Aşırı Korumacı Ebeveynlik

bende o aylardayken sizin gibiydim, çunku gercekten tehlikeli oluyorlar.
zamanla yavas yavaş gevsettim, sürekli göz takibi yapip sözlu yada fiili harekette bulunmadim.
prizlere parmak sokmak gibi canina zarar verecek bir davranjis yapmadigi surece karismiyorum uzun süredir.
sadece yapacagi hareketin hangi sonuclari ortaya cikarabilecegini soyluyorum, mesela koltuk tepesinde geziyorsa dikkat et düşme, yatakta zipliyorsa yatagin kenarlarina dogru ilerleme düsebiljirsin gibi olmasi gerek uyarilari yapip mudahale etmiyorum ama goz hapsinide birakmiyorum.
bunu yapmak icin tabi evde bir cok seyin yeri degisti önceleri.
ama hala yillar sonranin okulda gozumun onunde olmayacak endisesini tasiyorum 😁
 
Ben de böyle büyüdüm. İş ve okul ortamına kadar karşı mahalleye bile tek başına gidememiş ve otobüse tek bindiğimde etrafa korkan gözlerle bakan, gideceğim yerde kaybolmaktan korkan, yolda yürürken sürekli arkasını kontrol eden biri olup çıktım. Çünkü annem yanımda olmazsa kendi kendime yetemezdim, o şu yöne gideceğiz, şu koltukta oturacaksın, şu yemeği yiyeceksin demese bunları tek başıma yapamazdım diyordum.
Çok şükür ki 18 yaşımdan sonra yavaş yavaş atlattım. Ama tavsiyem, siz çocuğunuza bunları yaşatmayın, takip etseniz bile bunu bilmesin, uzaktan izleyin, hata yapmasına izin verin. Hata yapmaktan korkarak büyüyen biri olarak söylüyorum, çocuklarınıza hata yapma şansı verin. Sonra toparlanmak çok zor oluyor, uyum sağlamak çok zor oluyor, aciz çocuklar yetişiyor, iş hayatı okul hayatı sosyal hayat böyle değil, kimse el bebek büyüttüğünüz her alanında müdahele ettiğiniz prensesinize sizin gibi davranmayacak.
Çocuklarınızı hayat kavgasına hazırlayın.
 
Vaveyylla .!.:
Merhaba herkese.
Benim 1 yaşında kızım var. Elimden geldiği kadar iyi bi anne olmaya çalışıyorum ama sanırım biraz abartıp kızımın üzerine çok düşüyorum.
Biz 3 kız kardeşiz babam üzerimize titrerdi.Nefes aldırmazdı yattınız mı , kalktınız mı, gece defalarca odamıza girer bizi kontrol ederdi. 30 yaşıma geldim neredeyse hala dışarda yağmur yağarken dışarı çıktığımda huzursuz olur hasta olucam diye.
Bende ister istemez ailemden gördüklerimi uyguluyorum sanırım. Okuyan bir anneyim doğruyu yanlışı ayırt edip , kötü yönlermi törpülemeye , iyi yönlerimi arttırmaya çalışıyorum.
Zorla yemek yedirmem istemezse bırakırım. Uyku konusunda zorlamam ama bi düzenimiz vardır uykusu olduğunu bilirim ve uykuya direnirsr ağlatmam fakat oyunla bir şekilde uyumaya ikna eder uyuturum.
Titiz düzenli biriyim. Evin derli toplu olsun isterim dağınıklığa gelemem ama kızım oynarken rahtsız olmam o uyuduğunda mutlaka toplarım ama yada onun oynadığı oda dağılsada diğer odalar derli toplu olmalı.
Asıl sorunuma geleyim fazla uzattım. Çocuğum düşecek yada hasta olacak diye ödüm kopuyor. Sürekli gözüm üzerinde o yemek yemeden ben yiyemem. Kimseye güvenmem bırakamam . Bıraksam da gittiğim yerde huzur bulamam kendimi yer bitiririm.
Çocuk laminanta gitse alır halıya otuttururum. Tv sehpasına gitse ordan alır başka yere koyarım. Yada ne bileyim işte çocuğu düşmesin zarar görmesn diye sürekli kısıtlıyorum gibi birşey gönlünce keşfedemiyor hiçbirşeyi. Bunları yaparken kızarak yada fevri yapmıyorum. Sakince sevecen olmaya çalışıyorum
. Bu durumu farkeden beni uyaran kişi eşimdi . Birkaç kez kayınpederimde söyledi. Kızım işte bırak çocuğu özgürce gezsin çok müdahale etme. İşte bu kadar koruma hasta olsun , olucak, antikor üretsin vücudu bağışıklık kazansın vs. Başta kızmıştım niye bunları söylüyor çocuğuma en iyi ben bakarım ben bilirim en doğrusunu diye.
Ama sonradan düşündüm ve haklı ! Netten birkaç şey okudum bu tarz yetişen çocuklar aileye bağımlı olur ilerde şu şu sorunları yaşar diye. Ve üzüldüm açıkçası ben iyi ebeveyn olmak için didinirken meğer kötülük yapıyormuşum çocuğuma.
Evet hatayı düzeltmek için önce farketmek gerek çok şükür farkındayım ama nasıl düzelteceğim. Tamam şimdi ki sorun bırak rahatça gezsin keşfetsin düşerse de birşey olmaz çocuk düşe kalka büyüyecek. Peki ya sonra? Çocuğum büyüdüğündü onun sorunları değişecek ama ben aynı benim mükemmelliyetçi , kontrolcü anne. Arkadaşların da kalmak istediğinde, okulda canını sıkan birşey olduğunda , o zaman nasıl davranıcam ☹️ Uzun oldu cidden , vakit ayırıp okuyanlara çok teşekkür ediyorum. Sizden ricam ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bana tavsiye vermeniz.
Genişletmek için tıkla...
Bende sizin gibiydim özellikle düşecek canı yanacak diye çok tedirgin olurdum kimseye birakmazdim eşim bigun aynı şekilde uyardı denize düşmeyecek ya alt tarafı koltuktan düşer bidahakine dikkat etmeyi öğrenir dedi snra kayinvaldem bırakın kalsın fln derdi asla birakmazdim eşim yine bigun zorla bıraktırdı i gece uyuyamamistim ama bir kaldı iki kaldı derken eşim kalcakmsin babaannede diye sorunca gözünün içine bakardım hayır desin diye ister istemez etkilendi çocukta ama snra yapmamaya başladım bu seferde çocuğum kalmak istemedi annemle babamı tek bırakmak istemiyorum fln diyordu daha yeni yeni iki seferdir yine kaldı ama sadece babaannede kalır orda dedesi dışarı çıkarıyor fln diye hisuna gidiyor annemlerde kalamiyor müsait değiller fln öyle yani bişey denemeye çalışıyorum gorumcem var onun oğlu 10 yasnda hala gorumcem yedirir yemeğini çocuk öyle alıştı çünkü acayip takik herşeye bişey yerinden oynadimi illa onu yerine koyacak götürecek içi rahat etmez okulda da öyle davranıyormus öğretmenleri cagrdi okula konuşmak için ilerde çocuğa büyük sorun olur yavaş yavaş bırakın kendi haline
 
Anksiyete bozukluğu var sanırım , beni anlatmışsınız psikiyatriye gittim 4 aydır ilaç tedavisi görüyorum,gelişme var bende ,sizede tavsiye ederim başka türlü duzelemezsiniz kendimden biliyorum
 
Vaveyylla .!.:
Merhaba herkese.
Benim 1 yaşında kızım var. Elimden geldiği kadar iyi bi anne olmaya çalışıyorum ama sanırım biraz abartıp kızımın üzerine çok düşüyorum.
Biz 3 kız kardeşiz babam üzerimize titrerdi.Nefes aldırmazdı yattınız mı , kalktınız mı, gece defalarca odamıza girer bizi kontrol ederdi. 30 yaşıma geldim neredeyse hala dışarda yağmur yağarken dışarı çıktığımda huzursuz olur hasta olucam diye.
Bende ister istemez ailemden gördüklerimi uyguluyorum sanırım. Okuyan bir anneyim doğruyu yanlışı ayırt edip , kötü yönlermi törpülemeye , iyi yönlerimi arttırmaya çalışıyorum.
Zorla yemek yedirmem istemezse bırakırım. Uyku konusunda zorlamam ama bi düzenimiz vardır uykusu olduğunu bilirim ve uykuya direnirsr ağlatmam fakat oyunla bir şekilde uyumaya ikna eder uyuturum.
Titiz düzenli biriyim. Evin derli toplu olsun isterim dağınıklığa gelemem ama kızım oynarken rahtsız olmam o uyuduğunda mutlaka toplarım ama yada onun oynadığı oda dağılsada diğer odalar derli toplu olmalı.
Asıl sorunuma geleyim fazla uzattım. Çocuğum düşecek yada hasta olacak diye ödüm kopuyor. Sürekli gözüm üzerinde o yemek yemeden ben yiyemem. Kimseye güvenmem bırakamam . Bıraksam da gittiğim yerde huzur bulamam kendimi yer bitiririm.
Çocuk laminanta gitse alır halıya otuttururum. Tv sehpasına gitse ordan alır başka yere koyarım. Yada ne bileyim işte çocuğu düşmesin zarar görmesn diye sürekli kısıtlıyorum gibi birşey gönlünce keşfedemiyor hiçbirşeyi. Bunları yaparken kızarak yada fevri yapmıyorum. Sakince sevecen olmaya çalışıyorum
. Bu durumu farkeden beni uyaran kişi eşimdi . Birkaç kez kayınpederimde söyledi. Kızım işte bırak çocuğu özgürce gezsin çok müdahale etme. İşte bu kadar koruma hasta olsun , olucak, antikor üretsin vücudu bağışıklık kazansın vs. Başta kızmıştım niye bunları söylüyor çocuğuma en iyi ben bakarım ben bilirim en doğrusunu diye.
Ama sonradan düşündüm ve haklı ! Netten birkaç şey okudum bu tarz yetişen çocuklar aileye bağımlı olur ilerde şu şu sorunları yaşar diye. Ve üzüldüm açıkçası ben iyi ebeveyn olmak için didinirken meğer kötülük yapıyormuşum çocuğuma.
Evet hatayı düzeltmek için önce farketmek gerek çok şükür farkındayım ama nasıl düzelteceğim. Tamam şimdi ki sorun bırak rahatça gezsin keşfetsin düşerse de birşey olmaz çocuk düşe kalka büyüyecek. Peki ya sonra? Çocuğum büyüdüğündü onun sorunları değişecek ama ben aynı benim mükemmelliyetçi , kontrolcü anne. Arkadaşların da kalmak istediğinde, okulda canını sıkan birşey olduğunda , o zaman nasıl davranıcam ☹️ Uzun oldu cidden , vakit ayırıp okuyanlara çok teşekkür ediyorum. Sizden ricam ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bana tavsiye vermeniz.
Genişletmek için tıkla...


Sizi çok iyi anlıyorum çünkü malesef bende böyle bir anneyim ve böyle olduğu için pişman olanlardan. Kızım ozguvensiz çünkü. Bunun sebebi benim biliyorum. Yeni bir ortama girdiğinde kaygı yaşıyor çocuk. Kendimi duzeltmeye çalışıyorum ama hep kendi hatamı bulurken görüyorum kendimi. Fazla müdahale ediyorum. Mesela çok basit gbi görünebilir ama şu örneği vereyim. Kızımı oyun terapisine gönderiyorum bazı kaygı sorunlarını çözsün diye. Neyse çıkışta psikolog bizi kapıdan uğurlarken " annecim çıkar galoşlarini" dedim o da çıkardı. Ertesi gün psikolog beni aradı. Siz söylemeyin çıkar diye gerekirse unutsun ama hatırlatmayın. Tek başına birşeyleri yapabiliyor olmanın hazzını yaşasın müdahale etmeyin dedi. Hiç düşünmemiştim bu yonden. Ben sadece yapma etme düşersin koşma vs soylemlerimi azaltmaya çalışıyordum. Ama bu galoş meselesi beni kendime getirdi. Hakkaten kontrolculuk çok bende. Toparlanmamiz gerek evladimizin iyiliğini için. Siz de yol yakınken geri donun
 
Kış günü benim ayaklarımda patik var, bu beyefendi çıplak gezmeyi tercih ediyor. Neden böyle gezmek istiyorsun dediğimde üşümek istiyorum diyor :KK70:
1 yaşta müdahale edebilirsiniz ama 2 yaş zaten her şeye itiraz edeceği ve benliğini keşfedeceği bir dönemde bu çatışmalar ikinizi de daha çok yıpratabilir. Bir uzman desteği alabilirsiniz bence.
 

Eklentiler

  • IMG_20210223_082442.jpg
    IMG_20210223_082442.jpg
    81,3 KB · Görüntüleme: 27
Arkadaşlarında kalmak istediğinde siz alır siz bırakırsınız bir kerede telefonlasirsiniz. Siz zaten ona arkadaşı gibi davranırsanız o da canını sıkan şeyleri gelir anlatır beraber çözüm bulursunuz. Bence siz iyi bir annesiniz abartılı değil bebekler çok kırılgan gözüktüğü için fazla üzerine duşmussunuz
 
askitotomsu .!.:
Hiç yok demiyorum zaten :)
Ama sehpaya tırmanan çocuğu almak, laminantta otururken halıya koymak çok doğal geldi bana
Genişletmek için tıkla...
😊😊

laminanta oturan bebeğe hiiic ellemem. 3.5 metrekarede mi yasayacak zavallı bebe, baktim bacakları soğuk, üstünü sıkı giydiririm. sehpaya tırmanan bebeğin de yakınında olurum ki düşerse tutayim, almam. baktim yaninda olmaya yetişemiyorum, çok tehlikeli, ilgilenmedigi zaman kaldırırım ortadan. (uzun bir süre mutfak sandalyelerini balkona kitlemistim) amac bebek özgür olduğunu düşünsün. diğer türlüsü öfke nöbetlerine sebep oluyor.
 
Vaveyylla .!.:
Merhaba herkese.
Benim 1 yaşında kızım var. Elimden geldiği kadar iyi bi anne olmaya çalışıyorum ama sanırım biraz abartıp kızımın üzerine çok düşüyorum.
Biz 3 kız kardeşiz babam üzerimize titrerdi.Nefes aldırmazdı yattınız mı , kalktınız mı, gece defalarca odamıza girer bizi kontrol ederdi. 30 yaşıma geldim neredeyse hala dışarda yağmur yağarken dışarı çıktığımda huzursuz olur hasta olucam diye.
Bende ister istemez ailemden gördüklerimi uyguluyorum sanırım. Okuyan bir anneyim doğruyu yanlışı ayırt edip , kötü yönlermi törpülemeye , iyi yönlerimi arttırmaya çalışıyorum.
Zorla yemek yedirmem istemezse bırakırım. Uyku konusunda zorlamam ama bi düzenimiz vardır uykusu olduğunu bilirim ve uykuya direnirsr ağlatmam fakat oyunla bir şekilde uyumaya ikna eder uyuturum.
Titiz düzenli biriyim. Evin derli toplu olsun isterim dağınıklığa gelemem ama kızım oynarken rahtsız olmam o uyuduğunda mutlaka toplarım ama yada onun oynadığı oda dağılsada diğer odalar derli toplu olmalı.
Asıl sorunuma geleyim fazla uzattım. Çocuğum düşecek yada hasta olacak diye ödüm kopuyor. Sürekli gözüm üzerinde o yemek yemeden ben yiyemem. Kimseye güvenmem bırakamam . Bıraksam da gittiğim yerde huzur bulamam kendimi yer bitiririm.
Çocuk laminanta gitse alır halıya otuttururum. Tv sehpasına gitse ordan alır başka yere koyarım. Yada ne bileyim işte çocuğu düşmesin zarar görmesn diye sürekli kısıtlıyorum gibi birşey gönlünce keşfedemiyor hiçbirşeyi. Bunları yaparken kızarak yada fevri yapmıyorum. Sakince sevecen olmaya çalışıyorum
. Bu durumu farkeden beni uyaran kişi eşimdi . Birkaç kez kayınpederimde söyledi. Kızım işte bırak çocuğu özgürce gezsin çok müdahale etme. İşte bu kadar koruma hasta olsun , olucak, antikor üretsin vücudu bağışıklık kazansın vs. Başta kızmıştım niye bunları söylüyor çocuğuma en iyi ben bakarım ben bilirim en doğrusunu diye.
Ama sonradan düşündüm ve haklı ! Netten birkaç şey okudum bu tarz yetişen çocuklar aileye bağımlı olur ilerde şu şu sorunları yaşar diye. Ve üzüldüm açıkçası ben iyi ebeveyn olmak için didinirken meğer kötülük yapıyormuşum çocuğuma.
Evet hatayı düzeltmek için önce farketmek gerek çok şükür farkındayım ama nasıl düzelteceğim. Tamam şimdi ki sorun bırak rahatça gezsin keşfetsin düşerse de birşey olmaz çocuk düşe kalka büyüyecek. Peki ya sonra? Çocuğum büyüdüğündü onun sorunları değişecek ama ben aynı benim mükemmelliyetçi , kontrolcü anne. Arkadaşların da kalmak istediğinde, okulda canını sıkan birşey olduğunda , o zaman nasıl davranıcam ☹️ Uzun oldu cidden , vakit ayırıp okuyanlara çok teşekkür ediyorum. Sizden ricam ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bana tavsiye vermeniz.
Genişletmek için tıkla...
bunun adı annelik, çocugunuz daha çok küçük . yaptıklarınız bana gayet normal geldi. zamanla zaten bu 4 yaşından sonra oluyor . daha rahat olmaya başlıyorsunuz.
 
Vaveyylla .!.:
Merhaba herkese.
Benim 1 yaşında kızım var. Elimden geldiği kadar iyi bi anne olmaya çalışıyorum ama sanırım biraz abartıp kızımın üzerine çok düşüyorum.
Biz 3 kız kardeşiz babam üzerimize titrerdi.Nefes aldırmazdı yattınız mı , kalktınız mı, gece defalarca odamıza girer bizi kontrol ederdi. 30 yaşıma geldim neredeyse hala dışarda yağmur yağarken dışarı çıktığımda huzursuz olur hasta olucam diye.
Bende ister istemez ailemden gördüklerimi uyguluyorum sanırım. Okuyan bir anneyim doğruyu yanlışı ayırt edip , kötü yönlermi törpülemeye , iyi yönlerimi arttırmaya çalışıyorum.
Zorla yemek yedirmem istemezse bırakırım. Uyku konusunda zorlamam ama bi düzenimiz vardır uykusu olduğunu bilirim ve uykuya direnirsr ağlatmam fakat oyunla bir şekilde uyumaya ikna eder uyuturum.
Titiz düzenli biriyim. Evin derli toplu olsun isterim dağınıklığa gelemem ama kızım oynarken rahtsız olmam o uyuduğunda mutlaka toplarım ama yada onun oynadığı oda dağılsada diğer odalar derli toplu olmalı.
Asıl sorunuma geleyim fazla uzattım. Çocuğum düşecek yada hasta olacak diye ödüm kopuyor. Sürekli gözüm üzerinde o yemek yemeden ben yiyemem. Kimseye güvenmem bırakamam . Bıraksam da gittiğim yerde huzur bulamam kendimi yer bitiririm.
Çocuk laminanta gitse alır halıya otuttururum. Tv sehpasına gitse ordan alır başka yere koyarım. Yada ne bileyim işte çocuğu düşmesin zarar görmesn diye sürekli kısıtlıyorum gibi birşey gönlünce keşfedemiyor hiçbirşeyi. Bunları yaparken kızarak yada fevri yapmıyorum. Sakince sevecen olmaya çalışıyorum
. Bu durumu farkeden beni uyaran kişi eşimdi . Birkaç kez kayınpederimde söyledi. Kızım işte bırak çocuğu özgürce gezsin çok müdahale etme. İşte bu kadar koruma hasta olsun , olucak, antikor üretsin vücudu bağışıklık kazansın vs. Başta kızmıştım niye bunları söylüyor çocuğuma en iyi ben bakarım ben bilirim en doğrusunu diye.
Ama sonradan düşündüm ve haklı ! Netten birkaç şey okudum bu tarz yetişen çocuklar aileye bağımlı olur ilerde şu şu sorunları yaşar diye. Ve üzüldüm açıkçası ben iyi ebeveyn olmak için didinirken meğer kötülük yapıyormuşum çocuğuma.
Evet hatayı düzeltmek için önce farketmek gerek çok şükür farkındayım ama nasıl düzelteceğim. Tamam şimdi ki sorun bırak rahatça gezsin keşfetsin düşerse de birşey olmaz çocuk düşe kalka büyüyecek. Peki ya sonra? Çocuğum büyüdüğündü onun sorunları değişecek ama ben aynı benim mükemmelliyetçi , kontrolcü anne. Arkadaşların da kalmak istediğinde, okulda canını sıkan birşey olduğunda , o zaman nasıl davranıcam ☹️ Uzun oldu cidden , vakit ayırıp okuyanlara çok teşekkür ediyorum. Sizden ricam ne yapmam gerektiğini bilmiyorum bana tavsiye vermeniz.
Genişletmek için tıkla...
Bence çok sıkıyorsunuz. Örneğin Ben bakıyorum koltuğun tepesine tırmanmış. Kızım düşebilirsin diyorum ama dinlemiyor. Çünkü denemek zorunda. Çaktırmadan düşeceğini düşündüğüm yere minder koyuyorum ve tabiki düşüyor. Sonra onu yapmayı bırakıyor çünkü artık düşeceğini biliyor. Kontrolcülüğü kendinizi kontrol ederek kullanın.
Mesela benim dikkat ettiğim şeyler merdivenden çıkarken düşmemesi. Onda da ellemiyorum sadece arkasında bekliyorum
Balkon pencere gibi yüksek yerlere yanaşmaması ve yoldan geçerken elimi tutması.
 
Arkadaşlar hepinize yürekten teşekkür ediyorum. Yazdıklarınıza tek tek cevap vermek uzun uzun sohbet etmek isterdim ama vaktim yok 😀 Bir arkadaş bırak hayata hazırlansın hayatı öğrensin demiş bu söz çok etkiledi beni. Farkında olmadan pısırık yetiştiriyorum çocuğumu.
Genel olarak çıkardığım sonuç güvenlik önlemlerini alıp çocuğu rahat bırakmak sanırım.
Bu sabah bir adım attım. İstediği yere gitti gezdi evde başına birşeyde gelmedi gerçekten çok abartıyormuşum . Çekmeceleri açtı dağıttı vs. Sanırım birazda ev dağılacak diye kısıtlıyormuşum.
Bundan sonra umarım bu bilinçle devam edebilirim . İlk yazan arkadaşlardan biri kitap tavsiye etmişti bugün onuda alıcam . ❤️
 
Tedbir önemli tabi ama fazlası sizi de yorar çocuğu da.
Ama şu da var.
Bazı çocuklar çok tehlikeyi seviyor kişilik midir keşfetme fazlalığı mıdır?
Bunu bilmiyorum ama büyük oğlumda onu durdurdugum çok oldu gerçekten korkusuzdu ve çok kaza yaşıyorduk.
Evi de ona göre düzenlenmiştim.
Mesele ilk fırsatta pencereye tirmanirdi vs.
Dağa, tepeye gitsek alır başını giderdi.
Hani bazı çocuklar anne babayı görecek kadar gider döner benimkinde o yoktu.
Yabancı insanlarla iletişimi çoktu kırk yıllık tanıdık gibi.
Tabi ki onu çok korudum çünkü fazla özgür takiliyordu.
İkinci oğlum da aşırı tedbirli, temkinli, panik bir çocuktu.
Büyük oğlumun gözü kapalı yaptığı şeyleri yapamazdı.
Onu da yapması için cesaretlendiriyordum.
Tirmanamazdi yüksek yere mesela bu konuda cesaret verirdim.
Yani evdeyken zararlı olacak eşyaları kaldırıp gozlemlemeniz yaşına ve gelişimine göre önlem almanız yeterli bence.
Ama parkeye oturduğunda almayın yani üşümekten hasta olmaz çocuk.
Ya da rüzgar var diye dışarı çıkarmamazlik yapmayın.
Orta yol bulmak lazım çocuğun fıtratına göre.
 
dilzar .!.:
😊😊

laminanta oturan bebeğe hiiic ellemem. 3.5 metrekarede mi yasayacak zavallı bebe, baktim bacakları soğuk, üstünü sıkı giydiririm. sehpaya tırmanan bebeğin de yakınında olurum ki düşerse tutayim, almam. baktim yaninda olmaya yetişemiyorum, çok tehlikeli, ilgilenmedigi zaman kaldırırım ortadan. (uzun bir süre mutfak sandalyelerini balkona kitlemistim) amac bebek özgür olduğunu düşünsün. diğer türlüsü öfke nöbetlerine sebep oluyor.
Genişletmek için tıkla...
İnsan anneden ne görürse onu normal sanıyor işte...
Bazen kızlar koltukların üstünde dolaşıyor, ben bazen indiriyorum bazen karışmıyorum.
Görüntülü konuşurken annem onları görürse telefonda bir fenalık geçiriyor, biz küçükken peşimizden hiç ayrılmadığından bahsediyor, kendinin çok iyi bir anne olduğunu bizim yaramaz olduğumuzu falan ima ediyor. Beni iyice yetersiz hissettirince ben kızıyorum, bu sefer de kızdığım için ya bozuluyor ya küsüyor ya fenalaşıyor. Anne diyorum sen iyi anneysen bizi niye dövüyordun?
Bu sefer de ben sizi dövmedim diye ağlayıp birkaç gün konuşmuyor. İşte böyle korumacı annelerin yanında yetişen bizler de ne kadar bilinçli olsak da çok rahat edemiyoruz.
Mesela ben ilk hamileliğimde "bebek doğunca pimpirikli olmayacağım, koyacağım kapıya sokakta büyüsün" demiştim :) Halbuki mahalle kültürü olan bir yerde oturmuyorduk. Tek bloklu, bahçeli bir lojmandı. Annem "hayır" diye bağırmıştı bana. O kadar rahatsız olmuştum ki sinirle "sana mı soracağım" demiştim :KK51:
 
Aşırı korumacılık en başta çocuğun özgüvenine zarar veriyor aslında.
Laminanttan seramiğe basamayan, beni kucağa al al diye ağlayıp duran bir çocuk düşünün kabus gibi.

Bir de sakınılan göze çöp gerçekten batıyor. Dikkat edin aç kalan ülkelerde allerji pek görülmez, modern ülke hastalığıdır. Çocuğu soğuktan koruyayım derken gerçekten soğuğa karşı çaresiz kalan bir çocuk yetiştirebilirsiniz aman dikkat. Zaten belirli yaşta mikrop almayan çocuk hastaneden çıkamıyor, erimiş kas gibi düşünebilirsiniz. Spor yaparken kaslarınızda aslında mikro yırtıklar olur, vücut onu iyileştirirlen güçlenir.

Annenin vicdanı geçici olarak rahatlıyor da çcukların gözünden aldıkları mesaj: “Sen başaramazsın, sen eksiksin.” Hele akranlarının yapabildiği şeyleri yapmasına izin yoksa onlardan daha “beceriksizdir” aslında değil mi? Aman dikkat.
 
Son düzenleme:
susamam .!.:
Ahmet Naç ın bir kitabı var. "Beni Bu Kadar Sevme Anne" isimli. Okumanızı şiddetle tavsiye ederim. Zor olan kabullenme kısmı. Bence siz bu durumu halledersiniz.
Genişletmek için tıkla...
Bende bunu önerecektim ki siz yazmıssınız. Bu kadar korumacı anne olmamalısınız kı ılerde buyuk bır özgüven ve anneye bagımlı bır evladınız olur.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

P
Eş ailesinden gerçekten bıktım
2
Yorumlar
35
Görüntüleme
3K
Yumak88
Y
Jameya
Hayat mücadelem, yoruldum.
14 15 16
Yorumlar
301
Görüntüleme
5K
Jameya
Jameya
K
40 yas ve ustu ilk gebelik
Yorumlar
10
Görüntüleme
355
kirazsapikarpuzcopu
K
F
Annem bazen düşmanı gibi davranıyor
Yorumlar
4
Görüntüleme
391
Carpediem4
C
E
Eşimden boşanmalı mıyım?
2 3
Yorumlar
43
Görüntüleme
1K
Laale
Laale
X