Ben de tüm çevremden uzaktayım,
Kimsenin kapısını dahi kitlemediği,tek bir öğün bile yalnız yemediğimiz,sesi eğlencesi bitmeyen bir mahallede büyüdüm ben.
Geldim İstanbul aaaAllah ım aklımı kaybedeceğimi sandım.
İlk 2,5 yıl ağladım,sonra arkadaş edindim eh bir kaç tane.
Ama burada hepimiz çalışıyoruz.
Saatler uymuyor,e 28 yıl sonra alışamıyorsunda.
Bol bol kitap okudum,uyudum,internete girdim,TV izledim ama yine de doldurmadı boşluğu.
Ne garip şimdi eve kalabalık bir grup gelse(4 kişiden fazlası)ruhum daralıyor.
Anladım ki yalnızlığa alışmışım..
Seni yine bebeğin oyalayacak,benim 6 yıl o da yoktu.Şimdi hamileyim Allah a şükür.Dünya da bir ben bir o bile olsa yaşarım artık.
Umarım bende senin gibi yalnızlığa alışacak kadar yalnız kalmam...