bağımsız bir birey olamıyorum

iyi günler öncelikler

kendimi çok bunalmış hissediyorum sanki herkes üstüme geliyormuş gibi geliyor. Herkesin benden bir beklentisi varda bende sanki zorundaymışım gibi hissediyorum.
ilk başta ailem çok kontrolcu her anımı kontrol etmek istiyorlar onların sınırından çıkmamı istemiyorlar okuttular ettiler evet güzel bir mesleğim var ama o mesleği bile onlar seçti. tek dertleri başkalaının ne dediği ne düşündüğü. yani bazı durumlarda sen yapamazsın edemesin kandırırlar modunda bazı durumlar aman yapp tarzı yap dediklerinde genelde benim yapmayacağım şeyler anlam veremiyorum örnek ver deseniz şu diyemem de ufak tefek saçma sapan şeyler. yani makyaj yapsam çok yapmışsın şöyle yapmışsın böyle yapmışsın yapmasan aaa hiç yok böyle salak salak konular

birde üstüne sevgilim var. bunu öğrenince daha da artılar her dk mı sorguluyorlar. aile yanında kalıyorum çalışıyorumda ama bütün hayatımı sorguda gibi hissediyorum. bi dönem işim olduğuda rest çekip gidip istediğim gibi yaşamayı düşünüyordum tabi aşık olana kadar

sevgilimlede sorunlarım olmaya başladı. ilk başlarda kötü biri muabelesi gördü resmen. kendimi aşırı yetersi hissettiğim için ilk baş sevgili bile olmak istemedim hatta adam beni 2 sene bekledi(üniversitede oldu bu) mezun olduktan sonra az çok güvendim kendime çünkü bildiğin ortaokullu ergen kızlar gbi hissedip ailemden çekindim. oda diğer küçük çocuk değiliz diye ama ben çekiniyorum ailemle tanıştırmaktanda çekiniyorum.

kendimde o kadar aşağılık duygusu var ki sanki bir şey olacakta aramızdakiler bitecek diye bile korkuyorum. paranoyak oldum iyice. beni sevdiğini biliyorum bunu hissettiriyorda ama sürekli beni kimse sevmez gider kafasındayım.

aramızda bir şeylerde geçti ilk baş karşıydım. şimdi dersinizde korkuyordun nasıl oldu diye. ilk baş böyle bir şey olacakken reddettim bir daha konusu bbile açılmadı zorlamadı sonra ben aileme kızdığım bir zaman bildiğiniz sırf karşı gelmek adına yaptım yani ilk defa delice bir şey yapmak istediğim için. sonra bir müddet konuşmadım yinede terk etmedi. beni halada etmiyor ama ben sürekli içimdeki çevremdeki herkesin beni terkedeceği, bir iş başaramayacağım hissi, kimseye karşı koyamacağım hissinden, bir bire olarak karar alamayacağım hissinden kurtulamıyorum

24yaşındaım hala bağımsız karar alamıyorum aldığım tek kararda da böyle bir şey yaptım. nasıl tek başıma ayakta dururum nasıl kararlarıma sahip çıkarım bilmiyorum

bunu yazdım açıkçası kimseyle dertleşemiyorum ve tanımadığım birilerine anlatmak iyi geliyor (

Gayet basit ne yapmak istiyorsan ne düsunuyorsan yap ve uygula kimseye mudahil olmasina izin verme.Yaninda olan insan seni sen oldugun ve bireyligini kabul ettigi icin yanindadir.
Yaninda olmayanada olmasin.

karşı gelemiyorum yapmayacaksın dediklerin yapmıyorum ve aşırı korkuyorum.
artık sevgilimin terk etmesinde korkmaya başladım onuda üzüyorum çok ona rağmen üstüme düşüyor aşırı
okulu bırakmak istediğimde cesaret edemedim iş değiştirmeyede cesaret edemiyorum
sürekli bi aşağılanma duygusu var

olalalili .!.:

karşı gelemiyorum yapmayacaksın dediklerin yapmıyorum ve aşırı korkuyorum.
artık sevgilimin terk etmesinde korkmaya başladım onuda üzüyorum çok ona rağmen üstüme düşüyor aşırı
okulu bırakmak istediğimde cesaret edemedim iş değiştirmeyede cesaret edemiyorum
sürekli bi aşağılanma duygusu var

Genişletmek için tıkla...

Neden korkuyorsun ki bacim kücukte degilsin .Kararlarini vermelisin hayat senin hayatin kimsenin müdahale etmesine izin verme .Bir ögretmenimiz vardi zamanimda hep derdiki insan evet diyebildigi gibi HAYIR da diyebilmeli.
Asigilanacak hic bir sey yok yavas yavas basla degismeye .Sevgilinden ayrilma korkunuda kendisine belli etme bari .

Yaşınız 24,
Mesleğinizi elinize almışsınız.
Kırın artık kabuğunuzu.
Saygısızlık boyutunda değil de kendi kafanıza göre karar verdiğinizde aileniz bir şey derse siz de;
"Şimdiye kadar hayatımı sizin istediğiniz gibi yaşadım.Bundan sonra müsadenizle kendi istediğim gibi yaşayacağım" deyin.
Çocuk değilsiniz artık,korkacak ne var!!!
Kendinize güvenin artık.