Bağımlı Kişilik Problemim

Rowena Ravenclaw .!.:

Bence hatırladığınızdan çok daha küçükken başlayan sıkıntılarınız var. Güvenli bağlanma anne-çocuk arasında çok daha erken yaşta olur (uzman değilim tam bilmiyorum ama aklımda 0-3 yaş kalmış sallıyor da olabilirim) o duygu zedelenirse ilerideki ilişkilerinİze sirayet edebiliyor. Nerden biliyorum, güvenli bağlanma sorunu olan bir çocuktum, bendeki tezahürü sizden çok farklıydı. Profesyonel yardım aldım ve aştım. Siz de alın hafifleyeceksiniz. 12-13 yaşında ağlamalar, evde duramamalar normal değil ne yazık ki

Genişletmek için tıkla...

PinkAvokado .!.:

Ben de bırakırım bana bağımlı gibi davranan bir erkek arkadasim olsa ama elimde değil. Yalniz kalamiyorum ama. Onun da işine geliyor işe gireyim diyorum sürekli kamp yapiyoruz tatile gidiyoruz ben ise girince gidemedigimiz icin ise de girmiyorum evde de kalamiyorum. Kafayı yiyeceğim artık.

Genişletmek için tıkla...

PinkAvokado .!.:

Hemen bakıyorumm. Kitaplar bazen gerçekten çok yardımcı olabiliyor. Teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Camille_claudel .!.:

Hic yanlis hatirlamiyorsunuz ve bence en nokta atisi yorumu yapmissiniz. Su an ben de terapi aliyorum ve simdiye dek hep ergenlikte edindigim sorunlarim oldugunu dusunurdum. Yani her sey 13 yasimda basladi diye saniyordum. Halbuki temeller 0-6 yas arasi atilmis, hatta 3-6 yas arasi.

Benim terapistim su an icin yorum yapmak ya da teshis koymak istemiyor ancak bagimli kisilik bozuklugu oldugunu ima etmisti daha ilk seansta.

Ben de aynen boyleyim. Bazi insanlara yapisir, dunyayi ayaklarina sererim adeta.

Atlatmaniza cok sevindim, ozelden bir kac soru sormak isterim size.

Genişletmek için tıkla...

PinkAvokado .!.:

Merhaba herkese, öncelikle 25 yasindayim, son zamanlarda üzerine iyice düşünmeye başladığım bir problemim var. Aslında bu bağımlı kişilik problemimin sebebi olduğuna inandığım geçmişteki bazi yaşadıklarımı hatırlamam ile birlikte bu problem beni iyice rahatsız etmeye başladı ve bir çözümü olup olmadığını merak ediyorum. Bağımlı kişilik diye de kendi kafamdan uydurdum okuyup yorumlarsanız çok sevinirim.

Geçmişte ben ilkokula giderken, 6-7. sınıf civarı, annem ve babam sürekli ayrılık konusurlardi. Bazen okuldan döndüğümde annem evi terketmis olurdu, çoğu zaman da annemin babami annemin evine gidicem ben diye tehdit etmelerine şahit olurdum. Her gece annemle birlikte gidersem arkadaslarimdan ayrilicam, orada kimseyi tanimadan ne yaparım bari 8. sinif bitse de liseye gecmeden ayrilsalar, giderken hangi esyalarimi alsam gibi gibi sorulari düşünerek korkuyla uyurdum. Kendimce cocukca planlar yapar kendimi teselli etmeye calisirdim. Bazen de gizlice aglardim geceleri.

Sonra sonra bazi problemler yaşadım. Tabi bunların problem oldugunu yeni yeni farkediyorum. Örneğin kuzenlerim bize kalmaya gelse onlar gittiklerinde neden gittiler diye aglardim. Bunlari yaparken en az 12 13 yasindaydim tam hatırlamıyorum. Bir arkadasim gelse gitmek istediginde gitmeyeceksin diye evde onu kovaladigimi hatırlıyorum.

Duygusal iliskilerimde de ayni sey söz konusu. 17 yaşımda şimdi neden birlikte oldugumu asla ablamadigim ve suan tanisam 1 cümle bile kurmayacagim birisiyle birlikteydim ve beni aldatmasina ragmen ayrilamiyordum. Veya suan nisanliyim onu cok seviyorum ama her an onubla birlikte olmak istiyorum. Her yere beraber gidelim her seyi birlikte yapalım istiyorum. Onu 1 gun gormeyince geriliyorum. Ne zaman bir iş seyahatine gitse hep sorun çıkarıyorum. Kendimi frenlemek zorunda hissediyorum eger frenlemezsem cok aptalca davranıyorum.

Daha anlatmadigim bir ton böyle abuk subuk hareketim var. Asla yalniz kalamiyorum en cok korktuğum şey yalnızlık mesela. Sürekli arkadaslarimla vakit geçiriyorum. Hic bir sey yapmayacak olsam bile nisanlimla onun is yerine gidip oturuyorum. Evde de kalamiyorum yalnizsam gidip bir cafede çalışıyorum. Sizce bu psikolog ile çözülmesi gereken bir durum mu ve ise yarar bir cozumu var mıdır? Vakit ayırdığınız için teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...