Selam arkadaşlar uzun zamandır takip ediyordum bende üye olmaya karar verdim. O kadar güzel içten. samimi, doğalsınız ki şimdiden zaman ayırıp okuyanlara çok teşekkür ediyorum. Lütfen yargılamayın beni belki anlatacaklarım çok basit gelebilir kimine göre ama ben altında ezilir oldum. Kısaca kendimden bahsedeyim. 31 yaşında bekar, özel sektörde satış danışmanı olarak çalışan ve ailesiyle birlikte yaşayan biriyim.Evlenmeyi çok istediğim halde yıllardır nasip olmadı. Bundan 4-5 yıl öncesinde sözlenme arefesinde karşı tarafın ailesinin istememesi sonucu bir ayrılık yaşadım onun travması çok uzun sürmüştü çok şükür atlattım o günleri. Karşıma kimse çıkmaz oldu evlenme niyetinde olan. Artık kendimden geçtim ailem için çok üzülüyorum onlar benim durumuma üzüldükçe kahroluyorum. İnsanların özellikle de akrabaların hiç birinin içine çıkamıyorum çünkü konu hep aynı ve ben çok üzülüyorum bir yere dalmış olsam ah vah diye üzülenler oluyor herşeyi evlenemediğime yoruyorlar. Sanki tüm çevrem tüm işini gücünü bırakmış benim evlenemememe takmış durumda şakalarını bile kaldıramaz oldum artık. Nereye gitsem lavaboya gidip ağlarken buluyorum kendimi gizli gizli.Herkes kimseyi beğenmediğimi, çok elediğimi, kimseyi kendime yakıştırmadığımı düşünüyorlar haşa ben kimim ki Allah yakıştırdıktan sonra. Asla öyle birşey yok. Kimse benim içimi bilmiyor . Kalbimin ısınmadığı biriyle sırf evlenmek için evlenemem ki..Hayırlısı artık demekten yoruldum her önüme gelene. Herkes beni çok güçlü, sıkıntısız, mutlu zanneder dışardan çünkü belli edemem içimin yangınını dışarıya.Yıllar önce özene bezene almış olduğum çeyizlerim başkasının evinde ve sana şu kadar vereyim bana sat bunları diye tamamen umutsuz vakaymışım gibi davranıyolar.Küçücük şeylerle mutlu olup kahkahalara boğulan beni istiyorum geri.Lütfen sadece evlilik odaklıymışım gibi düşünmeyin sosyal hayatım işim gücüm bazı aktivitelerim elbette var.Her istediğime çok şükür sahip oldum kimseye muhtaç olmadan.Artık yuva kurmak, anne olmak o kadar çok istiyorum ki.. Evde kendimi misafirmişim gibi hisseder oldum . Yüzümde hep mutsuz, öfkeli bir hal. Başka şeylerle mutlu olmaya çalışıyorum herşeyi deniyorum fakat içimdeki bu eksiklik diğer şeylerden mutlu olmamı engelliyor adeta. Şuan iş yerinde o kadar işin içinde tüm bunları nasıl yazdım niye yazdım inanın bilmiyorum sadece içimi dökmek geldi içimden. Okuyanlar helal edin hakkınızı..
çünkü asla bitmiyor. Sözlensen, nişan ne zaman. Nişan olur, düğün ne zaman. Düğün biter, çocuk ne zaman. Çocuk olur, ikinci ne zaman. Kiz olur, oglan dogur. Oğlan olur, kiz dogur. Bunun sonu yok
. oluruna bıraktım siz de öyle yapın bence
