Babacığımın kaybına alışamadım:(

deniz_güneş .!.:

Allah sabır versin sana da bana da..
çok iyi anlıyorum ama Allaha sığınmaktan başka çare yok..İnşallah cennette geziyorlardır..

Genişletmek için tıkla...

melitta .!.:

başın sağolsun.acını anlıyorum.kabullenememe ve kaybetme acısı arasında gelip gidiyorsundur.bende küçük yaşta babamı kaybettim.çok gençti çok yakışıklıydı çok çok iyi bir insandı.mekanı cennet olsun inşallah.

öleli 20 yıl oldu ama hala yeri dolmadı.gülüşü ,gözlükleri ,kahkahası gözlerimin önünde.birde iş çantası.


alışmak zor olucak ama zaman herşeyin ilacı .zamanla kabullenirsin.

Allah rahmet eylesin.

Genişletmek için tıkla...

fidele .!.:

Merhabalar,Canım babamı kaybedeli 8 ay oldu ama acısı dinmiyor içimde git gide büyüyor içimde özlemi...Kanser hastalığı ile kaybettik kendisini ama öyle bir çeşidi denk geldi ki bize teşhis konuldu ve 4 ay içinde aldı götürdü babacığımı...Ölüm Allah'tan tabii haaşa isyan etmiyorum ama son günleri öyle acı içindeydi ki babacığımın Kalbi durdu gözlerimin önünde, sonra tekrar çalıştırdılar kalbini bu sefer bitkisel hayatta kaldi 20 gün.Hergün gidip öpüp kokladım o uyurken babacığımı yoğun bakımda...Onun yerini bulması ve artık huzura ermesi için dua ettim o günlerde...63 yaşındaydı babacığım, Gençti daha benim için...
Üç kardeşiz ama ben bi ayrıydım babam için O da benim için apayrıydı.Öyle yakışıklıydı ki babacığım, öyle merhametli, öyle güleryüzü...Hep bizim için çalıştı bizi en iyi şekilde yaşatmak ve mutlu etmekten başka gayesi yoktu.Hassas ve duygusaldı içinde, dıştan sert görünsede...

Bunları yazarken dahi ağlıyorum..Eşim çok küçük yaşta babasını, orta yaşlarda da annesini kaybetmiş..Yıllar geçmiş acısı dinmiş, benim babacığımın ölümüne alışamamam ona belki fazla geliyordum..İçimde ya da o yokken yaşıyorum acımı..Bazı geceler kocam uykuya dalınca sesiz sesiz ağlıyorum...Bu her gece olmasa da geldi mi geliyor işte..Kocamdan yana bir şikayetim yok yanlış anlamayın...

Sadece acımı paylaşmak istedim sizlerle...Çok özlüyorum...Anlamlı gözlerini ve sıcacık gülümsemesini..

Sağ ise Allah başınızdan eksik etmesin sizlerinkileri, vefat etmiş olanlar ise rahmetle uyusunlar..

Genişletmek için tıkla...

dasilvadido .!.:

Öncelikle Allahtan rahmet diliyorum tüm kayıplarınıza..mekanları cennet olur inşallah...

Benim babam ilk hastalandığında ( yüksek tansiyona bağlı beyin kanaması ) 1993 yılıydı, daha 9 yaşındaydım ama herşeyi dün gibi hatırlarım...Gece evde hastalanışından, apar topar hastaneye götürülüşüne; eve geri gönderilen kıyafetlerinden, anneannemin bizi teselli etmek için çırpınışlarına kadar herşeyi...O dönemde Allah onu bize bağışladı, daha 39 yaşında çok ağır bir beyin ameliyatı geçirmiş, okuma yazmayı unutmuş ve güçlükle konuşan bir insan olarak yuvamıza döndü...aylarca okuma yazma çalıştırdım ona, bakkala götürdüm, telefonda konuşmasına yardımcı olmaya çalıştım..

Sonra 1997 de annem boşanıcam diye tutturdu, netekim boşandılar ve annem binbir yalan dolanla bizi babamla bir daha hiç görüştürmedi...2003 yılında da, 2 ay kadar önce öldüğünü öğrendik...49 yaşında, kanserden vefat etmişti. tıpkı dedem ve amcam gibi...büyük bir heyecanla beklediğim 20. yaş günümü, babamın mezarını aramakla geçirdim ve o günden sonra hiçbirşey de eskisi gibi olmadı...Hadi sağken hayırlı bir evlat olamadık, bari son görevimi yerine getirebilseydim;af dileyip elini öpebilseydim diye hala içimi yer dururum..Ölüm haberini bize verme gereğini duymayan babaannem ve halama diyebilecek hiçbir lafım yok...vicdanı el vermeyip anneme telefon açan yengem de, inşallah hem bu dünyada hem de öbür dünyada bu davranışının ödülünü alır...

Yani demem o ki, yokluğuna zaten alışılmıyor. Ama zaman küllendiriyor acıları...şimdi gözümün içine bakan bir kayınpederim var, kendi ailem, çocuğum var ama o yetimlik duygusu insanın ruhundan kalkmıyor...İnsanın elinden gelen tek şey de dua...bol bol dua..

Genişletmek için tıkla...