Babama küçüklüğümden beri annemden daha uzağımdır.Ama onunla anlasamadığımı,sevmediğimi aklımdan geçirmezdim.Ama o evde olmasın isterdim.Annemle olayım onla vakit gecireyim isterdim.Üç dört yıl önce temelli evde olmaya basladı.Bunun depresyonundan aylarca kurtulamadım.O elindeki imkanlara paraya ragmen bize hep alt seviye hayat yaşattı.Eve aldığı bir eşya bile yok.Her şeyi ondan cok cok daha az kazanan annem halletmeye calıstı.Babamın yaptığı tek şey benim okul paramı vermek.O da her kavga edisimizde yüzüme vurarak.Aynı işi yaptıkları amcam kendisine en iyi yerden en iyi evi cocuklarına en iyi arabaları aldı,en iyi düğünleri yaptı.Ama babam ablamın nişanında değil para vermeyi zahmet edip kıyafet bile almadan,eski püskü şeyler giyerek geldi.Ablamın çeyizine elini bile sürmüyor.Her şeyi annem almaya çalışıyor.Arabasını ne zaman kullansam harcadığım benzine yaptığım kmye bakıyor.Sürekli ne yaptın nerelere gittin de bitti diye beni azarlıyor.Oysaki gittiğim yer 2-3km uzaklıktaki avm.Arabasını alıp azıcık uzak bi yere giderim de benle ugrasır diye istediğim yere gidemiyorum bile.Ablam benim yaşımdayken kendi arabasını kullanıyodu.Hiç hesap vermeden.Bu yaptığı haksızlık çok ağırıma dokunuyor.Bunun nedenini sorunca da eskiden benzin ucuzdu gibi şeyler saçmalıyor.Ama ben ya ablama ya babama bağlıyım.Geçen gün 20 yıllık sandalye eskidigi icin üzerinde otuturken kırıldı.Onu yapıştıracagını söyledi.Ben iyice sinirlendim.Ben artık evde durmak onun parasına muhtac olmak istemiyorum.Ama bi yandan da çok sinirliyim bizden ,kendinden sakındığı paraya,bizden sakındığı hayata.Çok çok üzülüyorum ne yapacagımı bilmiyorum