- 14 Temmuz 2019
- 410
- 166
- 18
- 40
- Konu Sahibi agresifkiz
-
- #41
aynen canim.aptalligim aylarca da ben hayati kendime zehir ettim.simdi degil dakika saniye uzulmezdim salak kafam...bir buçuk sene hayatı kendime zehir ettim ,evden dışarı çıkmadım çok kötü günlerdi şimdi aklıma bile gelmiyor o kişi kendime kızıyorum şimdiki aklım olsaydı bir dakika bile üzülmezdim
Bir gün sonra tam bir hafta olacak. Hala her gece ağlıyorum. Duygusal bir sahne izleyeyim gözlerim doluyor. Derler ya insan kınadığını yaşamadan ölmezmiş diye. Arkadaşım ayrılınca ağır depresyon yaşamıştı diyordum ki hep içimden yahu ne dertler var şunun dert ettiği şeye bak millet aç susuz hasta bunun ki şımarıklık derdim. Resmen hayat enerjim sevincim bitti gitti. Kendime üzülmeye acımaya başladım artık. İlk ilişkim ilk ayrılığım haliyle ilk kez böyle bir şey başıma geliyor ama yok yok yok olmuyor atlatamıyorum sanki atlatamayacağım. Kafamı dağıtmak için sürekli kendimi meşgul tutuyorum ama bir an boş kalayım aklıma geliyor. Üstelik adam bana küfür etti ama bir kere arayıp özür dilemedi hala ben hayatı kendime zindan ediyorum. Sabahın yedisinden beri uyanığım uyku tutmuyor. Bir sürü iş yaptım. Şimdi de dışarıya atacağım kendimi ama gün sonunda hep aynısı oluyor. Ne zaman bitecek bu işkence? Her şeyini sildim hatırlamayayım diye. Ne bir fotoğraf kaldı ne konuşmalar ne de numarası. Başka ne yapabilirim bilmiyorum bu kadar zor mu atlatmak?
Yeni sevdaya yelken aç derim. Senden sans bekleyen birileri varsa firsat tanı.
Unutursun için yana yana :)
Herkes sevdi
Herkes sevgilisinden ayrıldı.
Ama kimse ölmedi
Herkes atlattı.
Şehir değiştir bi süre iyi gelir
Direk sevgili olarak degil ama siz de onu tanimaya calisin. Bakarsiniz kafaniz uyusur. Dusunup dusunup uzulmektense yeni sevdalara yelken acmak en guzeli. Hem size kufur vs etmis. Boyle biri icin daha ne kadar yas tutacaksinizAslında sürekli gittiğim kafede çalışan bir çocuk var kendisi hem okuyor hem çalışıyordu duyduğum kadarıyla. Oradaki herkesi tanırım çünkü. Son zamanlarda benimle konuşmaya çalışıyor sürekli bana bakıyordu. Ama erkek arkadaşım varken ben ilgilenmemiştim haliyle pek yüz vermedim. Şimdi aklım yine ayrıldığım erkek arkadaşımdayken haksızlık olmaz mı o çocuğa?
Ask acısı da bi ayrı tatlı yaçok fazla da kafayi yemeden sonlandir ama
Ozaman kesinlikle acil bi kursa yazıl çalışmıyorsan. Halk eğitimin ücretsiz kursları falan oluyo sabah birine öğleden sonra birine git akşamları spor yap eve gel dizi izle kendine hiç boş vakit bırakmaBayramdan sonra uzun süreli tatile gideceğim sanırım. o yüzden bayrama kadar kendimi tutmam gerek.
Atlatılıyor zaten ama yarası yine de kalıyor sanki
Direk sevgili olarak degil ama siz de onu tanimaya calisin. Bakarsiniz kafaniz uyusur. Dusunup dusunup uzulmektense yeni sevdalara yelken acmak en guzeli. Hem size kufur vs etmis. Boyle biri icin daha ne kadar yas tutacaksiniz
Ozaman kesinlikle acil bi kursa yazıl çalışmıyorsan. Halk eğitimin ücretsiz kursları falan oluyo sabah birine öğleden sonra birine git akşamları spor yap eve gel dizi izle kendine hiç boş vakit bırakma
Siz aşık olmuşsunuz küfürler işitmişsiniz mantık kabul etmese de aşk mantıkla bağdaşan bir kavram değil o yüzden bu acıyı çekiyorsunuz sadece hoşlantı sevmek olsaydı durum bu kadar ağır olmazdı ama unutuluyor zamanla kafanızı başka şeylere odaklayın boş zaman geçirmeyin kendinizi içe kapatmayın geçmiş olsunBir gün sonra tam bir hafta olacak. Hala her gece ağlıyorum. Duygusal bir sahne izleyeyim gözlerim doluyor. Derler ya insan kınadığını yaşamadan ölmezmiş diye. Arkadaşım ayrılınca ağır depresyon yaşamıştı diyordum ki hep içimden yahu ne dertler var şunun dert ettiği şeye bak millet aç susuz hasta bunun ki şımarıklık derdim. Resmen hayat enerjim sevincim bitti gitti. Kendime üzülmeye acımaya başladım artık. İlk ilişkim ilk ayrılığım haliyle ilk kez böyle bir şey başıma geliyor ama yok yok yok olmuyor atlatamıyorum sanki atlatamayacağım. Kafamı dağıtmak için sürekli kendimi meşgul tutuyorum ama bir an boş kalayım aklıma geliyor. Üstelik adam bana küfür etti ama bir kere arayıp özür dilemedi hala ben hayatı kendime zindan ediyorum. Sabahın yedisinden beri uyanığım uyku tutmuyor. Bir sürü iş yaptım. Şimdi de dışarıya atacağım kendimi ama gün sonunda hep aynısı oluyor. Ne zaman bitecek bu işkence? Her şeyini sildim hatırlamayayım diye. Ne bir fotoğraf kaldı ne konuşmalar ne de numarası. Başka ne yapabilirim bilmiyorum bu kadar zor mu atlatmak?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?