Babamı kaybettim.
Kendimi küçülmüş hissediyorum. Küçük ve korunmaya muhtaç gibiyim. Bir büyüğüm gelse, bana sarılsa ve hadi uyu uyanınca yaşanmamış gibi olacak desin istiyorum.
Yokluğuna alışamadım. Öldüğünü kabullenemedim. Sanki biryerlerden çıkacak gibi. Camiden insanlar çıkıyor ve sanki babamda birazdan çıkıp gelecek ve benden çay isteyecek.
Çocuklarımın dedelerini hatırlamayacak olmaları içime dokunuyor. Hep keşke annem ve babam daha genç olsaydı derdim. Torunlarının büyüdüğünü görsünler isterdim. Olmadı malesef

Gelip başın sağolsun diyorlar ama sanki başkası vefat etmiş ama bana başsağlığı diliyorlar. Babam hâlâ hastanede yatıyor biz de ziyaretine gidicez.
Zaman çok çabuk geçiyor.
İçim daralıyor. Hep susayım öylece konuşmadan yatayım istiyorum. Bazen de avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum. İçimden birşey yapmak gelmiyor. Babama sarılayım ve o da yine gözlerimden öpsün istiyorum