- 14 Ağustos 2018
- 18
- 37
- 3
- 39
- Konu Sahibi eyluldeyenihayat
- #1
Biliyorum hepiniz bana boşa kurtul diyeceksınız
Şu an ailemin yanındayım neredeyse 1 ay olacak. Hiç kimse hiçbişey bilmiyo sadece işlerimizin kötü gittiğini
bizimde çok bunaldığımızı anlattım. Oysa üniversitede 18 yaşımda tanıştığım gözümü onunla açtığım, herkesin
imrenerek baktığı, ağzından aşkım canım bitanem laflarının düşmediği kocamın 10 yıllık gönül birliğimiz
ve 7 yıl evliliğimizden sonra şu an bir çocuklu dul olan benden önceki sevgilisini arayıp bulduğunu
ve ben öğrendiğimde 3 aydır onla beraber olduğunu itiraf ettiğini kimseye anlatamıyorum. Ustelik o ahlaksız evli olduğunu çocuğumuz olduğunu biliyo kocamın metresi olmaya ikinci kadın olmaya razıymış...
Biz eşimle ölümler kazalar hastalıklar atlattık. Kaza geçirdi felç oldu anne çocuk olduk, yeri geldi abi kardeş
olduk, ikimizinde ortağı olduğumuz firmada ortak olduk. Karı koca olmayı unuttuk sanırım....
Evet iş güç stresinden biraz uzaklaştık. Ama ben ona hayatımızın her engelinde sırtımı verdim, elini tuttum...
İnandımki bağımız sevgimiz her zorluğun üstesinden gelir. Kocamın ona ulaştığı zamanlarda aramızda belli bir sorun
yoktu. Kavga gürültümüz yoktu. İşimiz çok yoğun ve stresliydi. Bende 5 yaşındaki evladımlada ilgileniyodum aynı zamanda.
Oğlum çok hırçın ve anaokulndanda sürekli şikayetler alıyorum. Onu nasıl düzeltirim davranışlarını nasıl yoluna sokarım
derken demek kocamı ihmal etmişim. Kocamınsa oğlumla iletişimi yok kadar az. Akşam yemeklerini bile ayda 1-2 kez
anca aynı sofrada yerdik. Yani oğlumun tüm sorumluluğu eğitimi gezmesi psikolojik desteği ihtiyaçları sadece bendeydi.
Ben herşeye rağmen ona öyle bağlıydımki bu kadar ilgisizlik karşısında hiç kimsede ilgi sevgi aramadım.
Ona bağlılığım hiç bir zaman zarar görmedi. Ama o bıçakla keser gibi bi anda benden uzaklaştı.
Arkadaşı gibi sohpet eder gibi konuştum ne oldu nasıl oldu? yüreğim kana kana dinledim.
Biz anlaşamayan kavga gürültü yaşayan bi çift değildik. Sadece zorluklar çok üstümüze geldi yıprandık.
Biraz çabaya değmezmiydi emeklerimiz? Alıp karşısına konuşsaydı bize ne oluyo kendimizi toparlayalım deseydi.
Ama o beni direk arkasına atıp ona koştu. Hemde aynı işyerinde olduğumuz için tüm elemanların gözleri onunde
aylarca beni aldatmış....
İnanamıyorum, benim vicdanlı gözümün içine bakan kocamın beni bir anda silebildiğine. Ben onu annemden babamdan
öte bağlandım. Kimseye danışmadığımı konuşmadığımı onunla konuşurdum.Şimdi o benim boşluğumu doldurdu ama benim içim
kocaman karanlık bi boşluk... Şimdi bana gel yakınımda olun işinin başında dur diyo. o gözlerimin onunde başkasıyla
aşk yaşarken bende iş arkadaşı olayım istiyo, görüşmediğini söylüyo ama görüştüğünü biliyorum.. Bir yanım git duruma
bak düzelebilecek gibimi belki kurtarılacak tarafı vardır diyo bir yanımda boşver gitsin ne kadar erken hayata başlarsan
o kadar iyi bir an önce unut diyo. Ortaklığım sebebiyle işe de giremiyorum hemde firmada emeğim var, hakkım var.
en azından ailemin olduğu şehirde bir ev alacak kadar kazanıp öyle ayrılmak mantıklı geliyo oda bunu istiyor. Ama o sürede
yaramı deşmek kanatmak ölüm gibi geliyo. Kendimi feda edip oğlumun ayrılıktan sonra daha rahat etmesi ve o sürede babasına
yakın olması gibi sebeplerle bi süreliğine dönmem gerek.
Gel gitler olurlar olmazlar arasında gidip geliyorum kafam bi dünya....
ama inanamıyorum çok canım yanıyo. Bu adam bana bunu yaptıysa kimseye güvenemem bundan sonra.
Şu an ailemin yanındayım neredeyse 1 ay olacak. Hiç kimse hiçbişey bilmiyo sadece işlerimizin kötü gittiğini
bizimde çok bunaldığımızı anlattım. Oysa üniversitede 18 yaşımda tanıştığım gözümü onunla açtığım, herkesin
imrenerek baktığı, ağzından aşkım canım bitanem laflarının düşmediği kocamın 10 yıllık gönül birliğimiz
ve 7 yıl evliliğimizden sonra şu an bir çocuklu dul olan benden önceki sevgilisini arayıp bulduğunu
ve ben öğrendiğimde 3 aydır onla beraber olduğunu itiraf ettiğini kimseye anlatamıyorum. Ustelik o ahlaksız evli olduğunu çocuğumuz olduğunu biliyo kocamın metresi olmaya ikinci kadın olmaya razıymış...
Biz eşimle ölümler kazalar hastalıklar atlattık. Kaza geçirdi felç oldu anne çocuk olduk, yeri geldi abi kardeş
olduk, ikimizinde ortağı olduğumuz firmada ortak olduk. Karı koca olmayı unuttuk sanırım....
Evet iş güç stresinden biraz uzaklaştık. Ama ben ona hayatımızın her engelinde sırtımı verdim, elini tuttum...
İnandımki bağımız sevgimiz her zorluğun üstesinden gelir. Kocamın ona ulaştığı zamanlarda aramızda belli bir sorun
yoktu. Kavga gürültümüz yoktu. İşimiz çok yoğun ve stresliydi. Bende 5 yaşındaki evladımlada ilgileniyodum aynı zamanda.
Oğlum çok hırçın ve anaokulndanda sürekli şikayetler alıyorum. Onu nasıl düzeltirim davranışlarını nasıl yoluna sokarım
derken demek kocamı ihmal etmişim. Kocamınsa oğlumla iletişimi yok kadar az. Akşam yemeklerini bile ayda 1-2 kez
anca aynı sofrada yerdik. Yani oğlumun tüm sorumluluğu eğitimi gezmesi psikolojik desteği ihtiyaçları sadece bendeydi.
Ben herşeye rağmen ona öyle bağlıydımki bu kadar ilgisizlik karşısında hiç kimsede ilgi sevgi aramadım.
Ona bağlılığım hiç bir zaman zarar görmedi. Ama o bıçakla keser gibi bi anda benden uzaklaştı.
Arkadaşı gibi sohpet eder gibi konuştum ne oldu nasıl oldu? yüreğim kana kana dinledim.
Biz anlaşamayan kavga gürültü yaşayan bi çift değildik. Sadece zorluklar çok üstümüze geldi yıprandık.
Biraz çabaya değmezmiydi emeklerimiz? Alıp karşısına konuşsaydı bize ne oluyo kendimizi toparlayalım deseydi.
Ama o beni direk arkasına atıp ona koştu. Hemde aynı işyerinde olduğumuz için tüm elemanların gözleri onunde
aylarca beni aldatmış....
İnanamıyorum, benim vicdanlı gözümün içine bakan kocamın beni bir anda silebildiğine. Ben onu annemden babamdan
öte bağlandım. Kimseye danışmadığımı konuşmadığımı onunla konuşurdum.Şimdi o benim boşluğumu doldurdu ama benim içim
kocaman karanlık bi boşluk... Şimdi bana gel yakınımda olun işinin başında dur diyo. o gözlerimin onunde başkasıyla
aşk yaşarken bende iş arkadaşı olayım istiyo, görüşmediğini söylüyo ama görüştüğünü biliyorum.. Bir yanım git duruma
bak düzelebilecek gibimi belki kurtarılacak tarafı vardır diyo bir yanımda boşver gitsin ne kadar erken hayata başlarsan
o kadar iyi bir an önce unut diyo. Ortaklığım sebebiyle işe de giremiyorum hemde firmada emeğim var, hakkım var.
en azından ailemin olduğu şehirde bir ev alacak kadar kazanıp öyle ayrılmak mantıklı geliyo oda bunu istiyor. Ama o sürede
yaramı deşmek kanatmak ölüm gibi geliyo. Kendimi feda edip oğlumun ayrılıktan sonra daha rahat etmesi ve o sürede babasına
yakın olması gibi sebeplerle bi süreliğine dönmem gerek.
Gel gitler olurlar olmazlar arasında gidip geliyorum kafam bi dünya....
ama inanamıyorum çok canım yanıyo. Bu adam bana bunu yaptıysa kimseye güvenemem bundan sonra.
