2 yıldır çalıştığım şehirde tek başıma yaşıyorum. öncesinde ise öğrenciydim yurtta kalıyordum. Yurtta başkalarıyla yaşamanın verdiği sorumlulukla temizdim, düzenliydim. Ama ayrı evde yaşamaya başlayınca öyle bir alıştım yalnızlığa ve öyle bir saldım ki anlatamam.. Misler gibi kokamıyorum, anne evimde olduğum gibi. Heryerim tertemiz değil. Çok dağınık yaşıyorum haftada bir temizlik yapıyorum ama o 1 haftada iyice rahatlıkla batırıyorum her seferinde canım çıkıyo.Çünkü onuda yapmasam çöp eve dönecek ev. Asla yemek yapmıyorum. Hem yemeği yapması hem onun cıkardığı bulaşık eziyet oluyor bana. Bir arkadasım misafir geliyor, çok eziyet geliyor ağırlamak. Oysaki gelmeden önce okadar seviniyorum heycanlanıyorum, yalnızlığım gidecek diyorum. Ama 2 gün kaldıktan sonra herşey eziyet geliyor. Hiçbişey hazırlamak ikram etmek gelmiyor aklıma.
Erkek arkadasım gelmişti, bir sofra donatıp etkilemek isterdim, ama beceremedim. Dolduramadım sofrayı. Bir çeşit yemek salata yaptım .. Olmadı.. Yada biri gelse ikramı ağırlamayı akıl edemiyorum. Saçma bir miskinlik bilmemezlik var üstümde. Mesela 1 haftadır çamaşırlar balkonda kurumaya bırakılmış halde, toplayamadım bi. İşten geliyorum bir kahvemi içiyorum 1 saat yayılıyorum yatıyorum. Mesela dümdüz evim var. Normalde başka bir arkadaşım var yalnız yaşayan, onun evine gitmiştim süslü süslü bıcır bıcır heryere kokular renkli mumlar koymuş, fincanları tabakları, evdeki tabloları süsleri bıcır bıcır tertemiz evi.. Benim hiç içimden gelmiyor öyle şeyler :/ ben mi anormalim bilmiyorum
Hiç evlenemeyeceğim herhalde. Hele birde birine bakmayı düşünemiyorum.
Ya ben nasıl atlatırım tüm bunları ya. Kanımda gram anaçlık yok. Yada bilmiyorum buna alıştım yalnız yaşaya yaşaya. işyerinde kızlar geliyo dün akşam ne yemek yaptın konusu konuşuluyor habire bende tık yok.
Eve hiç harcama yapmıyorum, durumumda var oysaki, bi kaba eşyalarım var ihtiyaç olan başka hiiiç bişey yok. elimden gelse daha da azaltcam herşeyi. Tiksinmeyin ama 1 haftadır yıkanmamış bulaşığım var lavaboda.
rahatsız oluyorum evet ama yapasımda yok..pufftt.. bir değişik dert benimkisi. Ama yorumları merak ediyorum
Erkek arkadasım gelmişti, bir sofra donatıp etkilemek isterdim, ama beceremedim. Dolduramadım sofrayı. Bir çeşit yemek salata yaptım .. Olmadı.. Yada biri gelse ikramı ağırlamayı akıl edemiyorum. Saçma bir miskinlik bilmemezlik var üstümde. Mesela 1 haftadır çamaşırlar balkonda kurumaya bırakılmış halde, toplayamadım bi. İşten geliyorum bir kahvemi içiyorum 1 saat yayılıyorum yatıyorum. Mesela dümdüz evim var. Normalde başka bir arkadaşım var yalnız yaşayan, onun evine gitmiştim süslü süslü bıcır bıcır heryere kokular renkli mumlar koymuş, fincanları tabakları, evdeki tabloları süsleri bıcır bıcır tertemiz evi.. Benim hiç içimden gelmiyor öyle şeyler :/ ben mi anormalim bilmiyorum
Hiç evlenemeyeceğim herhalde. Hele birde birine bakmayı düşünemiyorum.Ya ben nasıl atlatırım tüm bunları ya. Kanımda gram anaçlık yok. Yada bilmiyorum buna alıştım yalnız yaşaya yaşaya. işyerinde kızlar geliyo dün akşam ne yemek yaptın konusu konuşuluyor habire bende tık yok.
Eve hiç harcama yapmıyorum, durumumda var oysaki, bi kaba eşyalarım var ihtiyaç olan başka hiiiç bişey yok. elimden gelse daha da azaltcam herşeyi. Tiksinmeyin ama 1 haftadır yıkanmamış bulaşığım var lavaboda.
rahatsız oluyorum evet ama yapasımda yok..pufftt.. bir değişik dert benimkisi. Ama yorumları merak ediyorum
of mecbur artık bu haftasonu alcam onları balkondan. giymem gerek çünkü haftaiçi
