Merhabalar.
Bir sıkıntı içimde.
Bir arkadaşım var.(Bu bahsettiğim arkadaşım erkek.)
Çocukluk arkadaşıyız.
Gerçek dost bildim hep onu.
Bu yıl ikimizinde sınavı var.
Kendisi ruhsal olarak çökmüş durumda, ben hep destek oldum, sınavı kötü geçti her gece ağladı her sabah ağladı yanında hep ben vardım.
Ailesiyle de arası iyi değildi her şeyini bana anlatır ben desteklerdim onu.
Ben de ona anlatırdım.
Kardeşim gibi görüyordum artık.
Lakin sınav sonuçlarına kadar.
Arkadaşımın sınav puanı kötü geldi.
Bana karşı tavrı değişti, soğuk davrandı ama anlıyordum onu bunu önemsemiyordum o yüzden.
Sonra düzeldi zaten.
Ama son 1 2 aydır falan sevgilim olmasa atlatamazdım bana çok destek oldu sınav döneminde diyordu sürekli.
İçimden hep dedim ki peki benim yaptıklarım?
Bir şey oluyor, sevgilim olmasaydı şu an iyi olamazdım beni o düzeltti diyor.
Ben biliyorum Allah var yukarıda inanır mısınız onun sorunlarından ders çalışamıyordum, sürekli ağlıyor sürekli ailesiyle kavga ediyordu.
Saat kaç bilmeksizin onun yanına koştum her sıkıntısında.
Onun sorunlarıyla uğraşmaktan kendi sorunlarımla ilgilenemiyordum.
Geçen gün de biz buluşacaktık, bir arkadaşına benden önce söz vermiş ben de tamam o zaman dedim.
Sonra bana arkadaşımın işi çıkmış gelemiyor dedi.
Biz buluşalım dedi.
Tamam 2 de buluşuruz dedim kendimi ona göre ayarladım.
Sonra bana neyse arkadaşım gelecekmiş biz onunla buluşacağız dedi.
ikimizle de aynı sebepten buluşacaktı, ders çalışmak için.
Ama diğer arkadaşının matematiği daha iyi diye beni es geçti.
En azından bir açıklama yap değil mi?
Hadi görüşürüz dedi.
Daha çok şey var buna benzer ama en yakın yaşadığım bu.
Önceden kaç defa daha tartışıp arkadaşlığımızı bitirdim kapıma gelip ağlayarak özür diledi.
Ama artık onun içindeki dostluğu sevgiyi hissedemiyorum.
Samimiyetine artık inanmıyorum.
Artık anlıyorum ki her şey menfaat.
Birkaç gündür konuşmuyoruz.
Sosyal paylaşım hesaplarına arkadaşlarıyla fotoğraf atıp gerçek dost diyor imalı imalı.
18 yıllık arkadaşız ama soğudum gerçekten onunla konuşasım gelmiyor.
Ben de yıprandım artık insanlardan, düşüncesizliklerinden.
Anlamıyorum gerçekten nerede yapıyorum hatayı?
İnsanlar hep mi böyle?
bu yıl üniversiteye gideceğim inşallah, oradan da korkar oldum.
kendimi bildim bileli dost arayışındayım, artık vaz mı geçmeliyim?
Dost diye bir şey yok mu?
Bir sıkıntı içimde.
Bir arkadaşım var.(Bu bahsettiğim arkadaşım erkek.)
Çocukluk arkadaşıyız.
Gerçek dost bildim hep onu.
Bu yıl ikimizinde sınavı var.
Kendisi ruhsal olarak çökmüş durumda, ben hep destek oldum, sınavı kötü geçti her gece ağladı her sabah ağladı yanında hep ben vardım.
Ailesiyle de arası iyi değildi her şeyini bana anlatır ben desteklerdim onu.
Ben de ona anlatırdım.
Kardeşim gibi görüyordum artık.
Lakin sınav sonuçlarına kadar.
Arkadaşımın sınav puanı kötü geldi.
Bana karşı tavrı değişti, soğuk davrandı ama anlıyordum onu bunu önemsemiyordum o yüzden.
Sonra düzeldi zaten.
Ama son 1 2 aydır falan sevgilim olmasa atlatamazdım bana çok destek oldu sınav döneminde diyordu sürekli.
İçimden hep dedim ki peki benim yaptıklarım?
Bir şey oluyor, sevgilim olmasaydı şu an iyi olamazdım beni o düzeltti diyor.
Ben biliyorum Allah var yukarıda inanır mısınız onun sorunlarından ders çalışamıyordum, sürekli ağlıyor sürekli ailesiyle kavga ediyordu.
Saat kaç bilmeksizin onun yanına koştum her sıkıntısında.
Onun sorunlarıyla uğraşmaktan kendi sorunlarımla ilgilenemiyordum.
Geçen gün de biz buluşacaktık, bir arkadaşına benden önce söz vermiş ben de tamam o zaman dedim.
Sonra bana arkadaşımın işi çıkmış gelemiyor dedi.
Biz buluşalım dedi.
Tamam 2 de buluşuruz dedim kendimi ona göre ayarladım.
Sonra bana neyse arkadaşım gelecekmiş biz onunla buluşacağız dedi.
ikimizle de aynı sebepten buluşacaktı, ders çalışmak için.
Ama diğer arkadaşının matematiği daha iyi diye beni es geçti.
En azından bir açıklama yap değil mi?
Hadi görüşürüz dedi.
Daha çok şey var buna benzer ama en yakın yaşadığım bu.
Önceden kaç defa daha tartışıp arkadaşlığımızı bitirdim kapıma gelip ağlayarak özür diledi.
Ama artık onun içindeki dostluğu sevgiyi hissedemiyorum.
Samimiyetine artık inanmıyorum.
Artık anlıyorum ki her şey menfaat.
Birkaç gündür konuşmuyoruz.
Sosyal paylaşım hesaplarına arkadaşlarıyla fotoğraf atıp gerçek dost diyor imalı imalı.
18 yıllık arkadaşız ama soğudum gerçekten onunla konuşasım gelmiyor.
Ben de yıprandım artık insanlardan, düşüncesizliklerinden.
Anlamıyorum gerçekten nerede yapıyorum hatayı?
İnsanlar hep mi böyle?
bu yıl üniversiteye gideceğim inşallah, oradan da korkar oldum.
kendimi bildim bileli dost arayışındayım, artık vaz mı geçmeliyim?
Dost diye bir şey yok mu?