Bırakmazdım demeyin. Bırakılmaları lazımsa bırakın. Ben bırakırdım, keşke bıraksaydım. Belki geldiğinde daha uslu olurdu. Aklı başında olurdu. Kıymet bilirdi. Askerden geldiği anda bana yüz çevirdi. Bana, düşünebiliyo musunuz? Annesinden babasından bütün ailesinden çok ben ilgilendim onunla. Bütün kahrını, sıkıntısını ben çektim. Askerde eşya lazım oldu. Geceleri çalışmak zorunda olduğu için gündüz uyuyabiliyodu. Gözüne güneş girdiği ve uyuyamadığı için uyku bandı istedi, fellik fellik dolaştım genede 1 tane bulamadığım için vicdan azabından ölüyodum. Mektubumu, ilgimi esirgemedim. O açken bende aç kaldım. Her türlü kötü sözüne kulak tıkadım. Ama gelince bana yapmadığını bırakmadı. Askerden geldikten 7 ay sonra adam olabildi, aklını toplayabildi. Ama yinede askerde onun yanında olduğumu inkar etti. Nankörlük etti. Terkeden, yüzüstü bırakan herzaman kıymetli oluyo ya arkadaşlar :umursamaz: