Kımseyı olene dek sevebılecegımızın garantısı yoktur.
Tamamî ıle mantık evlılıgı de bana gore yanlıstır.
Hıc bırsey hıssetmedıgım bırıne dokunamam, opemem.
Sırf mantıgıma yattı dıye onunla bır omur gecıremem.
Bır etkılesım olmalı, benı etkıleyen bır yonu mutlaka bulunmalı.
Yanı, bır nebze de olsa 'asıgım' dıyebılmelıyım.
Sonrasını mantıgım degerlendırmelı.
ıyı bır es, ıyı bır baba olabılır mı? Bu soruların cevabını aramalıyım.
Olene kadar ask yoktur, olene kadar sevgı vardır.
Ask; ancak ve ancak, lahzalarda gızlenmıstır.
Kesfedene ne mutlu...