içim okadar dolu ki,anlatmanın bile acı verdigi günler yasıyorum.
evlilik düşündüğümüz ciddi düşündüğümüz erkek arkadaşıma edilebilecek en agır hakaretleri ettim,kızgınlıkla.ve o gune kadar benim icin herseyi yapan,beni kaybetmekten korkan insan,bu tartışmanın oldugu günden sonra yüzümü görmek istemiyor,15 gün geçti,özür diledim.gaflette bulundugumu soyledim,gururumu ayaklar altına aldım,bir daha olmayacagına dair yeminler ettim.sandım ki beni affedicek.devam edicez yolumuza.istemiyorum artık dedi senli hayaller kurmuyorum sevgimde umudum da sabrım da bitti birdaha senle asla dedi.daha once de benim ofke kontrolsuzlugum yüzünden ettigim kufurler hakaretler yuzunden defalarca ayrıldık,8 yıldır bu sekilde,hep geri döndü.saygı bi ilişkideki en önemli şey hatta sevgiden bile biliyorum ama,bugun artık diyorum ki sevgi bu kadar mı basit hiçe sayılır?empati yapamıyorum.ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum.bazen cok kızıyorum nefret ediyorum ondan,sevse affederdi diyorum.bazen onu da anlıyorum.ben artık ne düşünmem gerektiğini bilmiyorum.tanıdıgım kimseye anlatmak istemiyorum.herkes bıktı bizden,kavgalarımızdan.aslında herkes haklı.ama bu sevgi ne olduysa bitmedi yıllardır iste.
bu arada neden sinirlendin kendini kaybettin diyeceksiniz.sebebi ailesi,ailesinin onu somurmesi,kredi kartına 20 küsür bin lira borc takması..konu buralardan uzadı.ama daha once de sinirlenip kendimi kaybedip butun degerlerine hakaret ettigim oldu.övünmüyorum,canını acıtmak istedigim için söylediğim sözler,aslında en çok benim canım yaktılar.