Boşanma davası açmakla ne kadar doğru bir karar verdiğimi bugün bir kez daha anladım.. Pes yani, bu pişkinliğe bu vurdumduymazlığa pes... 4 yıllık evliydim öfkesini kontrol edemeyen bir eş kişisi vardı, şiddet sonucu bitti.. Bu ilk şiddet, ilk hakaret değildi ama dayandım.. Oğlum için belki düzelir diye dayandım, bilindik son.. Olmadı, düzelmedi.. 4 erkek kardeşler, anne yoktu.. Ben ona yuva verdim, sıcak bir ev yemeği verdim dünyalar tatlısı bir evlat verdim.Karşılığı bu muydu, çalıştım, çabaladım maddi sıkıntımız yoktu ben çalıştığım için...Bir eli yağda bir eli bağdaydı, sadece yuvasına sahip çıkacaktı, bu yaşına kadar görmediği o sıcaklığa... Daha da sıkı sarılacak, ama yapmadı rezil etti bizi herkese... Şu an hiçbir şey olmamış gibi komik tiktoklar paylaşıyor.. Pes.. İnsanda biraz mahçubiyet, biraz pişmanlık olmaz mı ya... Normal zamanlarda aklı başında konuşur hiç mi ben ne yaptım diye sorgulamaz...Böyle yapması benim işimi kolaylaştırıyor, hiç kafa karışıklığım olmuyor hiçbir çaba göstermediği için... Ama, el insaf ya, yazıklar olsun verdiğim emeklere, ailemi karşıma alışlarıma, kalbimi vermiş oluşuma... Bana da yazıklar olsun, bunu adam yerine koyuşlarıma...