benim de uzun bir ilişkim var ve bir süre önce ilk defa ayrıldık. bir buçuk ay ayrı kaldık (ayrılan taraf oydu ama haksız olan taraf da çoğunlukla oydu). o kadar acı çektim ki.. hele ki ilk 2 hafta ağlamaktan helak oldum diyebilirim. çok fazla aşk acısı çektim, doğru düzgün yemek bile yiyemedim. gel zaman git zaman bir ay doldu. hala geceleri uyumadan önce kendimi tutamayıp ağlardım ama tabikii ilk haftaki gibi değildi. bir tık daha iyiydim.
yine de daha fazla dayanamadım ve mesaj atıp konuşan taraf ben oldum, devamı da geldi ve barıştık...
hala birlikteyiz ama kendimi kesinlikle eskisi gibi güvende hissetmiyorum.. geleceğimi paylaşacağım adam olacağına inancım kırıldı bir kere ve bunu zaman onarır mı bilmiyorum.. barıştıktan sonra her tartışmamızda onunla barıştığım için pişman oldum ama gönlümü alınca hemen yumuşadım yine.. eğer olurda yine ayrılırsak bu sefer asla barışmayacağım diye de kendime söz verdim bu arada... eğer ayrılırsak da devam ettiğim için kesinlikle pişman olurum... şuan pişman değilim ama dediğim gibi tartıştığımız zamanlarda "keşke barışmak istemeseydim, şuan yokluğuna alışmış olurdum belki de " diyorum..
sana bunları farklı bir pencere kazandırmak için anlattım. barıştığım için şuan pişman değilim, onu seviyorum, zaten ayrılma nedenimiz de büyük sebepler değildi... ama eskisi gibi kesinlikle değilim. aynı olmuyor birşeyler. o yüzden eğer gerçekten bitmesi için haklı sebeplerin varsa arkana bakma derim.. birlikte olsaydık nasıl olurdu diye düşünme.. ama haksızlık yaptısan adama, orasını bilemem. gerçi öyle olsa bile kendisi sana ulaşmamış, aşk acısı çekmesine rağmen gururundan yazmama ihtimali düşük, söyliyim...
yürümeyeceğini biliyorsan, devam etme ihtimali sonu değiştirmez.. işin ucunda tekrar deneyip tekrar ayrılıp tekrar aynı acıyı yaşamak da var unutma..