Başlık konusunhyazamayacak kadar kararsizim..

Katılıyorum size.
Ama bilinçaltımıza attığımız şeyler çok değişti.
Şimdi ekranlar, ne giydin, nerden aldın, kaç paraya aldın, onun rengi/dokusu ona uymuş mu? bik bik bik..
Yemeğe davet edilenler, çorba beğenmez, yemek sunumu beğenmez, masa örtüsü, sofra düzeni, herkes sunuma odaklanmış,
Eline sağlık demek yok.
Çok şükür demek yok.
Ev sahibinin derdinden tasasından bi haber.. vsvsvs
Oysa ki türk örf adetleri böyle mi?
Kusur Aramak Moda oldu.
Yeni gelinim, evimin koltuğunu şurdan aldım, halısı burdan. avizem 4500 TL.
Mesleğim eğitimim kültürüm gezip gördüğüm yerler örf adetlerim
Ne önemi var.
Kapı zilim, paspasım, kapı süsüm bile uyum ve ahenk içinde.
Hepsi Pembe.
Çekmecelerim organizer dolu.
Hepsi muntazam düzenli.
Temizim ben.

Kaç kitap okuduğumun önemi yok.
Bilim yok, araştırma yok. Kültür sanat bihaber..
En acısı da artık bunlara özendirme yok.
Hangi ana haber bülteni bugün bir bilim kadınına yer vermiş,
iş insanlarıyla röportaj yapmış,
başarı hikayeleri anlatmış.
Varsa yoksa Siyez bulguru, Gluten, ekşi mayalı tam tahıllı ekmek vsvsvsss
Mobese kameralarından gelen günlük dehşet görüntüler.
Cinayet haberleri.

İçimiz mutsuz
Ruhumuz fakir.
Oysa ki; her sabah kahvaltıda avokado yiyorum ben.
Peki neden hep bir mutsuzluk :KK51:
Ilk isim sehir kutuphanesine gidip kensimi kaydettirmek..

Cok haklısınız kitaplara asik bir insandim hayal gücüm kendime guvenim vardı kendimi seviyordum her konu hakkinda bir fikri olan aninda fikir ureten bir insandim

Simdi evliyim ve bir cocugum var ve bombosum bom boş!

Böyle yaparak çocuğuma da kendimide iyi bir hayat sunamam değil mi
 
yalnızlık zor tabi... eşinin arkadaş çevresiyle bir araya gelseniz, onların da eşleri vardır illa ki. görüşebileceğiniz size uyan bir akraba kuzen varsa etrafınızda onlarla görüşebilirsiniz.
 
Evet konumuza gelelim...
Bilmiyorum evlilik mı? Yaşam şartları mı?
İnsanlar mı? Beni bu hale getirdi.. yada bitmeyen lohusa depresyonu mu?
Duygusuzlastim ağlamak istiyorum,bağıra çağıra belki çoğu kişiye göre dert bile sayılmaz.. bu yazdıklarim
8 aylık bebeğim var dünyalar tatlısı kuzu kuzu onu çok seviyorum.
Ama evde mutsuzum oturduğum yerde kimsem yok.
Ne biliyim bi oturup konuşacak,kahve içecek, telefonumda bile kimse yok halimi hatrimi soracak yada canim sıkıldığında iki lak lak ediyim diyeceğim kimse..
Bu aralar maddi sıkıntımız da var..
Şöyle çıkıp alışveriş yapsam yapamam durum belli.
Eşim sabah çıkıyor akşam yorgun argın geliyor.. 2 saat ne vakit olursa artık.
Hep aynı oda
Ayni seyler sıkıldım çok sıkıldım..
Bide üstüne kış geldi..
Kitap okuyum diyorum elime alıp geri bırakıyorum.. Bilmiyorum ama çok kötüyüm..
Eşimin ailesi
Kendi aile çevrem. Konuşmalar muhabbetler beni sarmıyor benlik değil sanki hiç biryere ait hissetmiyorum kendimi..
Herşeyi sorgular oldum
Herşeyi evreni bile.. Şuan sabah olucak ve yine aynı rutin şeyler..
Kizim büyüsede beni anliyacak yasa gelse onla vakit geçirsem..
Önerisi olan ?yada ne biliyim geçer mi bugünler.
Napcam bilmiyorum



Senin bahsettiklerini yaşarken gayet mutluydum.Terör bölgesiydi kimsem yoktu 7.5 aylıktı kızım sonra eşim bir saatte harekata gitti 10 ay oldu .

Keşke dönse de hiç bilmediğim bi şehirde 3 ümüz yaşasak.

Allah kimseye günlük rutinini aratmasın
 
BaZen yalnızlığı yaşamalıyız kendini içimizde huzuru bulmalıyız. Farkında olmalıyız. Buda bir süreç. Annemin hep söylediği bir söz vardır. Ekmeği bile çiğnemeden yutamıyorsun. Hayattını değiştirmek için attığın adımda başarılar dilerim. Zoru görmeliyizki huzuru bulalım.
 
Back
X