- 15 Mayıs 2016
- 324
- 350
- 103
- 32
Çocukluğumdan beri her şeyi kafaya takardım. Hırsız korkusu, deprem korkusu vs. Geceleri sık sık uykum bölünürdü korkudan. Büyüdükçe en azindan uykularım bölünmemeye başladı fakat iyiye de gitmedim. Ailevi sorunlar, içe kapanık olmam vs. derken kendimi dipte buldum. Ailem iyidir aslında ama kendi aralarında sorunları vardı inatcilardi ben de arada kalırdım hep kavga çıkmasın diye cok fazla sesim çıkmazdı.
Potansiyeli olan bir çocuktum ama bu ruh hali yüzünden hiç bir sey yapamaz oldum, kendi kendime karar bile veremez oldum, bu yüzden yanlış kararlar verdim iyice mutsuz oldum.
İstediğim şeyleri dile getirirdim bazen ama.en ufak olumsuz tepkide korkar vazgeçerdim mesela yurtdisina çıkmak istedim ama nasil yapacaksın tek başına vs gibi söylemler yüzünden hep korktum yada mesela istediğim meslek var nasıl iş bulacaksın derlerdi korkardım hemen yine.
16 17 yaşındaydım tabi cok etkileniyorum insanların dediklerinden.
Erkek arkadasim olmadi o zamanlar cirkin ve sıkıcı olduğumu düşünmeye başladım.
Su an oyle düşünmüyorum ama bakıyorum gencligim gitmiş. Tam bir hayal kırıklığı olmuşum. hiç bir sey yapamadan ölüp gitmekten çok korkuyorum.
Hic psikolojik destek almadim ailem gereksiz olduğunu soylerdi hep. Ama su an bile yataktan çıkamıyorum, hayati yaşamaya değer görmüyorum kalkip bir seyler yap demeyin çünkü halim ve motivasyonum yok. kendime çok kızıyorum bu yaşa kadar niye ayağa kalkamadım diye.
Bu başlığı hem icimi dökmek hem de istanbul'da psikolog önerisi almak için açtım yeterli maddi durumum yok o yuzden nokta atışı ve iyi birini bulmam gerekiyor.
Uzun oldu tesekkurler okuyanlara n
Potansiyeli olan bir çocuktum ama bu ruh hali yüzünden hiç bir sey yapamaz oldum, kendi kendime karar bile veremez oldum, bu yüzden yanlış kararlar verdim iyice mutsuz oldum.
İstediğim şeyleri dile getirirdim bazen ama.en ufak olumsuz tepkide korkar vazgeçerdim mesela yurtdisina çıkmak istedim ama nasil yapacaksın tek başına vs gibi söylemler yüzünden hep korktum yada mesela istediğim meslek var nasıl iş bulacaksın derlerdi korkardım hemen yine.
16 17 yaşındaydım tabi cok etkileniyorum insanların dediklerinden.
Erkek arkadasim olmadi o zamanlar cirkin ve sıkıcı olduğumu düşünmeye başladım.
Su an oyle düşünmüyorum ama bakıyorum gencligim gitmiş. Tam bir hayal kırıklığı olmuşum. hiç bir sey yapamadan ölüp gitmekten çok korkuyorum.
Hic psikolojik destek almadim ailem gereksiz olduğunu soylerdi hep. Ama su an bile yataktan çıkamıyorum, hayati yaşamaya değer görmüyorum kalkip bir seyler yap demeyin çünkü halim ve motivasyonum yok. kendime çok kızıyorum bu yaşa kadar niye ayağa kalkamadım diye.
Bu başlığı hem icimi dökmek hem de istanbul'da psikolog önerisi almak için açtım yeterli maddi durumum yok o yuzden nokta atışı ve iyi birini bulmam gerekiyor.
Uzun oldu tesekkurler okuyanlara n