Arıyorlar. Hatta 5 yaşındaki kızım iki gece önce babasının resmine sarılıp yatmak istedi.
Babaları teşrif ederse görüşüyorlar. Normalde görmeye gelmesi gerekiyordu bugün ama gelmedi.
Büyük kızım ipad'inden mesajlaşıyor istediği zaman. Küçüğü de babamla konuşmak istiyorum dediğinde arıyoruz.
Sürekli babalarıyla tekrar barışmamı istiyorlar. Çünkü babaları öyle öğretiyor!
Biz ayrılalı 2,5 sene oldu. Boşanalı da 11 ay. Kendimize ait bir hayatımız var artık. Kend düzenimiz.
Kararı verene kadar çok zor ve sancılı geçiyor. Çünkü olanları kendine yakıştıramıyorsun. Ben mi yanlış anlıyorum demek istiyorsun. Yuvanı yıkmak istemiyorsun. Başkaları benden daha kötü şeyler yaşıyor ama ayrılmıyor diye düşünüyorsun. Diğer çocuklara bakıp neden benim de çocuklarım bunlar gibi mutlu bir aile ortamında büyümüyor diye sorguluyorsun, zaman zaman kendini suçluyorsun.
Ama kararı verince hepsi bitiyor. Tekrar güçleniyorsun, insan oluyorsun.
Biz senelerce aile terapisine gittik. Terapiden çıkıyor, bir ay gayet iyi. Sonra gene bozuluyor ayarı. Hadi terapiye diyorum, ne terapisi diyor.
Ben iki kere boşanma davası açtım. Biri 2011'de idi. Yalvardı, yakardı. Bütün aile büyüklerimin önünde sözler verdi. Bana sözler verdi. Davamı geri çektim. 2 ay sonra, çok değil sadece 2 ay sonra yine aynı adamdı. Tekrar dava açtım. Bu seferkini geri almadım.
Boşanmamak için uğraştı. Çirkindi zaten daha da çirkinleşti. Yalanlar iftiralar mahkemeye sunuldu. Allahım bu adam mıydı benim evlatlarıma baba olarak seçtiğim kişi dedim. Utandım kendimden, çocuklarımdan.
Bu yaşıma kadar hata yaptım ama hepsi bana ders olarak geri döndü, hiç birinden pişman değilim. Sadece evliliğim hariç. Zamanı geri döndürebilsem, evlatlarıma onlara layık bir baba seçebilsem keşke.
Şu an hala uğraşıyor benimle, yeniden velayet davası açacakmış. Açsın ben eski ben değilim.
Artık mutlu kendine saygı duyan güvenen ve çocuklarına tüm sevgisini verebilen pozitif bir kadınım.
İyi ki boşanmışım. Keşke ilk davamı geri almasaydım.
