- Konu Sahibi benkahvecanavari
- #1
İyi akşamlar herkese,
Az sonra size bahsedeceğim duygular yeni değil, neredeyse 2 yıldır bu hislerle yaşıyorum. Geçmişteki toksik ilişkilerim, her denememin hüsranla sonuçlanması ya da en uç örnek ile sosyal mecralarda gördüğüm erkeklerin kirli düşünceleri ve terbiyesizce hareketleri beni bu noktaya itti.
Karşı cinsten bıktım, görmeye tahammül edemiyorum, konuşmak ya da bir ilişkiye adım atmak dahi istemiyorum. Yaklaşık bir hafta önce 4 yıldır süren yine toksik bir ilişkiye resti çektim, ayrıldım. Bir haftadır kuş gibiyim. Pamukların üstündeyim. Omuzlarıma oturan fil kalkmış gibi. Daha tonla örnek veririm. Sevdiğim şeylere odaklanıyorum, kitap okuyorum, film izliyorum vs. Kısaca inanılmaz bir mutluluk var. Geri dönmeyi asla düşünmüyorum.
Aslında böyle hissetmemin sebebi de bir aydır psikolojik danışmandan destek almam. Daha 3 seansta çok büyük fark gördüm. Zihnen daha ferahlamış ve kendime itiraf edemediklerimi fark etmiş gibiyim. Doktorum toksik ilişkilere yakalanmamın sebebini çözmeye çalışıyor, daha doğrusu bunun yalnız kalmaktan korktuğum için mi birine tutunduğumu ya da aile içinden gelen bir eksikliğin mi sebep olduğunu bulmaya çalışıyor desek daha mantıklı olur. Babamla ilişkilerimiz hep mesafelidir fakat hiçbir erkeğe baba sevgisi versin gözüyle bakmadım, zaten bir babam var. Yalnızlıktan korkmuyorum da, sadece mutlu bir ilişki arıyordum. Mutlu ve uzun soluklu ilişki. İçimi kıpır kıpır eden, beni körükleyen, heyecanlandıran duyguyu yaşama peşindeydim. Bıraktım.
Şimdi hiçbir erkekle görüşmüyorum, görüştüklerimi de sevmiyorum, sevemiyorum. Karşımdakiyle asla ilişki düşünemiyor, yakından dahi tanımak istemiyorum. Bu rahatlığa alışırsam sonum kötü olacak. Biraz konuşup, dertleşsek ya? Bu yollardan geçen var mı?
Az sonra size bahsedeceğim duygular yeni değil, neredeyse 2 yıldır bu hislerle yaşıyorum. Geçmişteki toksik ilişkilerim, her denememin hüsranla sonuçlanması ya da en uç örnek ile sosyal mecralarda gördüğüm erkeklerin kirli düşünceleri ve terbiyesizce hareketleri beni bu noktaya itti.
Karşı cinsten bıktım, görmeye tahammül edemiyorum, konuşmak ya da bir ilişkiye adım atmak dahi istemiyorum. Yaklaşık bir hafta önce 4 yıldır süren yine toksik bir ilişkiye resti çektim, ayrıldım. Bir haftadır kuş gibiyim. Pamukların üstündeyim. Omuzlarıma oturan fil kalkmış gibi. Daha tonla örnek veririm. Sevdiğim şeylere odaklanıyorum, kitap okuyorum, film izliyorum vs. Kısaca inanılmaz bir mutluluk var. Geri dönmeyi asla düşünmüyorum.
Aslında böyle hissetmemin sebebi de bir aydır psikolojik danışmandan destek almam. Daha 3 seansta çok büyük fark gördüm. Zihnen daha ferahlamış ve kendime itiraf edemediklerimi fark etmiş gibiyim. Doktorum toksik ilişkilere yakalanmamın sebebini çözmeye çalışıyor, daha doğrusu bunun yalnız kalmaktan korktuğum için mi birine tutunduğumu ya da aile içinden gelen bir eksikliğin mi sebep olduğunu bulmaya çalışıyor desek daha mantıklı olur. Babamla ilişkilerimiz hep mesafelidir fakat hiçbir erkeğe baba sevgisi versin gözüyle bakmadım, zaten bir babam var. Yalnızlıktan korkmuyorum da, sadece mutlu bir ilişki arıyordum. Mutlu ve uzun soluklu ilişki. İçimi kıpır kıpır eden, beni körükleyen, heyecanlandıran duyguyu yaşama peşindeydim. Bıraktım.
Şimdi hiçbir erkekle görüşmüyorum, görüştüklerimi de sevmiyorum, sevemiyorum. Karşımdakiyle asla ilişki düşünemiyor, yakından dahi tanımak istemiyorum. Bu rahatlığa alışırsam sonum kötü olacak. Biraz konuşup, dertleşsek ya? Bu yollardan geçen var mı?