Merhaba hanımlar. Şimdiden özür dileyerek başliyim, kopuk kopuk yazabilirim beynim uyuşmuş durumda. Benim peş peşe iki bebeğim oldu. 2.ye hazır değildim hiç bir anlamda, benim için aşırı zor oldu hala da her günüm ayrı zor ikisiyle. Kaldıramıyorum ama bir şekilde geçiyor günler iyi kötü. Her şeyleriyle ben ilgileniyorum. Birisi 2 yaşında, o kadar aşırı şekilde aktif bir çocuk ki. Arkadaşlarım hep der kaç çocuk büyüttüm hiç biri bu kadar dağıtmadı gibilerinden. Evi talan ediyor her gün. Annem başka şehirde. Hiç bir yardımcım yok. Eşim eve gelir yemek yer hemen mescide gider. 9.30-10gibi gelir çay içer telefonla oynar yatar. Defalarca konuştum kavga ettim sadece telefonla ilgileniyorsun konuşmuyorsun, çocuklarla doğru düzgün ilgilenmiyorsun diye, zorla biraz yapıyor gene aynı dönüp telefonun içinde, sonra erkenden yatıyor . İşi çok yorucu ama biraz fedakarlık hatta belki de normal olanı istiyorum. Romantik sözler beklemiyorum. Değer verdiğini hissetmek, yükümü hafifletmek için çabaladığını görmek istiyorum. Benden 4 4 lük hizmet bekliyor sürekli. Benimle şöyle bi hevesle istekle oturup çay içip bugün ne yaptın nasıldı nasılsın demez. Bu akşam artık beynim uyumuştu kazan gibiydi. Çocuğa yapma demeye dermanım kalmadı bıraktım, sabah temizleyip topladığım evi berbat hale getirdi. O da geldi bi anda tartışma yaşadık konu nasıl o duruma geldi şu an hatırlamıyorum bile, önce eşime bunalıyorum biraz sen ilgilen artık dedim iki çocuğa bile bakamıyorsun dedi ordan sinirlendim bağırdım ona gitcem artık annemin evine dedim. Kapı orda gidene zorla dur demem dedi. Annemi aradım ilk defa gelcem diye. Gel dedi üzüldü. Çantamı hazırladım. Taksiyle gitmeyi düşünüyorum otogara. Ordan 8saat filan yol. 2 yaş ve 7aylık bebek. Bana bir şeyler söyleyin lütfen. Cesaret verin. Siz. Ne yapardınız?? Eşimin yüzünü görmek istemiyorum artık