- Konu Sahibi dertli_simge
- #1
kızlar, çocuklu ve gençlik yıllarından buyana babamın bana ettiklerini unutamıyorum. bu yaralar içimde bir türlü kapanmıyor 
( ondan için için nefret ediyorum. hayatımı yaşamama engel olduğunu düşünüyorum. ne mi yapardı peki? ben küçükken çekngen, pasif, pısırık bir çocuktum, gerçi şimdi 28'im hala öyleyim ama en azından bunun farkındayım ve değişmeye çalışıyorum. babam bana destek olacağına benle dalga geçerdi, şaka niyetine canımı acıtacak laflar söylerdi, beynimden vurulmuşa dönerdim (( kimi zaman da dayak atardı hem de başkalarının yanında (( şimdi sahip olduğum özgüvensizliğimin, mutsuzluğumun, arkadaşsızlığımın (arkadaş sayım yok denilcek kadar az) temelinde babamın bana davranışları olduğunu düşünüyorum ve onu sevmediğimi düşünüyorum (( bende derin iz bırakan üç acı hatıramı paylaşıcam şimdi:
1) 12/13 yaşlarındaydım, bir akrabalarda misafirlikteydik. demin de belirttiğim gibi, asosyal pısırık pasif bir çocuktum, çok çekingendim. akrabalar da benim üstüme geldikçe geldiler "bu çocuk neden konuşmuyor, niye ağzını açmıyor" diye... babam da gülerek "onun akıl yaşı daha 3" dedi !!! o anda ben beynimde kurşun yemiş gibi oldum kızlar(((( canım o kadar yandı ki, ağlasam ağlayamadım da o kadar insanın içinde (( boynumu büktüm oturdum..
2) ortaokulda öğrenciyken heves ettim, biriktirdiğim harçlıkla "bir genç kızın gizli defteri" kitabını aldım. bizim yaşlarda bir kızın öyküsünü anlatıyordu kitap. babam kitabımı görünce cinsel ilişkiyle, seksle ilgili bir kitap sandı, ismi "bir genç kızın gizli defteri" ya!!!! paramparça etti kitabı ve beni de dövmüştü(( çok üzülmüştüm ama çöpe atmaya kıyamadım kitabı, günlerce uğraşmıştım yırtık kısımları birleştireyim diye (
3) bu olayda çok küçüğüm, 5-6 yaşında olmalıyım. otobüs bekliyorduk galiba, bir de manav vardı. manavda kıpkırmızı elmalar vardı ve ben elmalara bakıyordum çünkü çok kırmızıydılar ve rengi çok dikkatimi çekmişti.. biraz fazla yaklaşmışım, dokunmadım ama inceliyordum. manav beni babama şikayet etti elmalara yaklaşıyor diye, babam naptı peki? sağlı sollu iki tane tokat aşketti yüzüme... söyleyin el kadar çocuğa yapılır mı bu? elalem yüzünden kendi kanından canından çocuğuna vurur mu insan?? çocuğunun psikolojisinin bozulmasını göze alır mı? ben baba olsaydım manava "ne var beyefendi çocuk bu, birşey yapmıyor ya" der, evladımı korur gene de tokatları atmazdım.. bakın 28 oldum hala unutamam bu olayı..
arkadaşlar bu 3 olay sadece örnek.. daha nicelerini yaşadım ve hala da yaşıyorum.. sessizim diye sadece dışarda ezilmedim, ailem de ezdi beni. yıllar geçtikçe, okuyup işe girince ailemin gözünde prestijim biraz yükseldi ama yine de kontrol altında tutmaya çalışıyorlar beni.. bu yaşımda, bir arkadaşla günübirlik gezmeye gittim diye babam beni dövmeye kalkıştı.. anneme sitem etmeye kalkıyorum, diyor ki "o senin baban, yıllarca sizin için çalıştı çabaladı, mal mülk edindi sizi okuttu" vs. vs. evet tamam bunları kabul ediyorum ama babalık bundan mı ibaret sadece???? içimdeki kırgınlık geçmiyor geçmiyor işte... bir de babam benden sıcaklık beklemiyor mu sinir oluyorummm.. içimden gelmiyor ki sıcaklık göstermek, boynuna atılmak, vallahi de billahi de gelmiyor işte?? onlardan ayrı eve çıkmak istiyorum ama manevi baskı uyguluyorlar, annem "baba bedduası tutar, alırsan ömrün billah ızdırap içinde yüzersin" diyor.
ne yapmalıyım kızlar, nasıl etmeliyim?? aranızda benim gibi babası olan var mıydı?? gelin biraz dertleşelim inanın çok ihtiyacım var...
( ondan için için nefret ediyorum. hayatımı yaşamama engel olduğunu düşünüyorum. ne mi yapardı peki? ben küçükken çekngen, pasif, pısırık bir çocuktum, gerçi şimdi 28'im hala öyleyim ama en azından bunun farkındayım ve değişmeye çalışıyorum. babam bana destek olacağına benle dalga geçerdi, şaka niyetine canımı acıtacak laflar söylerdi, beynimden vurulmuşa dönerdim (( kimi zaman da dayak atardı hem de başkalarının yanında (( şimdi sahip olduğum özgüvensizliğimin, mutsuzluğumun, arkadaşsızlığımın (arkadaş sayım yok denilcek kadar az) temelinde babamın bana davranışları olduğunu düşünüyorum ve onu sevmediğimi düşünüyorum (( bende derin iz bırakan üç acı hatıramı paylaşıcam şimdi:1) 12/13 yaşlarındaydım, bir akrabalarda misafirlikteydik. demin de belirttiğim gibi, asosyal pısırık pasif bir çocuktum, çok çekingendim. akrabalar da benim üstüme geldikçe geldiler "bu çocuk neden konuşmuyor, niye ağzını açmıyor" diye... babam da gülerek "onun akıl yaşı daha 3" dedi !!! o anda ben beynimde kurşun yemiş gibi oldum kızlar
(((( canım o kadar yandı ki, ağlasam ağlayamadım da o kadar insanın içinde (( boynumu büktüm oturdum..2) ortaokulda öğrenciyken heves ettim, biriktirdiğim harçlıkla "bir genç kızın gizli defteri" kitabını aldım. bizim yaşlarda bir kızın öyküsünü anlatıyordu kitap. babam kitabımı görünce cinsel ilişkiyle, seksle ilgili bir kitap sandı, ismi "bir genç kızın gizli defteri" ya!!!! paramparça etti kitabı ve beni de dövmüştü
(( çok üzülmüştüm ama çöpe atmaya kıyamadım kitabı, günlerce uğraşmıştım yırtık kısımları birleştireyim diye (3) bu olayda çok küçüğüm, 5-6 yaşında olmalıyım. otobüs bekliyorduk galiba, bir de manav vardı. manavda kıpkırmızı elmalar vardı ve ben elmalara bakıyordum çünkü çok kırmızıydılar ve rengi çok dikkatimi çekmişti.. biraz fazla yaklaşmışım, dokunmadım ama inceliyordum. manav beni babama şikayet etti elmalara yaklaşıyor diye, babam naptı peki? sağlı sollu iki tane tokat aşketti yüzüme... söyleyin el kadar çocuğa yapılır mı bu? elalem yüzünden kendi kanından canından çocuğuna vurur mu insan?? çocuğunun psikolojisinin bozulmasını göze alır mı? ben baba olsaydım manava "ne var beyefendi çocuk bu, birşey yapmıyor ya" der, evladımı korur gene de tokatları atmazdım.. bakın 28 oldum hala unutamam bu olayı..
arkadaşlar bu 3 olay sadece örnek.. daha nicelerini yaşadım ve hala da yaşıyorum.. sessizim diye sadece dışarda ezilmedim, ailem de ezdi beni. yıllar geçtikçe, okuyup işe girince ailemin gözünde prestijim biraz yükseldi ama yine de kontrol altında tutmaya çalışıyorlar beni.. bu yaşımda, bir arkadaşla günübirlik gezmeye gittim diye babam beni dövmeye kalkıştı.. anneme sitem etmeye kalkıyorum, diyor ki "o senin baban, yıllarca sizin için çalıştı çabaladı, mal mülk edindi sizi okuttu" vs. vs. evet tamam bunları kabul ediyorum ama babalık bundan mı ibaret sadece???? içimdeki kırgınlık geçmiyor geçmiyor işte... bir de babam benden sıcaklık beklemiyor mu sinir oluyorummm.. içimden gelmiyor ki sıcaklık göstermek, boynuna atılmak, vallahi de billahi de gelmiyor işte?? onlardan ayrı eve çıkmak istiyorum ama manevi baskı uyguluyorlar, annem "baba bedduası tutar, alırsan ömrün billah ızdırap içinde yüzersin" diyor.
ne yapmalıyım kızlar, nasıl etmeliyim?? aranızda benim gibi babası olan var mıydı?? gelin biraz dertleşelim inanın çok ihtiyacım var...
Son düzenleme:
bazi yorumlari okuyorum acaba bazilari nerde yasiyor die soruyorum kendime... saygi böyle olmazki , babamla herseyi konusurum neden cekiniyim o benim babam en guvendigim insan , zamaninda bana karsi biyanlisi oldu zamanigeldiginde dile getirmistim ee saygisizlikmi bu herkes ektigini bicer yok baba sus yok koca sus yok kv sus yok kb sus sus sus sus nereye kadar , sanirim burda yine hayat standard lari konusuyor , buarada gercek baba gibi bi adam cocuguna beddua etmez yuregi kaldirmaz!!!!!!
