ben de çocuksuzum
babası da kesinlikle ayıp etmiş
ama hani sadece çocuk bakması bakmaması meselesi değil
kızının bir hayatı/kararları var baba buna gerekli saygıyı duymuyor, yoksa benim de çocuğum olmadığna göre baktırma talep hiç etmiş olamam ama babamla gerginliklerimiz olmuştur çünkü neden benim hayat tercihlerim onun istediği gibi olmadı diye.
asla köprüleri atmadım
ama kırıldıysam kırıldığımı
fikirlerimiz uyuşmuyorsa uyuşmadığımızı hep ifade ettim hep iletişimi sürdürdüm ama mesela araya mesafe de koydum gerekiyorsa. sizi çok seviyorum ama bakın böyle böyle diye geçti bizim bi 15 senemiz
bizim aile kabalık babamın sülalesi çok önceliği oldu bunun getirdiği çok meselemiz oldu.
baba bu, başka bir arkdaşınız vs. değil. baba-kız ilişkisinde maalesef ki ülkecek çok kötüyüz.
benim babam mesela başta çooook kırar döker. (beni evlatlıktan reddediyordu, ramak kalmıştı, nedeni de çok basit bir olay yani anlatsam gülersiniz). sonra ben çizdiğim yolda yine başarılı oldum, güzel bir yere geldim mesela, sanki bana o aklı o vermiş, o kararı o almış gibi sahiplenir, hiiiç demez ki ben çok karşı çıktım ama bu kız dik durdu diye
babamın karakteri böyle. sadece bana değil hep böyle, statükocu. sabit fikirli. ben üzerime alınmıyorum
annem de mesela çok kötümserdir hastayım diyene kanser mi der, kimsenin işini beğenmez (gerçekten mükemmel olması lazım mesela 95 alsan neden 100 değil der) o da öyle zor. o da bana özel değil.
anne babalarımızın zor yanları bizim imtihanımız. özellikle çocuk yetiştiren kişilerin bunu kabullenmesi lazım bence. ha hiç çekilmeyecek karakterlerde iseler illa anne baba diye paspas olalım , heder edelim kendimizi de demiyorum tabi ama bir şekilde yönetilebiliyor.