Nasıl anlatılır bilmiyorum , babam hayatınızda görebileceğiniz en manipülatif ,narsist insan. 20 yaşındayım ama kendimi 50 yaşında biri gibi hissediyorum . Tüm duygularım, heyecanlarım, yaşama sevincimi,ruhumu katletti . Hayatta hiç bir amacım kalmadı. Kendimi bildim bileli her güne kavga, çığlık ve küfür seslerine uyanıyorum . Artık güne uyanmak istemiyorum.
Annem onun yüzünden kansere yakalandı , kendisi ağır hastalıklar atlattı. Küçücük yaşımda omuzlarıma ağır yükler yüklediler , en kötü zamanların da kendimi hiçe saydım sadece onlarla ilgilendim. Kendimi , hayatımı , isteklerimi , derslerimi, her şeyimi bırakıp sadece ikisini mutlu etmeye çalıştım. Benim en kötü zamanlarımda ise anlayışsız ebeveynler ve duyduğum küfürler oldu. Keşke size ruhumu gösterebilsem , gerçekten yaşamak için çok çaba sarf ediyorum , nefes alıp vermek bile işkence artık, içim kaldırmıyor.
3 senedirli üniversite sınavına hazırlanıyorum fakat bir insanın hiç amacı, yaşama hevesi olmayınca sadece ölümü bekliyor. Dersin başına geçip de okuduğumu anlayamıyorum , durduk yere ağlama krizlerine giriyorum . Kalbim sıkışıyor , nefes almakta zorlanıyorum . Sorunum da şu ;
Yaşayabilmem için babamdan uzaklaşmam lazım bunun farkındayım fakat annem ve kız kardeşimi geride bırakamıyorum. Annem zamanın da babama olan aşkını , hislerini geri de tutup boşansaydı bunların hiçbirini yaşıyor olmayacaktık. Annemin babama olan sevgisi yüzünden bu halde olduğumuzu biliyorum. Ama anneme de kızamıyorum , babamla araların da 20 yaş var. Cesaret edememiş bazı şeylere... Artık babamdan daha fazla küfür duymak( o.sbu ç... şerefsi...am.... koyayım..vb) , para isterken ezilip büzülmek, annemle kavga ederken annemi savunduğum için evlatlıktan reddedilip evden kovulmak , bir ruj sürdüm diye boyalı kadınlara günü birlik teklif gider gibi laflar duymak istemiyorum.
Kaç kez ama kaç kez bilgisayardan müstehcen şeylere bakarken yakaladım, ilk abim yakaladı ben 9 o 12 yaşlarındaydı , bana gelip babamın kötü şeylere baktığını söyledi. Evde kavga kıyamet koptu, babam suçu 12 yaşındaki küçük bir çocuğa, abime attı. Sonra bunlar devam etti , annemle bitmek bilmeyen kavgalar da cabası... Baba kız gibi iğrenç içerikler de gördüm . Bunu ilk okuduğum da kendime gelemedim , ingilizce bilmemesine verdim . Ne kadar iğrenç bir insan anlayın diye anlatıyorum. Ayrıca sinir hastası , içerisinde gram babalık duygusu kalmamış bir insan. Bazen içine şeytan girdiğini düşünüyorum.
Son zamanlarda da aşırı cimrileşti , 20 yaşındayım almak istediklerim şeyler oluyor çıkartıp para verirken bile canından can gidiyor.(50tl veriyor o yüzden abimden alıyorum) Abim evlilik hayali kuruyor ama babam benim param yok destek çıkamam diyor , parası olduğunu da çok iyi biliyoruz. İşin ilginç kısmıysa , her kavga ettiğimiz de yukarıda ki küfürleri duymama rağmen tek kötü bir laf etmeme, suç %100 babamda olmasına rağmen sanki ben suçluymuşum gibi davranıp benden özür bekliyor. Annemi bazen tehdit ediyor ve aşırı paranoyaklaşıp annemin kanlı bedenini gözlerimin önünden silemiyorum...
Çok olgunlaştım, üzerimde ölü bir olgunluk var. Toparlayamıyorum , annemi ve kız kardeşimi alıp başka bir şehire defolup gitmek istiyorum. 5 kuruş param yok , şuan gidip sakız almak istesem üzerimden o kadar bile çıkmaz. Annemi ve kardeşimi geride bırakmakta istemiyorum . Aynı il de okursam ,intihara çok yakınım biliyorum. Sınava 1 ay kaldı ve ben aşırı anneci bir insanım . Annem bana anne der hep , annemi çocuğum gibi gördüğümden yalnız bırakamıyorum. Sürekli çevrem de olsun istiyorum ama başka bir ilde okursam bu mümkün değil.
Derslerimde de çok başarılı bir öğrenciydim ama yaşadığım ailesel ve çevresel zorluklar yüzünden bu başarıyı sürdüremedim ... İstediğim bölümü kazanabilir miyim bilmiyorum. En kötü 2 yıllık bir yeri kazanıp kafam rahatken tekrar hazırlanırım diye düşünüyorum. Siz olsanız ne yapardınız ? Annenizi kendi iyiliğiniz için geride bıraktığınıza üzülür müydünüz ? Fikirlerinize çok ihtiyacım var ...