- 7 Temmuz 2011
- 7.335
- 14.156
- 298
Kızlar son 1 haftadır kafamı meşgul eden, deyim yerindeyse çivilerle oyan bir dertle cebelleşiyordum.
Birden göğüslerimde ağrı başladı, yaklaşık 1 hafta- 10 gün süre içerisinde.
Önceleri pek umursamadım, ama sonra kollarıma vurunca, biraz da beni halsiz bırakınca iş ciddileşmeye başladı.
Neyse işte 2 gün önce bir yandan sıkıntımı bastırmaya çalışırken, bir yandan da bdvye bakınıyordum. Öz muayene konusu dikkatimi çekti. Biraz denedim, elime bir şey gelince dünya başıma indi, çıktı. Dur dedim sonra panik yapma, şimdi paranoyaklaşıp olmayan şeyi olduracaksın.
Neyse bir şeyler izleyeyim kafam dağılsın dedim, evrenden şaka gibi izlediğim şey de kanser konuluydu.
Tabi ben psikolojik olarak yıprandıkça ağrı da geçmek bilmiyordu. Doktora gitmek istemedim başta, deli gibi korkuyordum, sanki doktordan duymasam bana bir şey olmayacakmış gibi. Şaka gibi değil mi? Duymasam sanki geçecek.
Bir arkadaşım bu işler şakaya gelmez, erken teşhis her zaman iyidir vs. deyince artık mecburen istemeye istemeye randevu aldım genel cerrahi bölümünden. Bu sabah randevum vardı, son dakikaya kadar gidip gitmeme ikilemi yaşadım. Neyse el mahkum, girdim kapıdan, utana sıkıla muayene oldum. Bir ultrason çekelim deyince, benim rengim attı, dedim aha buldu kitleyi emin olacak şimdi de.
Lafı uzatmadan, sonuçta bir şey çıkmadı. Meme kanseri değilim, şimdilik.
Ama bunun psikolojisi çok berbat. Her şey anlamsızlaştı 2 günde çöktüm desem yeridir. Dışarıya belli etmedim, anneme bile söylemedim. Her ortamda normal davranmaya çalıştım, bir damla akıtmadım. Ama geleceksizlik, belirsizlik beni mahvetti. Her şeyi boş verecek noktaya geldim. Önceki dert ettiklerim gözümde küçüldü de küçüldü. Aklıma bin türlü şey geldi, bir yandan da şimdi değil, sırası değil daha yapılacak çok şey var diyordum. Yemin ediyorum masada bile bunu tekrar ettim kafamdan. Etmediğim dua kalmadı.
Kızlar sizlere de tavsiyem, en ufak şüphede gidin doktora, kontrollerinizi aksatmayın. Daha önce benim de hiç tecrübem olmadı, kulak ardı ettim hep ama ihtimali bile...
Son olarak
Birden göğüslerimde ağrı başladı, yaklaşık 1 hafta- 10 gün süre içerisinde.
Önceleri pek umursamadım, ama sonra kollarıma vurunca, biraz da beni halsiz bırakınca iş ciddileşmeye başladı.
Neyse işte 2 gün önce bir yandan sıkıntımı bastırmaya çalışırken, bir yandan da bdvye bakınıyordum. Öz muayene konusu dikkatimi çekti. Biraz denedim, elime bir şey gelince dünya başıma indi, çıktı. Dur dedim sonra panik yapma, şimdi paranoyaklaşıp olmayan şeyi olduracaksın.
Neyse bir şeyler izleyeyim kafam dağılsın dedim, evrenden şaka gibi izlediğim şey de kanser konuluydu.
Tabi ben psikolojik olarak yıprandıkça ağrı da geçmek bilmiyordu. Doktora gitmek istemedim başta, deli gibi korkuyordum, sanki doktordan duymasam bana bir şey olmayacakmış gibi. Şaka gibi değil mi? Duymasam sanki geçecek.
Bir arkadaşım bu işler şakaya gelmez, erken teşhis her zaman iyidir vs. deyince artık mecburen istemeye istemeye randevu aldım genel cerrahi bölümünden. Bu sabah randevum vardı, son dakikaya kadar gidip gitmeme ikilemi yaşadım. Neyse el mahkum, girdim kapıdan, utana sıkıla muayene oldum. Bir ultrason çekelim deyince, benim rengim attı, dedim aha buldu kitleyi emin olacak şimdi de.
Lafı uzatmadan, sonuçta bir şey çıkmadı. Meme kanseri değilim, şimdilik.
Ama bunun psikolojisi çok berbat. Her şey anlamsızlaştı 2 günde çöktüm desem yeridir. Dışarıya belli etmedim, anneme bile söylemedim. Her ortamda normal davranmaya çalıştım, bir damla akıtmadım. Ama geleceksizlik, belirsizlik beni mahvetti. Her şeyi boş verecek noktaya geldim. Önceki dert ettiklerim gözümde küçüldü de küçüldü. Aklıma bin türlü şey geldi, bir yandan da şimdi değil, sırası değil daha yapılacak çok şey var diyordum. Yemin ediyorum masada bile bunu tekrar ettim kafamdan. Etmediğim dua kalmadı.
Kızlar sizlere de tavsiyem, en ufak şüphede gidin doktora, kontrollerinizi aksatmayın. Daha önce benim de hiç tecrübem olmadı, kulak ardı ettim hep ama ihtimali bile...
Son olarak