Bu süreçte önemli olan eski sevgiliyi aramamak sormamak kendimizi geri çekebilmek ve sessizliğimizi korumak. İletişime geçmek isterse de bırakalım onlar geçsin, erkekler adım atsın arasın sorsun. Bu forumda da defalarca aynı şey yazıldı, kaçan kovalanır. Ama işte bunu biliyoruz bilmesine de, gerçekten uygulamak çok zor. Elimiz defalarca gidiyor telefona, onunla konuşmak, aramak içimizdekileri haykırmak istiyoruz. Ama biz üstlerine gidersek onların gözünde güçsüz gözüküyoruz ve daha çok kaçıyorlar bizden. Ben de kaç kere yazdım erkekler bizim gibi değil. Biz acımızı hemen hissedip yaşıyoruz, erkeklere zamanla dank ediyor. İlk ayrılık zamanlarındaki kayıtsız, özgürüm ben artık tavırları zamanla geçiyor ve biz tam düzelmeye başlamışken bu sefer onlara geliyor acı çekme sırası. O yüzden beklemek ve zaman en iyi çözüm. Ama işte o bekleme süreci işkence gibi. Keşke işkenceyi azaltmanın bir yolu olsa. Bir sürü şeyle oyalanmaya çalışak da işe yaramıyor galiba, aklımızda hep biten ilişki, aklımızda hep sevdiğimiz insan... Çok zor kızlar çoook...