bende antalya dan bursa ya geldım..5 sene oldu eşim çok iyi birisi.ama ne kadar ıyı olursa olsun aılenın eksıklıgını gıderemıyor.ablam bursa ya gelın gitmişti..aılem bana sakın antalya dısını düşünme hayatta vermem dıye cok büyük konustular ben de bursa ya geldım.kısmet işte.ablamla aynı şehirde olmak bıle teselli verıyordu.hatta 1 sene ablamda kaldım.ona ragmen aılemın boslugunu cok hıssettım..nedense en cokta antalya yı denızı güneşi özlüyordum..en ufak bır tatılde hep gıttım.su an baska bır sehıre tasındık ablamdan da uzaktayım yani..gurbetın her türlüsü zor..en çokta aılem için üzülüyorum ıkı kızı da uzakta.. torunlarının büyüdüğünü göremıyorlar..yılda 2..mesela oğlum 8 aylık daha dayısı görmedı...ama allah saglık sıhhat versın..
ilk başlarda çok takıp aglıyordum.bir arkadas aılesını kaybetmiş sanırım bana dedıkı şükrettı uzakta olsa hayattalar gidip görebılıyorsun,ya ben ne yapayım görmek için gıdecegım yer bıle yok demişti...
ve o günden sonra üzülmemeye calıstım..
ilk başlarda çok takıp aglıyordum.bir arkadas aılesını kaybetmiş sanırım bana dedıkı şükrettı uzakta olsa hayattalar gidip görebılıyorsun,ya ben ne yapayım görmek için gıdecegım yer bıle yok demişti...
ve o günden sonra üzülmemeye calıstım..