erkekler böyle galiba sanırım bize düşen şey yenilenmek güçlenmek kendimize bişeyler katmak bize uygun olanı bulmak desem de hiçbişey yapmıyorum 2 aylık bi ilişkiden peşinden ağlıcak kadar safım2.5 senemin 1.5 senesi anasini ikna etmesini beklemekle gecti. Kadin hep bibahane buldu erteledi erteledi nisan yapana kadar canimiz cikti resmen. Son bir ay kala bitmesi o kadar koydukii keske o zamanlar bitseydi. Ama bana en cok koyan 3aydr birkere bile aramamasi. Bir kere ya bir kere bile insan aramaz mi o kadar yilin hatri yok muyduu
dedim ya nedense hep kendimi suçluyorum bu aralar.
Ayyyy Kuzum benim ya Kıyamam ben sanabundan sonra herşey o kadar gözümde büyüyor ki.. önce bu acıyı unut, sonra biri çıksın karşına tanış, tanı, evlilik aşamasına gel falan filann.... Ya daha kötüleriyle karşılaşırsam daha kötü bi evlilik yaparsam diye düşünüyorum
insan kokularıyla yüzleşmeli bunu basarmissin tebrikler. seni taktir ettim benim de buna benzer seyler var başımda dedim helal olsun kıza benim yapmadigim şeyi yapmış ben hep acı çekmekten korktum ama acıyı günlük düşündüm yani ayrilirsam naparim ben nasıl ederim bi başkasına nasıl alışır im diye diye bişeyleri bitiremedim ama ilerimi düşünmek dahi istemiyorum. Sana üzülme diyemiyorum ama.lütfen canın istediğin zaman mesaj atabilirsin canın sıkıldıkça falan işte
bundan sonra herşey o kadar gözümde büyüyor ki.. önce bu acıyı unut, sonra biri çıksın karşına tanış, tanı, evlilik aşamasına gel falan filann.... Ya daha kötüleriyle karşılaşırsam daha kötü bi evlilik yaparsam diye düşünüyorum
Arkadaşlar merhaba,
http://www.kadinlarkulubu.com/forum/index.php?threads/nisanim-bozulmak-uzere.842846/
Eski konum yukardaki linkte.
Tam 3 ay oldu nişan atılalı, ama azıcıkta olsa hafiflemezmi acısı? İnanınki ilk günkü gibi ağlıyorum hergün hergün. Gözler şiş işe geliyorum, herkes tipin döndü yeter artık diyor. Aklıma gelmediği 1 sn yok, her gece rüyamda. Değişik aktiviteler buluyorum kendime ama orda da aklıma geliyo iyice kötü oluyorum, hiçbişey anlamıyorum. Sağolsun annem, babam, ablamlar, arkadaşlarım hepsi psikolog gibi benimle dertleşip yardımcı oluyorlar. Ama hep diyorum ki şimdi evliydik, böyle böyle planlarımız vardı falan... Yaşanmamışlıklara üzülüyorum daha çok. Nedense yaşattığı kötü anlar siliniyor, hep iyi yanları geliyor aklıma. Gelinlikçinin önünden geçince bile başlıyorum ağlamaya, Napıyım düşünmemek için kafamı mı koparıyım bilmiyorum kiii
Ve asıl mesele o çoktaan birini bulmuş bile. Ağlayarak, ailesinin baskısıyla ayrılan ve "benim geleceğim bitti artık hiçbişey düşünemiyorum" diyen adam birini bulmuş ailece tanışmalar falan bile olmuş. Normali bu mu, kadınlar mı fazla hassas yoksa bende mi anormallik inanın bilmiyorum. Normalde çabuk soğuyan biriyim ama öyle bir sevgi varmış ki içimde kötü huylarını, bana ailece yaşattıklarını ve şu an başkasıyla olduğunu düşünmeme rağmen soğumadım hiç, içim aciyo kalbim paramparça hissediyorum
