gülesim geliyor :) üniversite 2. sınıftayken böyle bir şey yaşadım, ilk sevgilimdi... ailesi beni çok severdi. ve tam 1 yıl sonra nişan alışverişlerine başlamıştık. ben kıyafetimi falan almıştım, annem de onunla evlenmemi hiç istemediği halde sineye çekmişti ama bir yandan da hep bekliyor ve dua ediyormuş kızımın gözleri açılsın, ona göre olmadığını anlasın diye. zira biz onunla çok fazla kavga ediyorduk, kendisi çok baskıcı ve kıskanç birisi idi bense otoriter ve kolay kolay boyun eğmeyen, kendi düşüncelerini seven bir insandım. velhasıl kelam, bir gün artık dayanamadım ve arkadaşıma da küfür ettiği için ayrıldım. ama bu böyle kalmadı... her gün annesi babası evi arayıp bizi rahatsız ettiler, kızınızı istemeye geleceğiz ne zaman müsaitsiniz diye. bu işlemi hızlandırırlarsa onu affedeceğimi düşünüyorlardı fakat mümkün değildi. annem de gerekeni söyledi zaten... aradan biraz zaman geçti, okullar açıldı; annesi, babası, teyzesi benim oturduğum yeri okul arkadaşlarımdan binbir çeşit hile ile öğrenmişler ve bir sabah marketten eve dönerken onları kapımın önünde buldum... yukarı çağırmadım kesinlikle, onların artık özelimde işi olmadıklarını düşünüyordum ve iyiniyetli olmak istemiyordum... annesi epey ağladı ama ben onu hiç üzmek istemediğim halde "oğlunuzu bu hale siz getirmişsiniz, hiç zorluk çekmemiş, bu yaşına gelmiş vardan yoktan anlamıyor" "benim de annem çok ağlamıştı, hiçbir şey diyemiyorum bu yüzden" diyerek evime girdim.
yine aradan yaklaşık 1 yıl kadar zaman geçtikten sonra, bu çocuk gecenin 00;00 sinde anneme mesaj çekmiş ve "kızınız beni şununla aldattı, şu an onun evinde onun yatağındadır" abartmıyorum! aynen böyle bir mesaj yazmış... ve elbette ki o vakitler rahmetli babam da annemin yanında olduğundan, beraber okumuşlar mesajı. tabii bana hemen telefon geldi, dedi neredesin sen? evdeyim anneciğim dedim, arkadaşlarım var oyun oynuyoruz... sen neredesin diye tekrar sordu ve sesi çok kızgındı bana böyle böyle mesaj geldi dedi. anneme inanmamasını, isterse arkadaşlarımı telefona verebileceğimi söyledim... iki kız arkadaşım iki de erkek arkadaşım vardı evde. sonra annem arkadaşlarımdan birisini telefona alıp, tek başına gezmesine izin vermeyin dedi. korkuyordu çünkü bu çocuğun peşime takılıp bir şey yapacağından...
aradan 1 ay geçtikten sonra annem okuduğum şehre geldi. ve ben onu güzel bir şekilde ağırladım, o gün evimde olan arkadaşlarımı da çağırdım hepsi ile tanıştırdım, annem de onları çok sevdi... ve biz hep birlikte bir çay bahçesinde otururken anneme tekrar mesaj geldi "duydum ki teyzeciğim kızınızı okuldan almayı düşünüyorsunuz. lütfen böyle bir şeyi yapmayın, khwjs'nin psikolojik problemleri var, kendisini çok yalnız hissediyor. ona hepbirlikte yardım edebilirsiniz, yardıma ihtiyacınız olursa buradayım" işte o zaman! annem onun yalancı olduğunu anladı. çünkü hepimiz yanındayız ve okuldan alacakmış diye bir palavra ile böyle yüzsüzce bir cümle kuruyordu anneme... her şey o an anlaşıldı, annem arkadaşlarımı çok sevdi. bana zaten güveniyorlardı, ben kendimi biliyordum... bu tip kıskanç adamlarla maalesef değil yuva kurmak, ortak bir iş ve arkadaşlık bile yapılması mümkün değil. sen er ya da geç kurtulduğuna bak ve silenzio'nun da dediği gibi, sen kendinden eminsen babanın yüzüne bakmak için utanmana gerek bile yok.