Ne mi yapıyorum her zaman çocuğumun başında duruyorum. Kendinden küçük ya da büyük farketmez yanında bir çocuk varken kontrol edebileceğim mesafede duruyorum. Çocuk sonuçta bunlar. Bugün elini tutar yanlışlıkla düşürür yarın kaldırır bir tane vurur ya da kum atar. Çocuğun ne zaman ne yapacağı belli olmaz. Öyle bir durumda da aa çocuk travma geçirmesin anasına söyleyim o uyarsın demem o an nasıl uyarmam gerekiyorsa öyle uyarırım.
Anneler ya. Polemiğe girmek istemiyorum ama;
Çocuk bunlar,
Yaparak yapmamayı öğreniyorlar.
Türkiyede çocuklara daha ufacıkken bu müdahale başlıyor, sonra 20 yaşına gelince hala özgüvenleri gelişmemiş oluyor.
Biz çoğunluk elleşmiyoruz.
Yakın arkadaşlar buluştuğumuzda birbirlerine girseler de konu çok büyümediği sürece asla dokunmuyoruz. Ağlıyolar bağırıyolar, bi oyuncak için kavga ediyorlar yeri geliyor, yanlarına birimiz gidip, ne diyorduk diyo.
Bu oyuncağı alabilir miyim diye soruyo.
Diğeri hayır benim diyo mesela, bunun üzerine diğer anne diyor ki bak oyuncağıyla o oynuyor ve vermek istemiyor. Senin olsa sen ne hissederdin ? .....
yakın arkadaşı bi kere oğlumun kafasına demir bi arabayla vurdu mesela, kafası yarıldı çocuğumun. Asla müdahale etmedim, annesi özür diletti. Ben sdce oğlumu teselli ettim.
Bikaç hafta sonra bizimki de yuvada onu ısırmış, öyle ısıran bi oğlum yok.
Annesine yazıp özür diledim oğlum adına.
Yuvada da müdahale ancak kavga çok şiddete dökülürse ve aralarında çözülemese oluyormuş.
Müdahale edip durulursa çocuklar sebep sonuç ilişkilerini ve insan ilişkilerini daha geç öğreniyorlar diyor öğretmenler.
Yani bizim de kafamıza yattı. 11 aylıktan beri bu yuvada.
Asla da bi park alanında biyerde bi çocukla kavga etmedi oğlum, bunu alabilir miyim diyor. Hayır o benim derse bırakıyor. Çünkü arkasında ona destek çıkacak veya onu bi olaydan kurtaracak anne yok.. hiçbi çocuğa dayılık yapmıyor. Sınırlarını biliyor...
Herkesin yetiştirme tarzı farklı tabii ki. Ama ben bu şekli çok sevdim ve kafam rahat. Görebileceğim bi mesafede parkta diğer anne babalarla muhabbet ediyoruz.