Edit: ağlayarak yazdım uzun oldu. Okumak için zorlamayın.
Özet: 3 tane küçük çocuk tarafından sözlü taciz edilişim, çevrenin bana tepkisi, en sonunda insanlıktan çıkmam ve bu şekilde kendimi kaybettiğim için kendime kızıyor oluşum hakkında.
Bir saat önce markete gitmek için dışarı çıktım.
Telefon elimde kkya bakıyordum.
Arkamda 2si erkek bir tane kız olmak üzere 3 tane küçük çocuk.
Erkek çocuklar olsa olsa ortaokuludadır.
Abla. Abla abla diye sesleniyor. Ben normalde üstüme alınmam. Kıyafetime atıfta bulunarak baana seslendiğini belli etti cocuğa döndüm baktım ağzında bir şeyler geveledi.
Ne var dedim.
Sana demedim dedi.
Sonra arkamdan gelmeye devam ettiler. Bu sefer diyorki abla g.tümü ye abla ...mi ye falan küfür ediyor. Sözde bana demiyor.
Çocuk dedim ağzını topla polisi arattırma yürü git işine.
Sonra devam etti. Karşı kaldırama geçtim arkama geldiler yine. Küçücük çocuk ettiği küfürün anlamını bilmiyor devam etti. Küçük çocuklar kalkmış yolda bana küfür ederek beni taciz ediyor. Yanlarındaki küçük kızda gülüyor.
155 i arıyordum fark etti. Elime vurdu telefon düştü.
Bendeki kayış level atlayarak iyice koptu.
Açtım ağzımı yumdum gözümü annesinden babasından insanlığından ve küfürler. Millet seyrediyor etrafta.
Çocuk ben sana demedim demeye devam ediyor yanlarındakiler güldükçe ben delirdim.
Çocuğu yakalayamadım. Küçük kardeşini yakaladım aldım twlwfonu elime çocuğu belinden kavradım.bırakmıyorum tekrar polisi arıyorum.
Çocuk debeleniyor insanlar üstüme yürümeye başladılar. Telefon elimde polisin telefondan sesi geliyor ama ben etrafıma laf yetiştirmekten konuşamadım. Millet beni linç edecekti galiba. Korktum. Halbuki çocuk kardeşini bırakıp gidemez diye küçük çocuğu tutuyorum diye. Amacım polis gelene kadar onları orada tutmaktı.
2 dakika önce bana küfürler eden o çocuk için evladım ne biçim konuşuyorsun demeyen insan müsvettesi bana tepki gösteriyor. Küçük çocuklar sözle beni taciz ederken kimsesin sesi çıkmadı.
Ben orada bittim. Sokak ortasında kaldırıma oturup ağladım ama öyle bir ağlama değil. Sinir krizi şeklinde nefesimi kontrol edemediğim şekilde.
Neden mi? Haklıyken millet haksız ilan etti diye.
Dedikleri yaptıkları karşısında hiç bir şey yapamadım diye.
Çocukların beni o hale getirmesine müsade ettiğim için.
Öfkeme sinirlerime hakim olamadığım için.
Yaptıkları yanına kar kaldığı için.
Biri benim canımı acıttığında kendimi ifade edemeyince böyle oluyorum işte. Öfkemi kontrol edebilmeyi öğrenmiştim ama şimdi başarısız oldum.
O çocuklara çocuk gözüyle bakamıyorum şuanda. Bu yüzden kötü müyüm?
O çocuklara ve ailelerine sokak hayvanlarına yaklaştığım insancıl yanımla yaklaşamıyorum. Çok mu kötüyüm?
Diğer yandan bu çocuklar yaptıklarının yanına kar kaldığını gördü biraz daha büyüyünce tacizlerinin boyutu değişmeyecek mi?
O zamanda herkes onlara hak vereceğini düşünemeyecek mi? Nitekim şuanda öyle değil mi?
Bu çocukların aileleri de böyle olsa gerek. Şuan insancıl duygularım empati yeteneğim off modunda. Yakalasam çok fena döveceğim. Bunu yapmak istediğim için kendime kızıyorum ağlıyorum.
Şuan bütün insanlardan nefret ediyorum.
Bir saatir ağlıyorum. Tutamıyorum kendimi.
