslariyiz. Lutfen yardim edin.
