Haklısıız. Eşimin desteği büyük ama ben ona kıyamıyorum bi sürü para harcayacak diye bu kez de onu kafama takıyorum . Eşim de öneminin olmadığını defalarca söylemesine rağmen içim rahat etmiyor.işte takıntı sıkıntım başladı yine . Bebekten önce 2 yıl ilaç kullanmıştım takıntılarım var diye kafamda sürekli birşeyler düşünüyorum diye .yüksek dozda kullanıyordum bırakması benim için çok zor olmuştu en ufak bi düşüşte atak geçiriyordum. İlaçla destekleyerek bırakmaya çalıştık. sonra da Bebek düşününce ilacı bi anda kestik. Ama Allah yardım etti kötüleşmedim. 19 aydır ilaç kullanmıyorum şimdi tekrar yenilendi hastalığım. Herşeyi ince düşünüyorum kimseyi kırmak istemiyorum ama beni çok üzüyorlar kafama takmaktan da yeniledi. Şimdi yine ilaç yazacak diye üzülüyorum. Pskoloğa gidelim diyor eşim ısrarla oda çok pahalı diye kıyamıyorum biraz zamana bırakmalı mıyım sizce kendim aşabilir miyimBen ilaclara karsi degilim acikcasi. Bende bir süre depresyon ve panik atak hastasiydim. Terapinin basinda anti depresan ilaci kullandim bir kac ay. Ondan sonra tedavi ilerledikce doktor kontrolü altinda biraktim. Bende ayni sizin gibi hayatim boyunca ilac almak istemedim, ama bor süre kendimi idare edebilmek icinde kullandim, cünkü terapi icin de ayakta durmak lazim. Bence terapinim faydasi muhakkak olur. Profesyonel biri size sistematik olarak yardim edebilir. Esinizin size destek olmasi cok güzel, terapi sürecindede muhakkak yapar, ama bir terapistin yerini tutamaz tabi.
Bir psikolog ile görüşün dışarı çıkamıyor filan diyorsunuz. Kaygı probleminizde oluşmaya başlamış. Takıntı kaygı hepsi bir arada sizi çok zorlar
Tamam teşekkür ederimher psikolojik rahatsızlığa ilaç verilmez. öncelikle bu önyargınızdan kurtulun.. eşinizle konuşmanız psikologla konuşmanızla aynı şey değil.. öyle olsaydı koskoca tıp biliminin içerisinde koskoca psikoloji bilimi diye bir şey gelişmezdi.
takıntılarınızdan kurtulmak istiyorsanız psikolojik destek şart.. burda sayfalarca öneri de yazsak kesinlikle başka bir çözümü yok..
Evet bı fikrimiz varMerhaba arkadaşlar sizlere bi sıkıntımı anlatıp hem dertleşmek hem de fikirlerinizi almak istiyorum. Pandemi başladığında hamileydim şimdi çocuğum 1 yaşında ama halen pandemi var ve bu süreçte hep eve kapandım kimseyle görüşemedim desem yeri. Bu süreç te de temizlik takıntım çoğaldı hastalık oldu resmen bir de insanlarla yavaş yavaş görüşmek istiyorum ama ortamda heyecanlanıyorum resmen insanlarla görüşmeyi unutmuşum. Sonrasında da kafama çok takıyorum acaba hakkımda ne düşünüyorlar diye. Özgüven eksikliği yaşıyorum gidip kendi başıma ekmek bile alamaz duruma geldm hiç cesaretim yok. Ve ben bir üniversite mezunu 25 yaşında ve 1 yıllk anneyim. Kendimi unuttum takıntılarım çoğaldı ilerledi ne yapmalıyım bilmiyorum fikriniz var mı
Haklısıız. Eşimin desteği büyük ama ben ona kıyamıyorum bi sürü para harcayacak diye bu kez de onu kafama takıyorum . Eşim de öneminin olmadığını defalarca söylemesine rağmen içim rahat etmiyor.işte takıntı sıkıntım başladı yine . Bebekten önce 2 yıl ilaç kullanmıştım takıntılarım var diye kafamda sürekli birşeyler düşünüyorum diye .yüksek dozda kullanıyordum bırakması benim için çok zor olmuştu en ufak bi düşüşte atak geçiriyordum. İlaçla destekleyerek bırakmaya çalıştık. sonra da Bebek düşününce ilacı bi anda kestik. Ama Allah yardım etti kötüleşmedim. 19 aydır ilaç kullanmıyorum şimdi tekrar yenilendi hastalığım. Herşeyi ince düşünüyorum kimseyi kırmak istemiyorum ama beni çok üzüyorlar kafama takmaktan da yeniledi. Şimdi yine ilaç yazacak diye üzülüyorum. Pskoloğa gidelim diyor eşim ısrarla oda çok pahalı diye kıyamıyorum biraz zamana bırakmalı mıyım sizce kendim aşabilir miyim
Lütfen ama bunun tek çaresi doktor bunu artık bilmeniz lazım..Herşeyin fazlası zarar birde..pandemi evet var virüs var..ama hayatta var .Ben bu dönemde kalabalık ortamlar kapalı tikis tikis yerlere gitmek haricinde çift maske ile herşeyi yaptım .Aşımı da hemen oldum.Merhaba arkadaşlar sizlere bi sıkıntımı anlatıp hem dertleşmek hem de fikirlerinizi almak istiyorum. Pandemi başladığında hamileydim şimdi çocuğum 1 yaşında ama halen pandemi var ve bu süreçte hep eve kapandım kimseyle görüşemedim desem yeri. Bu süreç te de temizlik takıntım çoğaldı hastalık oldu resmen bir de insanlarla yavaş yavaş görüşmek istiyorum ama ortamda heyecanlanıyorum resmen insanlarla görüşmeyi unutmuşum. Sonrasında da kafama çok takıyorum acaba hakkımda ne düşünüyorlar diye. Özgüven eksikliği yaşıyorum gidip kendi başıma ekmek bile alamaz duruma geldm hiç cesaretim yok. Ve ben bir üniversite mezunu 25 yaşında ve 1 yıllk anneyim. Kendimi unuttum takıntılarım çoğaldı ilerledi ne yapmalıyım bilmiyorum fikriniz var mı
canim hiç disari dikip yürüyüş yapıyor musun? eve kapanmak, Gunes isigini direk almamak bile psikiyatrik hastalık sebebi. ben bol bol yürüyüş yaparak pandemi donemini atlattım. mesela cocuk kahvaltı yaptıktan sonra 11 gibi ya da çocuğun ogle uykusu zamanı bebek arabasına al disari çık, bir saat yürü. emin ol havan değişir. ben Boyle yaparak hem moralimi düzelttim hem de üstüne kilo verdim :) hem de pandemi zamanında çok da güvenli. obur turlu evde cocukla oluna sürekli yapacak bir is buluyorum ve mutsuz oluyorum. eğer kendine meşgale bulunca düzelmezse terapiye basla derim. psikiyatrik hastaliktlarin onu alınmazsa ilerde tedavisi daha zor oluyor.Merhaba arkadaşlar sizlere bi sıkıntımı anlatıp hem dertleşmek hem de fikirlerinizi almak istiyorum. Pandemi başladığında hamileydim şimdi çocuğum 1 yaşında ama halen pandemi var ve bu süreçte hep eve kapandım kimseyle görüşemedim desem yeri. Bu süreç te de temizlik takıntım çoğaldı hastalık oldu resmen bir de insanlarla yavaş yavaş görüşmek istiyorum ama ortamda heyecanlanıyorum resmen insanlarla görüşmeyi unutmuşum. Sonrasında da kafama çok takıyorum acaba hakkımda ne düşünüyorlar diye. Özgüven eksikliği yaşıyorum gidip kendi başıma ekmek bile alamaz duruma geldm hiç cesaretim yok. Ve ben bir üniversite mezunu 25 yaşında ve 1 yıllk anneyim. Kendimi unuttum takıntılarım çoğaldı ilerledi ne yapmalıyım bilmiyorum fikriniz var mı
Hangi sehiedesiniz bilmiyorum ama anne bebek grupları var, bir araştırın.Bebekle ne yapılır ki
1 yaşında cocukla nasil temizlik yapabildiğini anlatırsan fikrimi söylerimMerhaba arkadaşlar sizlere bi sıkıntımı anlatıp hem dertleşmek hem de fikirlerinizi almak istiyorum. Pandemi başladığında hamileydim şimdi çocuğum 1 yaşında ama halen pandemi var ve bu süreçte hep eve kapandım kimseyle görüşemedim desem yeri. Bu süreç te de temizlik takıntım çoğaldı hastalık oldu resmen bir de insanlarla yavaş yavaş görüşmek istiyorum ama ortamda heyecanlanıyorum resmen insanlarla görüşmeyi unutmuşum. Sonrasında da kafama çok takıyorum acaba hakkımda ne düşünüyorlar diye. Özgüven eksikliği yaşıyorum gidip kendi başıma ekmek bile alamaz duruma geldm hiç cesaretim yok. Ve ben bir üniversite mezunu 25 yaşında ve 1 yıllk anneyim. Kendimi unuttum takıntılarım çoğaldı ilerledi ne yapmalıyım bilmiyorum fikriniz var mı
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?