- 15 Mart 2019
- 305
- 198
- 33
- 40
- Konu Sahibi Hayatsever
-
- #21
Benimde kardeşim uzak biryere gelin gidecek şimdiden ailemde bende üzülüyoruz anlayabiliyorum seni ama en azından güzel birşey için gidiyorlar
Benimde kardeşim uzak biryere gelin gidecek şimdiden ailemde bende üzülüyoruz anlayabiliyorum seni ama en azından güzel birşey için gidiyorlarKardeşim doğuda öğretmen bize 15 saat uzaklıkta ocak ayında Allah nasip ederse gelebilirse kış kar engel olmazsa görebileceğiz, yeni yola çıktı hüngür hüngür ağladım evimizin en miniği, annem belli etmeden geceden sabaha ağlamış, ne zormuş bu durumlarda bir öneriniz var mı? Nasıl başa çıkıyorsunuz böyle durumlarda
Kardeşim doğuda öğretmen bize 15 saat uzaklıkta ocak ayında Allah nasip ederse gelebilirse kış kar engel olmazsa görebileceğiz, yeni yola çıktı hüngür hüngür ağladım evimizin en miniği, annem belli etmeden geceden sabaha ağlamış, ne zormuş bu durumlarda bir öneriniz var mı? Nasıl başa çıkıyorsunuz böyle durumlarda
Bakiniz ben. Bunalimin alasi bende.Ne güzel atanmış evde oturup işsiz olup bunalıma girmis halini görünce daha cok üzülürdünüz herşeyin hayırlısı yeni oldunuz için şimdilik zor geliyor zamanla alışırsınız
Yooo sıramı kimseye kaptırmam. Ben issizin onde gideniyim.Issizler tımarhanesi mi.
En sağlam deli benim burda. Çekilin önümden
1 er ay kalip tum tatilinizi orda gecirmekten sıkılmıyor musunuz16 yıllık öğretmenim. 16 yıldır 14 saat uzaklıkta bir şehirde görev yapıyorum. Atandığım ilk yıl evlendim. İlk 6-7 sene eşim benim memleketime tayin istemek istemedi. Bu arada ikimizde çalıştığımız şehirden değiliz. Eşimim memleketi de 8 saat uzaklıkta. Ben Eskişehirliyim, eşim Artvinli. Yıllarca yalvardım. Kimsemiz yok. İkimiz zehirlendik bizi hastaneye götürecek adam bulamadık. Bayramlarda gideceğimiz kimse yok. En sonunda 2012-2013 de eşim benim memleketime tayin istemeyi kabul etti. O zamandır bekliyorum ki Eskişehir de okul açılsın. Yok. Açılmıyor. Her yaz 1 ay onun memleketinde, bir ay benimkinde kalıyoruz. Annemler yanımıza geliyor. Ama her ayrılış o kadar koyuyor ki. Alışılmıyor. Bir yanın orada kalıyor. Emanet yaşıyorum hissi hiç geçmiyor
Emanet yaşamak değil o.16 yıllık öğretmenim. 16 yıldır 14 saat uzaklıkta bir şehirde görev yapıyorum. Atandığım ilk yıl evlendim. İlk 6-7 sene eşim benim memleketime tayin istemek istemedi. Bu arada ikimizde çalıştığımız şehirden değiliz. Eşimim memleketi de 8 saat uzaklıkta. Ben Eskişehirliyim, eşim Artvinli. Yıllarca yalvardım. Kimsemiz yok. İkimiz zehirlendik bizi hastaneye götürecek adam bulamadık. Bayramlarda gideceğimiz kimse yok. En sonunda 2012-2013 de eşim benim memleketime tayin istemeyi kabul etti. O zamandır bekliyorum ki Eskişehir de okul açılsın. Yok. Açılmıyor. Her yaz 1 ay onun memleketinde, bir ay benimkinde kalıyoruz. Annemler yanımıza geliyor. Ama her ayrılış o kadar koyuyor ki. Alışılmıyor. Bir yanın orada kalıyor. Emanet yaşıyorum hissi hiç geçmiyor
Okuyunca benim bile gözlerim doldu,uzaklık zor oluyor ama zamanla alışılır.Geçen hafta 20 yaşındaki çocugun cenazesindeydim o aile çocugunu hiç göremicek birde böyle bir durum var siz tatillerde görüşüceksinizKardeşim doğuda öğretmen bize 15 saat uzaklıkta ocak ayında Allah nasip ederse gelebilirse kış kar engel olmazsa görebileceğiz, yeni yola çıktı hüngür hüngür ağladım evimizin en miniği, annem belli etmeden geceden sabaha ağlamış, ne zormuş bu durumlarda bir öneriniz var mı? Nasıl başa çıkıyorsunuz böyle durumlarda
Emanet yaşamak değil o.
Her an gidecekmiş gibi yaşamak. Yerleşik olamamak. Göçebe hissetmek. Ait olmamak ya da ait hissedememek.
Kendini bavul gibi hissetmek. Sürekli yolcu olmak.
Insanların yüzüne "burada gönül rızanla mı yaşıyorsun" diye bakmak.
O hisse yalnızlığı da ekleyince ortaya çıkan şeye boleyn kızı deniliyor. Yani ben.
Daha önce yaşamayan bir insana anlatılmasi en zor duygudur bu.ah nasıl da ben.. ait olamamak ait hissedememek.. bir gün gidecekmiş hissiyle yaşamaya çalışmak..
Yok sıkılmıyoruz. Memleketlerimiz burnumuzda tütüyor. Ben her sene ayrılırken ağlıyorum. O kadar özlüyorum ki. Keşke hep orada kalabilsem1 er ay kalip tum tatilinizi orda gecirmekten sıkılmıyor musunuz
Kesinlikle ait olamamak. Kaç sene geçerse geçsin hep bu şehir bana yabancı. Ben burada büyümedim ki, ben burada çocuk olmadım, kaldırımlarında yollarında bana ait hiç bir şey yok. Tuhaf bir duygu. Sanki hep birinin evinde misafirim de döneceğim gibi.Emanet yaşamak değil o.
Her an gidecekmiş gibi yaşamak. Yerleşik olamamak. Göçebe hissetmek. Ait olmamak ya da ait hissedememek.
Kendini bavul gibi hissetmek. Sürekli yolcu olmak.
Insanların yüzüne "burada gönül rızanla mı yaşıyorsun" diye bakmak.
O hisse yalnızlığı da ekleyince ortaya çıkan şeye boleyn kızı deniliyor. Yani ben.
7 sene yaşadığım şehirde ben de hep böyle hissettim. Ama daha fazla dayanadım. Yerime yurduma döndüm.Kesinlikle ait olamamak. Kaç sene geçerse geçsin hep bu şehir bana yabancı. Ben burada büyümedim ki, ben burada çocuk olmadım, kaldırımlarında yollarında bana ait hiç bir şey yok. Tuhaf bir duygu. Sanki hep birinin evinde misafirim de döneceğim gibi.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?