herkese merhaba. hemen konuya giriyorum. yardımcı olacağınızdan hiçbir şüphem yok özellikle bu konuda
Aile içinde türlü sorunlarımız var, önceki konularımdan belki hatırlayan olur. Babam olacak o insanın sorumsuzluğu, yaptıkları, iradem dışında gelişen borçlar yüzünden benim bile sıkıntı çekmem.. İsyan gibi olmasın, biliyorum bu da benim sınavım ama özellikle bu yılın başından beri öyle şeyler yaşıyorum ki. Askerdeki eski erkek arkadaşım için sabırla şafak sayarken beni sanalda onla bunla boynuzlayıp kendince saf salak yerine koyması (ama saf olan kendisiydi büyük bi tongaya düştü tarafımdan ve bundan hala haberi yok). babam olacak adamın iş için gidiyorum deyip yabancı memleketlerde başka hayatlar kurması.. Sigortasız çalışıp aldığım 3 kuruş parayı burnumdan getirmeleri.. Annemin o zorlu günlerde hiçbir şekilde destek olmaması, aksine babamla bir olup üzerime gelmeleri.. Ah ah! yazınca bi geriye gittim de..
Gelelim asıl meseleme. Öncelikle 21 yaşındayım.Aile sorunları dışında her şey yolunda gidiyor şuan çok şükür. Toparlandım yani. 3aydır özel bi firmada çalışıyorum sigorta yapmadıkları için diğer işimi bırakıp burayı bulmuştum. Derken bu son atamada Nevşehir SGK'ya memur olarak atandım. Biliyodum sabrımın mükafatıydı bu ve olan hiçbir şey de tesadüf değildi.. Neyse buraya kadar her şey tamam bir aydınlık görüyorum. Şimdi bu babam olacak insan eve arada bir gelir, ben yüzüne dahi bakmıyorum. kabullenemiyorum çünkü yaptıklarını. aynı şekilde o da benimle muhattap olmuyor. evi otel olarak kullanıyor ne çalışıp para getirmesi ne şu ne bu sadece burdan götürmeye planlı. İşin tuhaf tarafı annem, babannem bunu bildikleri halde hala onun benim babam olduğunu, onun beni götürüp yerleştirmesi gerektiğini söylüyolar.
Ben 2014 kpss yi tırnaklarımla kazıyarak kazandım. yeni bi hayata adım atmak istiyorum ve istemediğim insanları bu hayata dahil etmek istemiyorum çok mu şey istiyorum bilmiyorum. Sanki aileyi, sülaleyi dolandıran benmişim gibi bana cephe alıyorlar. Sonra gelip gönlümü almalar. Babam olacak adama resti çekemiyorlar yahu deliricem. Annem de her şeyi biliyor. Başımda erkek olmayacak korkusuyla da babama karşı gelemiyormuş. Zaten hiçbi zaman başında olmadı ki anne, oğlun askere gittiğinde bile gelmedi desem de nafile.. Boşanmak şu şekilde yaşamaktan daha onurlu değil mi şimdi? Annem de benim kabullenmemi istiyor bu durumu. Ama ben asla kabullenemem, sildim o adamı.
Annem ve kız kardeşimi alıp gitmeyi düşünüyordum kafama koymuştum. Ama bu tavırları yüzünden, ne yardan ne serden geçemeyişleri yüzünden sanki aileyi aldatmamış gibi her şeyi normal karşılamaları yüzünden askıya aldım bu kararımı. Halamla konuştum o götürecek beni yerleştirecek. eşyalı bi ev tutucaz. beni bırakıp gelecek. ama ben şimdi bunu anneme nasıl söyleyeceğim? onun izni olmadan gidersem ya işlerim rastgelmezse.. bilmiyorum korkuyorum.. ama korkum tek başıma yapamayacak olmamdan değil tabi ki hiç olmadığım kadar güçlü hissediyorum hatta. ama annedir sonuçta rızası olmadan gitmek istemiyorum.. Ama onlarla gittiğimde de olacakları tahmin ediyorum. Kız kardeşimi ben okutucam eve ben bakıcam. bu sorumluluğu alabilmek.. ya benim hayatım? Her insanın belli bi dönemde yalnız yaşaması gerektiğini savunurdum bu fırsat bi kez gelir ayağıma, ya değerlendiremezsem. Ben ne yapacağımı inanın bilmiyorum :{
Aile içinde türlü sorunlarımız var, önceki konularımdan belki hatırlayan olur. Babam olacak o insanın sorumsuzluğu, yaptıkları, iradem dışında gelişen borçlar yüzünden benim bile sıkıntı çekmem.. İsyan gibi olmasın, biliyorum bu da benim sınavım ama özellikle bu yılın başından beri öyle şeyler yaşıyorum ki. Askerdeki eski erkek arkadaşım için sabırla şafak sayarken beni sanalda onla bunla boynuzlayıp kendince saf salak yerine koyması (ama saf olan kendisiydi büyük bi tongaya düştü tarafımdan ve bundan hala haberi yok). babam olacak adamın iş için gidiyorum deyip yabancı memleketlerde başka hayatlar kurması.. Sigortasız çalışıp aldığım 3 kuruş parayı burnumdan getirmeleri.. Annemin o zorlu günlerde hiçbir şekilde destek olmaması, aksine babamla bir olup üzerime gelmeleri.. Ah ah! yazınca bi geriye gittim de..
Gelelim asıl meseleme. Öncelikle 21 yaşındayım.Aile sorunları dışında her şey yolunda gidiyor şuan çok şükür. Toparlandım yani. 3aydır özel bi firmada çalışıyorum sigorta yapmadıkları için diğer işimi bırakıp burayı bulmuştum. Derken bu son atamada Nevşehir SGK'ya memur olarak atandım. Biliyodum sabrımın mükafatıydı bu ve olan hiçbir şey de tesadüf değildi.. Neyse buraya kadar her şey tamam bir aydınlık görüyorum. Şimdi bu babam olacak insan eve arada bir gelir, ben yüzüne dahi bakmıyorum. kabullenemiyorum çünkü yaptıklarını. aynı şekilde o da benimle muhattap olmuyor. evi otel olarak kullanıyor ne çalışıp para getirmesi ne şu ne bu sadece burdan götürmeye planlı. İşin tuhaf tarafı annem, babannem bunu bildikleri halde hala onun benim babam olduğunu, onun beni götürüp yerleştirmesi gerektiğini söylüyolar.
Ben 2014 kpss yi tırnaklarımla kazıyarak kazandım. yeni bi hayata adım atmak istiyorum ve istemediğim insanları bu hayata dahil etmek istemiyorum çok mu şey istiyorum bilmiyorum. Sanki aileyi, sülaleyi dolandıran benmişim gibi bana cephe alıyorlar. Sonra gelip gönlümü almalar. Babam olacak adama resti çekemiyorlar yahu deliricem. Annem de her şeyi biliyor. Başımda erkek olmayacak korkusuyla da babama karşı gelemiyormuş. Zaten hiçbi zaman başında olmadı ki anne, oğlun askere gittiğinde bile gelmedi desem de nafile.. Boşanmak şu şekilde yaşamaktan daha onurlu değil mi şimdi? Annem de benim kabullenmemi istiyor bu durumu. Ama ben asla kabullenemem, sildim o adamı.
Annem ve kız kardeşimi alıp gitmeyi düşünüyordum kafama koymuştum. Ama bu tavırları yüzünden, ne yardan ne serden geçemeyişleri yüzünden sanki aileyi aldatmamış gibi her şeyi normal karşılamaları yüzünden askıya aldım bu kararımı. Halamla konuştum o götürecek beni yerleştirecek. eşyalı bi ev tutucaz. beni bırakıp gelecek. ama ben şimdi bunu anneme nasıl söyleyeceğim? onun izni olmadan gidersem ya işlerim rastgelmezse.. bilmiyorum korkuyorum.. ama korkum tek başıma yapamayacak olmamdan değil tabi ki hiç olmadığım kadar güçlü hissediyorum hatta. ama annedir sonuçta rızası olmadan gitmek istemiyorum.. Ama onlarla gittiğimde de olacakları tahmin ediyorum. Kız kardeşimi ben okutucam eve ben bakıcam. bu sorumluluğu alabilmek.. ya benim hayatım? Her insanın belli bi dönemde yalnız yaşaması gerektiğini savunurdum bu fırsat bi kez gelir ayağıma, ya değerlendiremezsem. Ben ne yapacağımı inanın bilmiyorum :{
Son düzenleme: