- 20 Haziran 2007
- 4.250
- 27
- 45
Bir Annenin Günlüğü
...Saat 23.15 i gösteriyor, yorucu bir gün daha geride kalmak üzere. Bugün 6 yaşındaki kızım Ayşe yine çok üzdü beni. Ona “Yapma” dediğim zaman kendi bildiğini okumayıp da sözümü dinlese… Sanki hayat daha da kolay olurdu gibi geliyor bana. Ayşe’yi çok seviyorum, benim biricik kızım o; fakat yaramazlık yaptığında dünyam kararıyor gibi geliyor bana. O kadar çok sinirleniyorum ki, bağırıp çağırdığımda sonra yine ben üzülüyorum. Yarın yine aynı şeyler olacak biliyorum. Neyse, umarım bir gün her şey istediğim gibi olur...
***
Biliyor musunuz?... Birçok ebeveyn gece olduğunda, başını yastığa koymadan önce bu kelimeleri duyumsuyor ve yüreği sızlıyor. Ertesi gün yine aynı davranışlar ve aynı düşünceler gelişiyor bedenlerinde.
Çoğumuz birilerinden bir şeyleri istemediğimiz bir durumda “Yapma” deriz. Yapma demek bize kolay gelir aslında ama bu sözcük bir çocuğa yöneltilmiş ise göründüğü kadar da kolay değildir. Çocukların dünyaları bizden farklıdır çünkü. Onlar bir şeyleri yapabilmek ve başarabilmek adına bütün güçlerini ortaya koyarlar. İstedikleri bir şeyi zor da olsa elde eder çocuklar; çünkü onların kelime hazinelerinde “Yapamam” yoktur!
Hedefine ulaşmak isteyen bir çocuk, hedefi ne olursa olsun sadece ona odaklanır. O an akıllarında sadece “Yapabilirim” düşüncesi vardır. Ta ki ebeveynleri ve model aldığı insanlar “Yapma, yapamazsın” diyerek onları programlayana kadar.
Sonra çocuk yapamaz hale gelir, çekinir, korkar bir şeyler başarmaktan. Onlar,” hayır ben yapmak istemiyorum” dediği zaman, bu sefer bizler “Neden Yapmıyorsun? Başaramıyorsun? Çekiniyorsun?” diyerek sorgulamaya başlarız yavrucakları.
Hep bizim bildiklerimiz doğrudur değil mi?
Çünkü biz yetiştik boyumuz uzadı ve başımız göğe erdi değil mi?
Yavrularımızla iletişimimizin bir savaş halini aldığını kaçımız görebiliyoruz sizce?
Peki, bu savaş kime karşı?
Kazansan ne olacak ki bu savaşı hem? Çocukları savaşa hazırlamaktan başka…
Hayat aslında çok kolay; biliyorum kullanma kılavuzu yok yaşam sanatının, ama bildiğim bir şey var ki o da, kendi yaşamınızı kendinizin zora soktuğu.
Bırakın çocuklar yapmayı denesinler. Onları korumayın, sadece kollayın. Yavrularınızı korumayıp kolladığınızda yaşamın hem sizin için, hem de yavrularınız için çok daha kolay olduğunu göreceksiniz. Günlüğü yazan anne, birçok ebeveyn gibi, yarın yine aynı olumsuz duyguları yaşayacağına şartlandırıyor kendini. Yine üzüleceğinden o kadar emin ki…
Bu düşünce ve inanç zihninizde geliştikçe, yaşamınızda hiçbir olumlu gelişme olmayacaktır! İstediğiniz ve beklediğiniz yarın yine üzülmek ise bunu elde edeceğinizden emin olabilirsiniz.
Bir şeylerin düzene gireceğini sakın ummayın, sadece inanın! Çünkü umduğunuzda buna ne siz, ne de yüreğiniz inanır. İnandığınızda sadece yüreğiniz ile bakacaksınız yaşama; yüreğiniz ise sadece güzel olanı görecektir.
sevgiyle kalına.s.
yazılarını büyük bir zevkle okuduğum sevgili uğrur koşar'dan alıntıdır...
...Saat 23.15 i gösteriyor, yorucu bir gün daha geride kalmak üzere. Bugün 6 yaşındaki kızım Ayşe yine çok üzdü beni. Ona “Yapma” dediğim zaman kendi bildiğini okumayıp da sözümü dinlese… Sanki hayat daha da kolay olurdu gibi geliyor bana. Ayşe’yi çok seviyorum, benim biricik kızım o; fakat yaramazlık yaptığında dünyam kararıyor gibi geliyor bana. O kadar çok sinirleniyorum ki, bağırıp çağırdığımda sonra yine ben üzülüyorum. Yarın yine aynı şeyler olacak biliyorum. Neyse, umarım bir gün her şey istediğim gibi olur...
***
Biliyor musunuz?... Birçok ebeveyn gece olduğunda, başını yastığa koymadan önce bu kelimeleri duyumsuyor ve yüreği sızlıyor. Ertesi gün yine aynı davranışlar ve aynı düşünceler gelişiyor bedenlerinde.
Çoğumuz birilerinden bir şeyleri istemediğimiz bir durumda “Yapma” deriz. Yapma demek bize kolay gelir aslında ama bu sözcük bir çocuğa yöneltilmiş ise göründüğü kadar da kolay değildir. Çocukların dünyaları bizden farklıdır çünkü. Onlar bir şeyleri yapabilmek ve başarabilmek adına bütün güçlerini ortaya koyarlar. İstedikleri bir şeyi zor da olsa elde eder çocuklar; çünkü onların kelime hazinelerinde “Yapamam” yoktur!
Hedefine ulaşmak isteyen bir çocuk, hedefi ne olursa olsun sadece ona odaklanır. O an akıllarında sadece “Yapabilirim” düşüncesi vardır. Ta ki ebeveynleri ve model aldığı insanlar “Yapma, yapamazsın” diyerek onları programlayana kadar.
Sonra çocuk yapamaz hale gelir, çekinir, korkar bir şeyler başarmaktan. Onlar,” hayır ben yapmak istemiyorum” dediği zaman, bu sefer bizler “Neden Yapmıyorsun? Başaramıyorsun? Çekiniyorsun?” diyerek sorgulamaya başlarız yavrucakları.
Hep bizim bildiklerimiz doğrudur değil mi?
Çünkü biz yetiştik boyumuz uzadı ve başımız göğe erdi değil mi?
Yavrularımızla iletişimimizin bir savaş halini aldığını kaçımız görebiliyoruz sizce?
Peki, bu savaş kime karşı?
Kazansan ne olacak ki bu savaşı hem? Çocukları savaşa hazırlamaktan başka…
Hayat aslında çok kolay; biliyorum kullanma kılavuzu yok yaşam sanatının, ama bildiğim bir şey var ki o da, kendi yaşamınızı kendinizin zora soktuğu.
Bırakın çocuklar yapmayı denesinler. Onları korumayın, sadece kollayın. Yavrularınızı korumayıp kolladığınızda yaşamın hem sizin için, hem de yavrularınız için çok daha kolay olduğunu göreceksiniz. Günlüğü yazan anne, birçok ebeveyn gibi, yarın yine aynı olumsuz duyguları yaşayacağına şartlandırıyor kendini. Yine üzüleceğinden o kadar emin ki…
Bu düşünce ve inanç zihninizde geliştikçe, yaşamınızda hiçbir olumlu gelişme olmayacaktır! İstediğiniz ve beklediğiniz yarın yine üzülmek ise bunu elde edeceğinizden emin olabilirsiniz.
Bir şeylerin düzene gireceğini sakın ummayın, sadece inanın! Çünkü umduğunuzda buna ne siz, ne de yüreğiniz inanır. İnandığınızda sadece yüreğiniz ile bakacaksınız yaşama; yüreğiniz ise sadece güzel olanı görecektir.
sevgiyle kalına.s.
yazılarını büyük bir zevkle okuduğum sevgili uğrur koşar'dan alıntıdır...
