Şükürsüzlüktür belki de benim yaptığım. Varlık içinde olup mutsuz olmak hangi akla hizmettir değil mi? Sorun şu ki ben en güzel yaşımda evin karşısındaki parka gidemiyorum. Ya da yaşıtlarım gibi ordan oraya gezip eğlenemiyorum. Metroyu kullanmayı bilmediğimi söylesem fazla mı rezil olurum? Anlayacağınız ben altın kafeste yaşıyorum. Yorumunuz için çok teşekkür ederim :).
Çok güldürdün beni tatlım yaa.
Bak canım yaşım 28.
6 çocuk malum annemle gezmelere pek gidemezdik.
Kadın utanırdı ne yapsın.
Hayatımda tek başıma ilk kez dolmuş, otobüs kaç yaşımda kullandım biliyor musun?
18..
O da lise bittikten sonra dershaneye giderken eve 15 dk mesafeye..
Annemler korkardı gidemem, başıma bir iş gelir diye.
Üniversite ile başladı o metro, otobüs, metrobüs kardeşliğim.
O da ilk uzak diye üniversitede ilk dönem babam servisle yolladı okula beni
Dersim olmadığı halde erken gidiyordum okula rezillik.
Arkadaşlarımın gittiğini görünce bana da bir cesaret geldi.
Herkes gidiyor ben de gidebilirim diyerek bıraktım servisi.
Bu yaşımda bir park görsem salıncak beni tartacak gibiyse binerim hiç utanmam
Eşimi de kendime benzettim.
Başta hiç utanmıyor musun diyordu şimdi yanımdakine o biniyor..
Ders çalış, iyi bir üniversiteye başla hayat o zaman başlayacak bak görürsün..
