beni hatırlarsınız umarım, son zamanlarda pek yazamadım. bende bu topiği başından beri takip edenlerdenim. ilk aşılamam hüsranla sonçlanmıştı. ikinci aşılama yüzüm gülmüştü çok şükür ancak bu mutluluğumda 17, haftamda bebeğimin kalbinin durmasıyla acı bir şekilde son bulmuştu. çok zor günlerdi. artık çok yorulmuş manen çok yıpranmıştım. artık bebek sayfasını uzun süre kapatmaya niyetliydim. her ne kadar içimde bişeyler buna razı olmasada uzunca bir süre kararlıydım tedavi görmeyeceğime, gücüm yoktu. bebeğim normal yolla düşük yapıp onu toprağa vermek çok yıpratmıştı beni. artık eşimle iki kişilik hayatımıza devam edeceğiz deyip başka uğraşlara giriştik. ev aldık, taşındık. yeni evime taşınalı 10 gün olmuştu, düşük yapalıda 4 ay yeni bitmişti. 10 gün geçen adetime takılmamaya çalışmıştım. taşınma telaşına verdim kendimi. sonra artık bi test yapayım dedim ve çift çizgiyi hiç bu kadar heycansız karşılamamıştım. heycandan sevinçten çok korku duydum. ve bu da ayrı acı verdi. eşimde aynı tepkiyi verince dahada üzüldüm. ne hale gelmiştik. çocuğumuz olacaktı ama yaşayacaklarımızdan korktuğumuzdan, hayalkırıklığından korktuğumuzdan sevinemiyorduk. neyse uzatmayım ilk dr. randevumuzda kan testine bile gerek kalmadı kese oradaydı bebeğim oradaydı, günler günleri kovaladı her randevu zamanı kalp çarpıntısı yaşadım. çok şükür herşey yolunda ilerliyordu. rahim anomalim sebebiyle rahim ağzına dikiş atılma durumumuz vardı. korkumuz erken doğumdu. rahim kavitemin rahmimin yarım olmasına ramen yeterli olduğunu söyledi dr.um ve dikiş attırmadık. haftalar haftaları kovaladı. 30 ları görseydik artık derken 36, hafta gelmişti bile. artık bugün yarın gelebilir korkusuda başlamıştı. rahim küçüktü ya hani. ama yok kızım öyle sıkı tutunmuşki annesine ve hayata artık yeter gel dediğimiz 40 lı haftalara gelmiştik. can paremin gelmeye niyeti yoktu. 42. haftada artık korkmaya başladık. herşey yolundaydı ama normal doğumu beklerken kakasını yutarsa, aksilik olursa korkusuyla suni sancıyla doğumu başlatma kararı aldık. sabahtan verilen sancılar akşam 5e kadar sadece 2,5 cm açıklık getirdi. kendi sancılarım hiç başlamadı nerdeyse. ve artık sezeryan kararı aldık. 6,30 da sezeryan dediler. içim içime sığmıyordu. epidural aneztezimi oldum ve saniye saniye kızımı çıkartmalarını bekledim. 19;10 da kızım artık hayatımızdaydı. 3310 gr. 51 cm Feyza Betülüm, canımın içi biricik kızım şimdi 10 günlük, beşiğinde gülümseyerek uyuyor melek gibi. o doğum anında sizler vardınız aklımda hamiller ve hamile kalmak için çaba gösterenler, rabbim hepinizi yavrularınıza tez zamanda kavuştursun inşallah.
canım çok sevindim gözünüz aydın hayırlı olsun bebeğin ben de seni merak ediyordum doğum yapmışmıdır artık diye. bana da umut oluyorsun hep. bizim de herşeyimiz sorunsuz ilerliyor korkulara rağmen normal bir hamileden farkım yok biz de dikiş attırmadık ölçümler gayet iyi kuzum 25. haftada 750 gr ağırlığında. bende de çok kilo alırsa erken doğar yer kalmaz korkuları var. ilk hedefimiz 28 i geçirmek Allahın izni ile. inşallah benim yavrumda vakti saatinde doğar.