dışarı çıktığımızda çarşıda,pazarda, alışveriş merkezinde bebek arabalarını süren babalara ve bebeklerin yanında her an meleklerinin gözlerinin içine bakan, onları bakışlarıyla bile koruyan annelere bile özeniyorum ben.. sadece arkadaşlarıma , akrabalarıma değil.. en yakın arkadaşımın kızı 4 yaşına geldi bile.. ama beni anlamasını hiç beklemedim ondan, melekleri için çaba göstermeyen, kendiliğinden hamile olanlar bizi ne kadar uğraşsalar da anlayamazlar.. bu öyle bir duygu ki, insanın içini yakıyor, o an o meleğin size ait olmasını ya da sizin de kucağınızda bir meleğinizin olmasını,annelerin sürekli biraraya geldiklerinde konuştukları aşı, mama, bebek arabası, yatağı, uykusu gibi muhabbetlere dahil olmayı, doktorunu bile konuşmayı o kadar çok istiyorum ki.. ama Allahım bizlere de o en güzel duyguyu yaşatacak bir gün, inanmaktan geçiyor bu tedavinin bir kısmı da, hatta belki en büyük kısmı...her sene belki seneye ben de anneler gününü kutlarım, birileri bana da anneler günün kutlu olsun der diye bekliyorum, hep bekliyorum.. en zor bekleyişlerden biri, meleğimin yolunu gözlemek, Allah hepimize, sağlıklı, hayırlı evlatlar nasip etsin.. tüm yürekten isteyenlere, bu yolda çabalayanlara...annem diyen meleğimin sesini duyacağıma inanıyorum bir gün..